donderdag 30 april 2009

Marathon Antwerpen: Verslagje Selena


Het was vroeg dag. Om 6u30 liep de wekker af. Als een veulentje sprong ik uit m'n bed. Gunther mopperde nog wat en besloot om nog een half uurtje langer te slapen. De eerste stap was eten. Nee, geen chocopops zoals gewoonlijk maar 3 witte boterhammen met confituur. Gelukkig kreeg ik ze naar binnen want eten op een stressy dag is niet altijd evident. Om iets voor 8 uur hadden we afgesproken met de andere leden van het caniXrunners-team. Tijdens de rit naar Antwerpen begon het me duidelijk te worden dat het bijna terug zover was. Een jaar is toch niks. Hoe meer we richting Antwerpen reden hoe meer het begon te regenen. Er werd wel een bui voorspeld maar het bleef regenen.
Vlakbij de start stonden we nog eventjes te schuilen onder een mooie Japanse Kerselaar en vlakbij de wc's. Ik voel me altijd veilig vlak bij een wc ... Om 9u namen we dan afscheid van onze eerste 2 lopers. Hoe langer ik daar stond te wachten hoe kouder het werd. Om 9u15 gingen Karlien en ik richting de startvakken op zoek naar m'n persoonlijke haas Dirk. We vonden Dirk terug tussen de rode ballonnen (3u45) en de groene (3h59). Direct werd ik in de watten gelegd. Een paraplu boven het hoofd en een handdoek om de schouders. Eindelijk 9u30. Na 2 valse starts waren we eindelijk vertrokken. Karlien liep eventjes met ons mee maar ik maakte haar snel duidelijk dat zij wel iets vlugger kon en niet op mij moest wachten. Weg was ze!
Na een dikke km liepen we richting de Waaslandtunnel. Zoals gewoonlijk was iedereen enthousiast en was er terug volop handgeklap. Was wel blij dat ik er uit was. Het was warm om in de konijnepijp te lopen. Op km 5 waar de eerste wissel was voor de aflossing en de eerste bevoorrading was het chaos. Gewoon verder lopen ging wat moeilijk. De eerste km's gaan altijd vlug voorbij. Onderweg werd ik nog aangesproken door een jogger uit Westdorpe die mij herkende aan m'n mooi caniXrunners-t-shirt. Regelmatig moest Dirk m'n snelheid wat temperen. Op een gegeven moment zijn we voor de rode ballonnen gaan lopen. Dat liep iets confortabeler dan erachter in de troep. Gunther vond ons terug rond km 17 en begon mee te fietsen. Alles verliep vrij goed tot km 25. De gekende maagproblemen staken terug de kop op. Na iets te eten ging het terug een beetje beter. Iets verder reed Gunther lek. Tja, materiaalpech kan de beste overkomen. Stilaan kwamen de rode ballonnen terug dichterbij. Vorig jaar had ik ze al halfweg moeten lossen en nu was ik toch van plan om dit iets langer vol te houden. Onze pas overleden boxer Cujo zou zich daar in vastgebeten hebben, dus moest ik dat nu ook maar doen! Ik heb het kunnen volhouden tot km 30. De kilometers gingen vooruit en Dirk hield me goed op de hoogte van het tempo. Telkens was het: 'Ja, nog goed bezig, goed zo!' Ik moest me ook geen zorgen maken voor de bevoorrading. Dirk ging alles halen. Het enigste dat ik moest doen was lopen. Eens het rivierenhof in begon ik er terug meer in te geloven. Ik had thuis nog gezegd 'als ik hier ben dan is het niet meer zover ...' daar trok ik me dan ook aan op. Toen ik het rivierenhof uitkwam zag ik de rode ballonnen nog lopen. Dus ik kreeg nog wat extra moed. Tot mijn grote verbazing liep ik een aantal ervaren marathonlopers van de jogging voorbij. Goe bezig Selena! Kon natuurlijk niet laten gebeuren dat die mij terug zouden voorbij lopen ... Het einde kwam eindelijk in zicht. We waren terug aan de km 41 die we in het begin al eens waren voorbij gelopen. Bij het nemen van de bocht richting de kaai zagen we de 'boog', een mooi richtpunt. Nu was het een kwestie van tijd. De markt oplopen is altijd iets speciaal. We werden vooruit geroepen door de toeschouwers. Hier en daar hoorde ik mijn naam roepen. Ik wist het, dit is goed gegaan. Bij de aankomst zag ik Gunther staan wat ook een opluchting was. Ik kreeg van Dirk een zilverpapierendekentje om de schouders en we gingen samen naar onze supporters. Gunther, Micaëla (Dirks vrouwtje), het caniXteam, Martina en een aantal leden van het canicross team Hageland stonden ons op te wachten. Allen kregen ze een knuffel van een héél tevreden marathonloopster...

maandag 27 april 2009

Marathon Antwerpen : Tijd Selena = 3u46m18s !

(Aflossings)marathon Antwerpen : een dagje in A

Het doet toch altijd een beetje zeer, vroeg opstaan op een zondag, maar deze keer waren we zeker niet alleen, en voor ons viel het best allemaal nog mee want het was maar een kwartiertje rijden naar Antwerpen. Andere aflossingsleden hadden meer last ermee, he Wendy ? ;-)
Thuis verliep de voorbereiding vlot, het is ook al Selena's 5e marathon, en omstreeks 8u reden we naar de carpoolparking bij de rotonde, waar we de andere teamleden van de CaniXrunners vervoegden. Voor de gelegenheid liepen de CaniXrunners dus onder de naam 'The Bloodhound Gang', eenvoudigweg omdat er nog geen sprake was van de CaniXrunners wanneer we ons moesten inschrijven voor deze wedstrijd.
We reden naar onze gebruikelijke parkeerplaats vlakbij de waaslandtunnel of "konijnepijp", en ondertussen was het al best goed aan het regenen. Toch kon dit de pret niet drukken, en na de laatste voorbereidingen (chips bevestigen (of toch weer niet Wendy?), nummer aan de gloednieuwe borstbandjes van sponsor Anankei bevestigen, nog wat drinken, enz...) gingen we richting start, waar Selena ook haar personal coach of haas Dirk Van Bunder zou ontmoeten.
De eerste 2 lopers van de estafette moesten al direct op de bus om hun naar startplaats gebracht te worden, zo ook ikzelf. Even consternatie toen we nog eens van bus moesten veranderen, en daarbij ook Wendy Van De Velde ontmoet, die hetzelfde stuk moest lopen als ikzelf en zou overnemen van zus Haike (van Dribbel op de canicross!). Ook zagen we reeds Robby en Cremke lopen. Die laatste ultraloper in spé zouden we dikwijls ontmoeten vandaag !
Op de wisselzone aangekomen vlug als eerste naar het toilet gespurt (was een goede keuze want toen ik buitenkwam was het al file, en nee dat lag niet aan een lange beurt van mezelf...), en daarna heb ik Tom en Joost van de teams Hageland opgezocht.
Ondertussen was de marathon gestart, en even later konden we de eersten reeds zien passeren, wat altijd een fantastisch moment is. Toen konden we uitkijken naar bekende gezichten en beginnen aanmoedigen. Tom kon als eerste aan de slag, want Jos had er weer een lap op gegeven en kwam heel vlug afgestormd. Na weer enkele minuten was het dan aan mezelf, want ook Karlien was veel vlugger dan het schema van coach Steven aan de wisselzone. Vlug haar sporttas gegeven en het lint aangenomen en we gingen op pad. Eerst Cremke bijgehaald en nog eens succes gewenst, en daarna proberen focussen en het was hierbij het doel om zo lang mogelijk Joost te proberen voor te blijven. Ik wist niet hoever ik voorop lag, maar wist wel dat zijn PR op 10km een paar minuten scherper is dan de mijne, en ook dat hij 'in forme' is ! Voor de estafettelopers is het natuurlijk plezant dat je van loper naar loper kunt sprinten, want de gemiddeldes kun je natuurlijk niet vergelijken met iemand die ruim 42km aan de slag moet en vooral moet doseren. Soms toonde ik ietwat beschaamd mijn lint om zeker duidelijk te maken dat ik de estafette deed en die kanjers vooral niet wou 'ambeteren'.
