Onze laatste avond op de LF van deze editie, en traditioneel trappen we dan af met een 'kebabken'. Volgende week zal het er terug wat gezonder aan toegaan !
Rond halfacht ontmoetten we Robby, Steven en Sofie aan de VT4-stand,, en nadat ik eerst nog een StuBru-'lijveken' gekocht had trokken we richting podium.
Ik ben zeker geen fan van De Jeugd Van Tegenwoordig, maar het was wel tof om (ik zal Robby's woorden gebruiken) hun volksmennerij eens van dichtbij mee te maken. Die gasten weten uitstekend hoe ze het (zeer jonge) publiek moeten bespelen en de massa in beweging moeten krijgen. De muziek ? Tja...;-)
Daarna was het de beurt aan de klapper van vanavond, nl. Cypress Hill. De grote kaai was helemaal volgelopen en dus uitverkocht, en we waren wat verder naar achter gaan staan omdat het te druk werd vooraan en het naar verwachting er ook wat ruiger aan toe zou gaan. Jammer genoeg was het geluid eerst zeer slecht. Later werd het wat beter, maar het zou nooit optimaal worden. Spijtig, want het optreden zelf was dik in orde. En op de schermen konden we volgen dat het er inderdaad wild aan toeging vooraan. We voelden ons even terug in begin jaren negentig, en alle gekende nummers passeerden de revue. Lokeren had lang moeten wachten tot Cypress Hill eens naar de kaai kwam, maar ze brachten waar voor hun geld.
We hadden al onze twijfels over de programmatie van Primal Scream na Cypress Hill, en de verwachtingen kwamen uit. Het was niet slecht wat ze brachten, maar het was een ondankbare taak om na een klepper van formaat te moeten optreden. Een deel van het publiek was ook reeds verdwenen, en het was in de rest van het publiek bijna even rumoerig als op het podium. Er was ook in tegenstelling met de vorige groepen 0,0% interactie met het publiek. Het leek dan ook niet meer dan op een verplicht tussendoortje, en het zegt genoeg dat er momenteel nog geen filmpjes op Youtube terug te vinden zijn...
Als afsluiter kregen we om 1u15 dan nog Arsenal, als vervangers van Vive la fête. Arsenal ontgoochelt nooit. Van bij de start zat de vlam in de pijp en kon er meegedanst worden op hun meezweepende muziek. Eerst een paar minder gekende (nieuwe?) nummers, maar vanaf dan al het gekende werk. Voor we het wisten was het 2u30, en dan weet je het, dan moet er verplicht gestopt worden... maar het was weer goed geweest.
Nog een uurtje nagekeuveld, en uiteindelijk zagen we om 4u Dorit en ons bedje weer terug.
We hebben het weer gehad voor dit jaar, en de conclusie was dat Dag 5 voor ons met de Manic Street Preachers en vooral Peter Doherty de beste was. Andere hoogtepunten waren zeker ook David Byrne en Cypress Hill.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten