zondag 26 juni 2011

Boxer Agility Dordrecht


Kleine rampdag vandaag in Dordrecht.
Vooraf was reeds beslist dat Dorit enkel de drie competitieparcoursen zou meelopen, en dus startte ik enkel met Carat op het spelletje vooraf. Na een viertal sprongen wou Carat echter niet meer springen. Hij had duidelijk last van iets, dus moesten we Carat uit voorzorg aan de kant laten voor de rest van de dag. We hebben nog een 2e poging gedaan met de sprongen op lagere hoogte, maar helaas geen beterschap.
Daarna met Dorit direct een diskwalificatie op het eerste vast parcours. In laatste instantie koos ik er voor om een 'veiligere' weg te lopen zoals mijn voorganger, maar Dorit had dit anders geïnterpreteerd...
Gemoedstoestand ver onder nul, vertrouwen weg, maar even later moesten we toch weer aan de bak voor het tweede vast parcours. Direct de eerste lat er afgesprongen, en mooi zag het er vast niet uit, maar gelukkig werd de rest van het parcours goed afgelegd. Resultaat een tweede plaats, niemand was foutloos binnengekomen en 1 combinatie was 1 sec sneller.
Na de pauze dan een traditioneel (bij keurder Piet Plasmans) verraderlijke jumping. Zelfde scenario : weer direct een lat gesprongen op de eerste sprong, en na enkele fikse bijsturingen verder foutloos. 2 combinaties waren foutloos én sneller, dus een derde plaats.
6 combinaties eindigden 3x in de punten, dus daar bleven we in het dagklassement achter. Met de 2e en 3e plaats blijven we wel virtueel 2e in de tussenstand van de competitie.
De koppelrace lieten we voor wat het was, want volgende week is er weer een wedstrijd en de honden moeten gespaard worden, dus keerden we ietwat onvoldaan (wegens slechts 3 parcoursen kunnen lopen op normaal 10 !)terug naar huis. Volgende week kan het alleen maar beter gaan...

maandag 6 juni 2011

Trail Belgo-Luxembourgeois

Vrijdagmiddag trokken we met Big Dalton richting La Boverie in Jupille. Daar zat Mega Mimi Dalton ons op te wachten samen met nog 2 trailers (later Ultra Dalton en Ollie Dalton genoemd) en een groot aantal supporters.


De sfeer zal er vlug in. Eerst wat door de Ourthe wandelen (goed voor de spieren) en daarna lekker ene drinken op het terras. Natuurlijk een lekkere La Chouffe. Daar leerde we Ollie Dalton al wat beter kennen.

Uiteraard moesten we goed voorzien worden van koolhydraten. Mega Mimi Dalton en vrouwke Katrien zorgden voor een heerlijke spaghetti.
Ultra Dalton ging op tijd slapen want zij startte de morgend nadien om 5u aan de 70km. Straffe madam !

Na een goeie nachtrust en een goed ontbijt konden we richting Houffalize vertrekken om daarna met de bus terug naar La Roche te komen ....
Ondertussen hadden we reeds van Ultra Dalton gehoord dat we het parcours niet mochten onderschatten.
Was deze trail dan niet gemakkelijker dan in Bouillon???
Het stak allemaal niet op een minuut. Uiteindelijk, 10 minuten later dan gepland, zijn we van start kunnen gaan.
We waren nog geen kilometer ver en we mochten al aan onze eerste klim beginnen. Gewoon een klim recht naar omhoog, geen pad. Ik had het toen moeilijk. De combinatie warmte, hoge hartslag zorgde ervoor dat het eventjes zwart werd voor de ogen. Toen vroeg ik me al af " aan wat ben ik nu begonnen?". Ordinary Dalton had vlug zijn ritme gevonden en zat op korte tijd ver voor ons uit. De andere Daltons bleven bij mij waardoor we toen al vlug de laatste in de race waren.


Gelukkig ging het daarna vlug beter. Echt wel 'gelukkig'. Wat we voorgeschoteld kregen was niet evident. Recht naar omhoog (soms op handen en voeten), lopen door bramen, struiken, ... naar beneden langs een helling met gevelde bomen om dan terug recht naar omhoog te gaan. De eerste kilometers waren zwaar.
Gelukkig had Ollie Dalton nog een vriend aangesproken om ons onderweg wat te voorzien van Cola. Amaai, dat smaakte enorm.
Tijdens een klim werd ik plots gestoken door een insect. Mega Mimi Dalton hoorde ik roepen 'doemme, heb 3 wespensteken gekregen'. Leuk was dat dus niet. Maar ja, hoort bij de natuur zekers ...
Iets verder (km 12) was de eerste bevoorrading. Eventjes de tijd genomen om goed te drinken en de (water)zakken wat bij te vullen. Volgens de helpers zou de volgende bevoorrading zo'n 10 km verder zijn.
Dat leek ons toen redelijk.
Hup, we waren vertrokken voor het tweede deel. Spijtig genoeg zagen we 2 km verder Ordinary Dalton aan de kant staan. Wegens een blessure aan het scheenbeen had hij wijselijk besloten om de race te verlaten (en hij was zeker niet de enige). Jammer want hij liep op de 9de stek. Hij is dan maar op stap gegaan met een paar behulpzame Nederlanders. Toch een zorg minder voor mij. Wij gingen verder naar de volgende uitdaging. Na een klim ben je normaal blij dat ge terug naar beneden kunt, maar dat laatste was niet altijd een feest.