Na bijna 8km was het dan zover. Joost zei me vriendelijk goeiendag en liet me dan ook gelijk ter plaatste. Ik probeerde toch nog wat in zijn zog mee te schuiven, en toen het de laatste km ietwat bergop ging bleef de afstand zowat hetzelfde. Maar daar was de wisselzone al ! Deze was iets minder georganiseerd en het was even zoeken naar Nikki, maar uiteindelijk werd het toch nog een vlotte wissel. Ik recupereerde even, vroeg wat we met de chip moesten doen maar kreeg niet onmiddelijk een antwoord, en ging weer achter Nikki aan om nog een paar km mee te lopen naar het punt waar de echtgenoot van mijn collega Karen stond te wachten met mijn fiets. Nikki was vlot van babbel, dus dat ging allemaal goed komen !
Aan het crematorium van Wilrijk kon ik dan mijn fiets aannemen. We waren daar ongeveer gelijk met de ballonnetjes van 3u15, en tijdens een gezellige babbel passeerden ook deze van 3u30. Ook Cremke en Marc De Block van de Joggers Stekene werden opgemerkt. Het werd nu uitkijken naar de rode ballonnetjes van 3u45, en toen zag ik Dirk en Selena daar ongeveer 50m vóór lopen. Er was nog niet veel vermoeidheid te bespeuren, en alles ging nog naar wens. Vlug afscheid genomen, en ik sprong op de fiets om verder mee te rijden. De marathon was voor Selena 17km onderweg.
Het punt van de halve marathon werd vlug bereikt, en zelf had ik weinig te doen. Ik kon Selena volledig overlaten aan de goede zorgen van Dirk, die ook voor haar water ging halen aan de wisselpunt. Ik bleef gewoon standby om af en toe wat restwater aan te nemen en verder op te volgen, en vooral oppassen dat ik niet in de weg reed van andere lopers, want dat zou ik zelf ook niet graag hebben. Ook vlug in een bushokje even van kledij gewisseld (nat voor droog), want ik begon serieus kou te krijgen, het was dan ook nog niet gestopt met regenen. Even verder stond collega Marleen ook te supporteren, en natuurlijk was ook Martina van de Joggers Stekene weer van de partij. Zij slaagt er altijd in om op verschillende punten op het parcours op te duiken. Altijd tof om onderweg wat bekenden te ontmoeten.
Weer na enkele kilometers kreeg Selena traditioneel weer last van haar maag. Ze zei dat ze zich ook ineens heel slap begon te voelen. Tegen haar plannen in begon ze toch een paar repen te verorberen, maar dit alles drukte het tempo en de rode ballonnetjes kwam terug tot bij Selena en Dirk. En toen sloeg het noodlot bij mezelf toe. Ik was lek gereden, en was niet op herstelmateriaal voorzien... Snel de resterende repen aan Dirk gegeven en afscheid genomen. De rest van het verslag van de marathon zal dus van Selena zelf moeten komen..
Gelukkig was ik niet ver van het 30km aflossingspunt, en wist ik dat op basis van mijn borstnummer gratis met deze bus naar de aankomstplaats kon. Snel met mijn fiets achteraan op de bus gestapt, en gelukkig deed de chauffeur niet moeilijk. Wat een meevaller ! En ook coach Steven, en Elke en Marc van team Hageland zaten op deze bus, zodat er weer heel wat kon bijgebabbeld worden ! Even later kwamen we aan op de Groenplaats, en was het niet ver meer wandelen naar de finish.
