Selena loopt met succes de CCC uit in 24u 44min

 

CCC® (Courmayeur Champex Chamonix)

Nu Gunther zelf een trailke gaan doen is in de bergen heb ik eventjes de tijd om mijn verhaal neer te pennen.

30 Augustus 5u30 liep de wekker af, eindelijk D-day.  Meer dan 6 maanden training in functie van de CCC en nu hopelijk de kers op de taart. 

Om 6u15 hadden we afgesproken met Agnes, Luc en Ria op de plaats waar we de deelnemers  bus moesten nemen. Hier werd voor de eerste keer afscheid genomen van onze persoonlijke assistenten.

Gelukkig konden ik en Agnes samen op de bus. Hierdoor konden we al kletsend onze zenuwen onder controle houden. Na een rit van ongeveer 20min waren in Courmayeur, Italië.  We waren nog niet lang ter plaatse en we kregen al een sms van onze supporters dat zij daar ook al waren aangezien er  geen file was aan de Mont Blanc-tunnel. Vermits we ruim voor 9u ter plaatse waren, hadden we nog de tijd om samen een koffietje te drinken. 

Hier en daar werden de rugzakken van deelnemers nogmaals gecontroleerd  om na te kijken of al het verplichte materiaal aanwezig was. (Deze grondige controle heeft iedere deelnemer moeten ondergaan vooraleer zij hun rugnummer in ontvangst konden nemen.)

Om 9u werd het startsein gegeven van het eerste starters vak. Een kwartiertje later was het ons beurt. Eerst liepen we een toertje door Courmayeur om zo richting eerste berg te gaan. Naar mijn gevoel ging de eerste kilometer alsook het begin van de eerste beklimming vrij snel. Ik liet me meesleuren wat ik achteraf me nog zou beklagen…  Tête de la Tronche was een beklimming van 9km lang en met een hoogteverschil van 1384m (1200m > 2584m). Ik had me laten meesleuren en na enkele kilometers klimmen stond ik stil. Na een moeilijke beklimming heb ik toch de top bereikt waarna er een lange afdaling volgde richting Refuge Bertone (1989m). Naar mijn gevoel ging de afdaling vrij goed. Eens aan de bevoorrading gauw wat gedronken en terug vertrokken. Het volgende stukje richting Refuge Bonati zou vrij ‘gemakkelijk’ moeten verlopen maar helaas. Voor mij ging het daar echt niet goed en voor dat ik km 21 nog maar had bereikt had ik al twee keer langs de zijkant op mijn gat gezeten. Veel  scenario’s gingen door mijn hoofd maar hiervoor had ik toch niet zoveel getraind … Eindelijk kwam ik aan de bevoorrading. Bij het inscannen van mijn nummer zag de arts dat toch niet alles met mij oké was. Op haar aanraden werd ik achter de tent gezet samen met nog een paar anderen. Mijn hartslag was veel te hoog en zakte niet. Ik moest 10 minuten rust nemen en vooral eten en drinken daarna mocht ik terug vertrekken. Gelukkig, want iemand anders die daar ook zat gingen ze afvoeren naar het ziekenhuis…  Ook liep daar een atleet rond (die zelf niet mee deed) die me goeie raad heeft gegeven. ‘Zelf uw tempo zoeken, op tijd rust nemen …’ Natuurlijk had ik als reactie ‘Wat als ik dan niet op tijd binnen ben ….’ Waarop hij dan antwoorde ‘als je zo verder blijft doen kom je gewoon niet aan in Chamonix.’ Ik moest hem gelijk geven en vanaf dan ben ik het volledig anders gaan aanpakken. Die dokter en atleet hebben mijn CCC gered.

Ik was terug vertrokken met een volledige andere instelling en ik begon er volop van te genieten. Het ging goed. De beklimming van Grand Col de Ferret (2537m) was zwaar maar zo mooi … Eens boven begon de  afdaling richting Fouly waar ik Gunther voor de eerste keer zou terug zien.  Toen ik hem zag zei ik hem ‘ Er mag gebeuren wat er wilt maar dit zijn al de mooiste 40km van mijn leven, dit pakken ze me niet meer af’.  Eten, drinken, nog een paar woorden wisselen en terug weg. Een groot aantal trailers begonnen zich in Fouly al om te kleden voor de avond/nacht. Ik had wijselijk besloten om dat nog niet te doen want het was absoluut nog niet koud. Gelijk kreeg ik want een kilometer verder waren ze terug al hun thermische truitjes, jasjes,… aan het uitdoen.