We mochten naar beneden. Langs een helling waar er blijkbaar een brand was geweest. Door de geur van het verbrande hout dachten we meteen aan de lekkere bbq die we 's avonds zouden krijgen. Klein detail, we waren wel nog niet halverwege...
In plaats van lopen, wandelen, ben ik naar beneden geschoven. Dat ging net iets gemakkelijker.
Daarna kregen we een mooi stuk langs de Ourthe, met nog eens naar boven met behulp van touwen, en ook nog eens naar beneden met touwen.
De tweede bevoorrading bleef maar weg. We waren al lang voorbij km 22. Mijn drank was zo goed als op en mijn andere teamleden hadden helemaal niks meer. Zou de bevoorrading misschien 10 km voor het einde zijn?... km 25?... nee hoor. In het enige dorp dat we door moesten was er gelukkig een café. Wij daar binnen om ons tegoed te doen aan een 'heerlijk dubbele cola'. De zakken nog eens bijgevuld en we waren terug op pad voor het laatste deel. Gelukkig was dit laatste deel niet zo spectaculair want iedere helling begon meer en meer pijn te doen.
Rond km 33 mochten we nog eens door de Ourthe. Dat deed wederom enorm deugd. Nog 2 km, dachten we. Maar ja, alles steekt hier niet zo nauw. Die 2 km werden er dus nog 4 ! Uiteraard moesten ze ons nog eens trakteren op een heuveltje vooraleer we Houffalize konden binnen lopen.
De gehele aanhang stonden ons op te wachten. We waren de laatste maar 35% van de deelnemers hadden wel opgegeven.


Daarna een lekker douchke en een heerlijke BBQ !
Proficiat aan Ultra Dalton met haar eerste plaats op de 70km. Bedankt aan de aanhang voor de lekkere BBQ en het gezelschap.
Het was enorm zwaar maar ik heb er terug enorm van genoten. Kijk nu al terug uit naar het volgende.

Mini Dalton

donderdag 2 juni 2011

Canicross Harelbeke


Harelbeke was een nieuwe start voor ons. Een parcours dat we nog niet kenden, en een nieuwe tactiek ! Ikzelf zou nu eerst starten met Dorit, en iets later dan Selena met Carat. Omdat Doritje niet 100% in orde is met een slijmbeursontsteking die gemakkelijk terugkomt, zou ze maar 1x lopen vandaag. Ikzelf zou op het eind nog eens met Carat lopen.

Rond kwart na 2 gingen Doritje en ikzelf ervandoor. Het was lang geleden dat ik met haar gelopen had, en ze ging er best goed tegenaan. Een stuk rechtdoor, heuveltje op, langs de finse piste (want die vond ze niks voor een hond en ze liep er naast) en zo naar het bos. We namen de bocht van bijna 180gr., maar even later was het feest voorbij. Van de ene moment op de andere stond Dorit stil. en als ze stil staat, dan staat ze echt stil. Maak je dan vooral niet kwaad, want dan doet ze zeker niks meer...

Misschien had ze last, misschien hoorde ze Carat er aankomen aan de andere kant van de bekaert- draad, wie zal het weten ? In ieder geval, toen Selena en Carat bij ons kwamen schoot ze weer terug wakker. Carat vertraagde nu jammer genoeg ook, en na even strubbelen besloten ze samen toch om nog maar eens een inspanning te doen. Zo liepen we samen tot op het eind. Soms met een stevig tempo, soms met vertraging omdat de doggies ook veel naar elkaar keken. Maar het ging in ieder geval vooruit. Achteraf moest blijken of dit voldoende was voor Selena en Carat, en dit bleek zo te zijn ! Carat behaalde zo zijn eerste overwinning op een canicross-wedstrijd op de canirun (korte afstand).

Helemaal op het eind vertrok ik nog een tweede maal met Carat, en na een kots-partijtje van Carat én de redelijk hoge temperatuur, waren de verwachtingen niet al te hoog gespannen. Maar niet was minder waar. Carat leek bevrijd van alle stress en ging er lekker tegenaan. Toen we Elke voorbijliepen nam hij wel nog even tijd om een hoopje te leggen in 2 tijden, maar daarna liep hij weer lekker verder tot het eind. Goed voor een 8e plaats waar ik best tevreden mee was.

Alle fotootjes met dank aan de fotografen kun je hier vinden.

Nu enkele weken rust, vooral voor Doritje dan, en dan het laatste luik Canicross-Agility-Dog Survival voordat de vakantie begint !