Vele bekenden strompelden binnen, en bij de meesten niks dan blije gezichten. Zo bvb. ook bij Robby van Volharding, Ronny van de Joggers, en natuurlijk weer Cremken. Allemaal hadden ze een nieuw PR gelopen, waarvoor proficiat ! En ik zal wel weer een paar anderen vergeten, waarvoor sorry. Maar weer even later kwam ook ons Wendy eraan in een tijd van dacht ik rond de 3u20(?) ! Maar toen ze even later bij ons stond kwam volgende vraag naar boven : waar is haar chip gebleven ??? Is die ongemerkt door de organisatie van haar schoen geplukt, of is die onderweg verloren gegaan ? De volgende dagen moeten duidelijkheid brengen, maar we waren allen toch weer blij met de prestatie.
Dan was het wachten op Selena, en omdat ik op het moment van lek rijden er geen goed gevoel in had, dacht ik dat ze weer rond haar gebruikelijke 3u55 zou binnenlopen. Maar toen hoorde ik speaker Willy reeds roepen "en daar hebben we Selena Temmerman onder de boog !", en waren we allemaal zeer blij verrast dat Selena er al was ! Met ongeveer 3u47 (bruto) heeft ze haar PR zo bijgesteld met maar liefst 8 minuten, en kan ze spreken van een zeer geslaagde missie. Hierbij natuurlijk ook een zeer dikke pluim voor "personal coach" Dirk, die haar van begin tot eind perfect bijgestaan heeft !!! Selena moet er zelf nog maar wat meer over vertellen. Velen kwamen haar gelukwensen: de groene vrienden van team Hageland, vrienden van den atletiek, van de Joggers Stekene, collega's (sorry Kees, dat ik niet langer even met je kon praten, het was even overrompeling), en ik vergeet er nog wel een paar.
Daarna moest we natuurlijk vlug wat bijtanken in het eerste het beste cafeetje dat we tegenkwamen (en waar ze geen Antwaarps "klapten" maar enkel Engels), en na enkele trappistjes (of iets anders ;-)), gingen we via de voetgangerstunnel weer naar linkeroever. Daar aangekomen namen we afscheid van Dirk en Micaëla, en bleven we nog even naar de indrukwekkende start van de 10miles kijken, waarbij we zelf weer wat vrienden konden aanmoedigen. Toen gingen we naar de aankomstplaats, waar oa. braadworsten, bollekes Koninck en ijsjes de revue passeerden, en opeens waren daar al de eerste aankomers van de 10 miles. Volharding-loper Koen Wilssens behaalde hier een voor mezelf verrassende maar prachtige overwinning, en ook Alexander Diaz behaalde een prachtige 5e plaats. We bleven nog even uitkijken en zagen ook nog Edwin en vele andere bekenden binnenkomen, waarna we allen vonden dat het mooi geweest was en naar de auto afzakten. We namen afscheid van Nikki (we hopen dat ze via een omweg goed thuisgeraakt is) en Wendy, en reden voor een welverdiend douchken naar huis. Ook even de ouders van het goede nieuws op de hoogte gebracht, en toen zijn we samen met Steven, Sofie en Karlien nog iets lekkers gaan eten (en drinken) om deze prachtige dag af te sluiten !

zondag 26 april 2009

Marathon Antwerpen: Nieuw PR voor Selena !

We zijn eindelijk thuis na een lange dag, en hebben heel goed nieuws. Selena deed vandaag maar liefst 8 minuten van haar besttijd op de marathon ! Met dank aan haas Dirk Van Bunder en de vele supporters ! Ook met "The Bloodhound Gang" hebben we een toffe aflossingsmarathon gelopen, en onderweg kwamen we daarbij ook vele groene mannekes van canicross team Hageland tegen ! Morgen meer nieuws, nu zijn we te moe... ;-)

vrijdag 24 april 2009

De (Aflossings)Marathon van A : Voorbereiding


De definitieve voorbereiding voor de (aflossings)marathon is begonnen !
Deze namiddag ben ik met Selena de nummers voor het Canixrunners aflossingsteam "De Bloodhound Gang" gaan halen, en heeft Selena ineens ook nog een extra marathon T-shirtje gekocht. Elk jaar wordt het daar drukker, geen sprake van crisis daar.
Hierbij de inhoud van de kleine enveloppes die elk teamlid krijgt, zo hebben de groene vrienden van de teams van Hageland er misschien ook al iets aan : 1) het borstnummer, 2) 4 veiligheidsspelden, 3) de chip, 4) het plastieke stripje om de chip aan de loopschoen te bevestigen, 5) sticker voor evt. op het zakje voor de kleding te kleven en 6) brief met info (maar weet je allemaal al). In de grote zak voor de captain zit alleen nog het lint dat moet doorgegeven worden.
Deze avond zijn we dan mijn fiets nog bij collega Karen in Wilrijk gaan zetten, zodat ik zondag na mijn aflossingsbeurt op zoek kan gaan naar Selena, om de rest dan nog mee te kunnen fietsen.
Selena zal trouwens begeleid worden door persoonlijke haas Dirk VB, voor wie we deze namiddag ook nog een nummer en T-shirt afgehaald hebben.
We zijn er klaar voor !!!

donderdag 23 april 2009

Canicross Oudenaarde: Fotootjes



Klik hier voor onze fotootjes, met dank aan de VCF én onzen Tom !



Op de sites van de CaniXrunners én de Vlaamse Canicross Federatie zijn trouwens nog massa's foto's van andere deelnemers te bekijken.

dinsdag 21 april 2009

Verslag Canicross Oudenaarde


Wat een prachtig parcours in Oudenaarde ! We liepen er helemaal rond de Donkvijver (sommigen zelfs 2x !) en af en toe zaten er ook korte klimmetjes en afdalingetjes in. Ook de liefhebbers van de grote paslengte kwamen aan hun trekken, want er zaten ook wat langere stukken in. Heel afwisselend dus !
Op speciale vraag van ons waren er ook wat wolkjes van de partij om de strijd aan te gaan met de warme zon, omdat ons Dorit daar anders wat teveel last van heeft. Hier waren we al heel blij mee, maar voor de zekerheid deden we toch ook nog maar Dorit haar koeltehalsband om. Dat beetje extra gewicht nam ze er graag bij, en zo ging het al terug veel beter dan in Maldegem, waar ze toch teveel last van de warmte had.
Maar eerst even terug naar de langste afstand, zoals eerder gezegd over 2 rondjes, goed voor 6310m canicross-plezier.
Van de CaniXrunners kwam eerst onze voornaamste kanshebster op een ereplaats in actie. Wendy deed het bij de "Lions F" met Zoomi, die in de tweede ronde zelfs nog even de tijd nam om een koel plasje op te zoeken en even te verfrissen. Hij was slim genoeg om te weten dat de tweede plaats hiermee niet in gevaar kwam, achter de ongenaakbare Renja met Prins. Karlien liet haar door Elco voorttrekken bij de "Tigers F". Was Elco te onstuimig, of wilde Karlien mijn ook even imiteren ? Karlien was dus deze keer de CaniXrunner van dienst die tegen de vlakte ging, ergens in een heel gevaarlijke afdaling ! ;-)
Jordi debuteerde met Plenty bij de "Tigers M". Plenty moest nog wat leergeld betalen, maar een vierde plaats in je eerste wedstrijd behalen doet het beste verhopen voor de toekomst.
Dan was het tijd voor de kortste afstand over 2730m, de Canirun !
Als 5e deelneemster kwam Selena met Dorit aan de start. Het was bij de start al duidelijk dat Dorit er zin in had, en deze keer bleef Dorit wél trekken van begin tot eind. Goed voor een 6e plaats bij de "Y Runners F", op slechts 4 seconden van nummers 4 en 5. In diezelfde reeks had Umi ook een begenadigde dag en trok zo Sofie mee naar een mooie tijd met een gemiddelde van 12km/u. Ellen debuteerde hier ook met Zahra, en haalde in haar eerste wedstrijd ook ineens een mooi gemiddelde van 11km/u. Sofie en Ellen spraken dan ook al direct af om samen te gaan interval-trainen voor nog snellere resultaten !
Ondertussen had Steven ook al ervaren dat in zijn categorie waarschijnlijk de zwaarste concurrentie van alle categorieën heerst. Met een gemiddelde van maar liefst 18,5 km/u was dit goed voor een... 5e plaats. 4 combinaties gingen nog sneller ! Niets aan te doen, want uiteraard super gelopen !
Na Dorit de nodige rust gegund te hebben kon ik dan zelf aan de slag. Het eerste eind ging nog goed, maar op het eerste lange stuk had Dorit er niet echt zin in. De combinatie voor ons ging praktisch even snel, en die afstand vond Dorit te groot om op te jagen. Het betonbaantje omhoog moest ik spijtig genoeg volledig op eigen kracht nemen. Maar daarna kwam een afdaling en kreeg Dorit er opeens zin in. We haalden ook enkele tragere deelnemers in, en Dorit viel niet meer stil, zodat we met een heel goed gevoel binnenkwamen. Ook in mijn reeks, de "Runners M", was het een secondenspel. De nummers 5 t/m 8 werden telkens gescheiden door amper 2 seconden, en zelf namen we plaats 7 in. Maar wel zeer tevreden hiermee !
Later zagen we Tom ook nog de Fun Canirun met Zoomi lopen, en we denken dat het maar een kwestie van tijd is (misschien nog dit jaar Tom ?), of Tom maakt ook eens zijn debuut op de Canirun.
Tijdens de prijsuireiking bleken we ook nog bij de gelukkigen te zijn om een grote zak hondenvoer te winnen, waarbij ons T-shirt nog eens geshowd werd (ondanks Steven he...) en na een Leffeken en een bezoekje aan den McDonalds met Sofie en Steven (we waren daar niet de enige canicrossers) konden we weer moe maar voldaan huiswaarts keren.
Op naar Meldert !

zondag 19 april 2009

Canicross Oudenaarde: Dorit/Selena 6e, Dorit/Gunther 7e


Prachtig parcours in Oudenaarde vandaag, én Dorit heeft weer terug (meestal) goed getrokken, wat Dorit/Selena een 6e en Dorit/mezelf een 7e plaats opleverde. Met dank aan de wolkjes..., zodat de temperatuur te doen bleef, en ook de koeltehalsband deed zijn werk.
Morgen meer nieuws, nu zijn we moe, met dank aan Tom voor de foto !

maandag 13 april 2009

Canicross Maldegem 2009


Waar zijn die aprilse grillen ? Het moet koud zijn, regenen, modder, wind, enz...
Niet normaal dat we dit zeggen natuurlijk, maar voor ons Dorit zijn zulke omstandigheden veel beter dan de heerlijke zonnestralen van gisteren.
De start met Selena, en het eerste rondje rond de akker, vielen nog best mee. Dorit gaf toen nog alles en de 2 combinaties die eerder gestart waren werden bijgehaald. Toen was er de grote leegte voor Dorit, ze had geen mikpunten meer en de warmte begon ook zijn werk te doen. Dorit trok niet meer, en uiteindelijk begon ze zelfs naast Selena te lopen en moest Selena haar snelheid aanpassen. Er kwam spijtig genoeg onderweg ook geen snellere combinatie meer voorbij hun, zodat ze evt. nog konden aanpikken, en uiteindelijk kwamen ze als 11e over de finish. Er waren 36 deelnemers in hun categorie.
Ik moest me dus weinig illusies maken over het vervolg. Dorit vertrok nog heftig, maar na de eerste lange lijn van zo'n 300m trok ze al niet meer. We hadden een vorige starter ingehaald, maar ook nu liep er niemand direct voor ons. We verlieten de akker en even verder zocht Dorit de schaduw in het gras op. Ik wachtte even of ze moest plassen, maar dit was niet zo, en we vertrokken terug om 200m verder weer stil te vallen. Gelukkig kwamen Steven en zijn Cujo er net aan, en toen had Dorit weer goesting om achter haar vriendje te lopen. Toen sloeg echter het noodlot weer toe. In het stukje bos aan het hotel bleef ik met mijn voet achter achter een stengel van een kruipplant of zo hangen, en ik ging pardoes gestrekt tegen de vlakte. Met de knie op een boomstronkje en verder plat op de borst. Vlug weer recht want Dorit had er juist weer zin in gekregen, maar Steven was ondertussen al een stukje verder natuurlijk, en had ook niks gemerkt van ons 'voorval'. We kwamen nu op het langste rechte stuk op de weg, en Dorit kon nu meerdere mikpunten in de verte zien. Dit was ons beste gedeelte in de wedstrijd, waarbij we op het eind nog een paar combinaties van Hageland konden passeren vooraleer het bos weer in te duiken. Hier verloren we weer zicht op evt. voorgangers, en viel het tempo spijtig genoeg weer weg. Uiteindelijk finishten we als 10e op 35 dlnrs., en daar konden we gezien de omstandigheden alleen maar blij mee zijn.
Sorry mensen, maar we hopen op slecht weer volgende zondag in Oudenaarde ;-);-);-)
Wendy hield de eer van de CaniXrunners hoog met een tweede plaats bij de Lions (lange afstand). Karlien werd ook mooi 5e bij de Tigers.
Sofie snelde met Umi naar een 23e plaats in de drukbezette "Young Runners F" categorie, en Steven werd 5e bij de "Young Runners M".
En Tom, die had nog nooit zo hard gelopen met Zoomi op de "Fun Run" !

Alle uitslagen op de site van de VCF !

donderdag 9 april 2009

Dorit op bezoek bij Umi en Cujo


Vorige zondag mocht Dorit op bezoek bij haar canicross-vriendjes Umi en Cujo ! Het werd een superleuke middag, waarbij de baasjes eerst Volderken zagen winnen in de ronde, en vervolgens een toffe wandeling gemaakt werd langs het fietspad in Moerbeke. En verder veel ravotten... ook met de baasjes... wanneer ze even niet aan spijs of drank zaten...

maandag 6 april 2009

Sluitingsprijs SSP Westdorpe


Zaterdag zakten we toch af naar de sluitingsprijs van het Zeeuws-Vlaams loopcriterium, alhoewel de eindrangschikkingen al vastlagen. Reden nr. 1 was het feit dat bijna het voltallige CaniXrunners-team er een afspraak had om voor het eerst samen in de nieuwe outfit te verschijnen. En dat we gezien werden was duidelijk. De één na de andere opmerking, gaande van "Wat een mooie truitjes" tot "Van wat is dat ?". En was er ook al niet een kleine sollicatie merkbaar, Haike ? ;-);-);-)
De resultaten waren vandaag dus van ondergeschikt belang. We spraken af om zoveel mogelijk samen te lopen, om als kaki-groene vlek nog meer op te vallen natuurlijk. Zo koos Sofie voor de kortste afstand, Carly voor de middenafstand, en de anderen voor de langste. Na de start bleef Steven eerst een dik kilometertje bij Sofie, tot de splitsing van de kortste afstand, en daarna kwam hij ons snel weer vervoegen. Na nog eens diezelfde afstand moesten we dan emotioneel ;-) afstand nemen van Carly, waarna we 4 (Wendy, Steven, Selena en ikzelf) en nog een paar individuele lopers een groepje vormden. Snel werd duidelijk dat Wendy toch wel erg verkouden was, en haar krachten goed zou moeten doseren. Natuurlijk begeeft een CaniXrunner niet zomaar, en na zowat halverwege naderden we snel op een groepje waarop we sedert kilometers zo'n 50m-100m volgden. We beeldden ons even in dat er een hond voor ons hing, en we gingen erop én erover. Enkele leden van dit groepje haakten zich aan bij ons, maar het enige vrouwelijke lid kon niet mee, en achteraf bleek dit de eerste vrouw in koers te zijn geweest. Dus Wendy en Selena gingen naar de eerste plaatsen van de langste afstand !
Wat volgde was dan nog een karaktertest. Bleek dat we de resterende kilometers bijna volledig tegen wind moesten afwerken, bovenop een dijk tegen het water. Gelukkig stond er niet teveel wind, en toen we op het eind van de dijk de huisfotograaf zagen, waren we allen nog helder genoeg om even vlug te poseren. Vóór en achterkant aub., werd er naar de fotograaf geroepen, en zo geschiedde : het resultaat zie je bij de fotootjes.
Zo waren we in de laatste kilometer gekomen, en werden de beentjes nog even geactiveerd voor een versnelling. Kwestie van nog even te trainen voor de canicross van volgende week te Maldegem...
Iedereen tevreden vandaag, lekker ontspannen getraind, nog lekker wat gedronken en ons Sofie had een hoofdprijs met de tombola die waarschijnlijk volgend week in Maldegem wel zal geshowd worden... ;-);-);-)

vrijdag 3 april 2009

Cujo heeft rust gevonden


Eerst en vooral willen we iedereen bedanken voor de lieve woorden en steun. We zijn erg onder de indruk van de vele reacties, mondeling of telefonisch, langs onze blog, Facebook, wat dan ook. Zo beseffen we ook weer pas hoeveel mensen zich Cujo zullen herinneren, en dat maakt ons weer zeer blij.
Donderdag om 14u is Cujo individueel gecremeerd in Breskens, en deze morgen is hij weer door hun bij ons thuisgebracht.
Vanavond hebben we hem uitgestrooid op één van zijn favoriete plekjes langs zijn gebruikelijke wandelpad.
Zo rust hij dicht bij ons, in de natuur, en is hij telkens weer bij ons als we gaan lopen of wandelen.

woensdag 1 april 2009

Rust zacht lieve Cujo


Ons 'manneken' is even na achten deze avond, bij het ondergaan van de zon, ingeslapen in de dierenkliniek Ottenhorst in Terneuzen. Hij kan nu terug rustig slapen, zonder pijn, onder de eeuwige regenboog.

De voorbije nacht kon hij geen rust meer vinden. Na een maximumdosis pijnstillers hoorde we hem toch opeens terug janken beneden. Afwisselend zijn we bij hem gaan kijken, en na nog een pijnstiller viel hij toch weer in slaap.

Toen we vandaag na het werk thuiskwamen, hoorden we van mijn ouders dat hij met moeite nog kon zitten, en liggen wilde/kon hij niet meer. Het gezwel was blijkbaar aan de winnende hand. We konden niet anders meer dan de moeilijkste beslissing nemen, en dat was om hem te laten inslapen om zo terug rust te laten vinden.

Eerst hebben we nog 1 keer zijn favoriete wandeling gemaakt. Op het gemakske heeft Cujo zo afscheid genomen van zijn leukste plekjes, van Dorit, mijn ouders en onszelf. Allemaal zijn we er ook bij geweest tot op het laatste moment, en ook al was het een moeilijk afscheid, toch hadden we ook allemaal een enorm goed gevoel van opluchting dat Cujo nu terug pijnvrij is.

Cujo, bedankt voor (bijna) 11 fantastische jaren !!!