Nu was het 14km tot in  Champex-Lac. Een 10tal kilometer ging naar beneden en was goed beloopbaar. In het dorp was er een bevoorrading op gang gezet door een aantal bewoners waar ik met veel plezier gebruik van heb gemaakt. Daarna volgende nog een klim van 4 kilometer richting Champex-Lac. Het begon donker te worden en al vlug werden de hoofdlampjes boven gehaald. Eens boven stond Gunther samen met Luc en Ria mij op te wachten. Gunther mocht deze keer mee de tent in om persoonlijke assistentie te verlenen. Omkleden daar had ik echt nog geen zin in. Naar mijn gevoel was het nog warm genoeg. Eten ging moeilijk, de pasta kreeg ik er echt niet in. Bouillon met vermicelli was mijn eten gedurende de hele race. Hoe langer ik bleef neerzitten hoe moeilijker ik het kreeg. Dus terug vlug op de benen en weg. Bij het verlaten van de tent werden we nogmaals gecontroleerd of we wel alles bij hadden. ’s Nachts in de bergen kan het nogal koud worden.

We waren over half weg en we konden gaan af tellen.  Over 16km zou ik Gunther terugzien maar uiteraard stond er ons nog eerst een klim te wachten naar Bovine (1987m). Ik had mezelf wijs gemaakt dat dit maar heuvelkes waren in vergelijking met de vorige beklimmingen.  Het eerste stuk voelde vrij pittig aan en af en toe moest ik toch eventjes rust nemen. Een Britse deelneemster sprak me moed in en wist me te vertellen dat het tweede gedeelte veel vlotter zou gaan. Ze had gelijk. Ik ben haar op een gegeven moment voorbij gegaan en helaas niet meer teruggezien.  Dit was terug zo iemand die op het juiste moment de juiste woorden zei….  Tijdens de afdaling kreeg ik een telefoontje van Gunther met de vraag waar ik bleef. Blijkbaar had hij geen sms-bericht door gekregen op het moment dat ik de top was over gegaan. Gelukkig kon ik hem vertellen dat ik volop aan het afdalen was. Allé, volop is misschien veel gezegd. Het was constant kijken waar je liep. De dauw had de stenen glad gemaakt waardoor er wel wat valpartijen waren. Zelf ben ik tijdens die afdaling zo’n 5 keer tegen de vlakte gegaan. Gelukkig zonder veel erg. Andere hadden minder geluk… In Trient was Gunther terug van de partij om me nog wat moed in te spreken. Ook liet hij mij weten wij er allemaal al sms’jes hadden gestuurd, wie er me allemaal aan het volgen waren midden in de nacht…. dit was heerlijk om te horen.  Vrienden die zo met je meeleven… het geeft je extra energie. Na een korte stop was het richting Vallorcine waar Gunther voor de laatste keer assistentie mocht verlenen. De weg daar naartoe mocht uiteraard niet te gemakkelijk zijn . Er stond ons terug een klim te wachten (Catogne 2027m). Hoe ik er ben geraakt, weet ik niet meer. Op een gegeven moment sluit je alles af en focus je maar op één ding . In beweging blijven…. Wat ik me wel kan herinneren waren de koeien die we moesten passeren. De afdaling daarop was wederom niet zo gemakkelijk. Ik kwam in het gezelschap van een Duitse man. We liepen (hij liep en ik kon al stappend volgen J) samen de berg af. Het is gemakkelijker met twee (of meer) omdat je dan een grotere lichtbundel hebt waardoor je meer kan zien.  Ook is het iets veiliger want om de beurt gingen we tegen de vlakte.

Eindelijk in Vallorcine. Reeds 81km nog 20km te gaan. Dit kon ik toch niet meer uit handen geven. Ik zat nog voor op de tijdbarrière. Alleen stond er mij nog een zware klim te wachten. Dit was ook de laatste bevoorrading waar Gunther aanwezig mocht zijn. Vlug terug wat naar binnen gespeeld en we waren vertrokken. Zo’n  3 km verder vlak voor de klim zou Gunther nog een 100meter met mij mee stappen.  Dit was weeral een punt waar ik naar uitkeek. Vooraleer ik de beklimming ging aanvangen zei hij nog  ‘Danny heeft geschreven dat je nu moet doorzetten’ Bedankt Danny want hier heb ik dikwijls aan gedacht. Het was een klim waar geen einde aan kwam. Rotsblokken waarop je je omhoog moest drukken. De benen deden niet alles meer zo vlotjes. Iedere keer dat ik dacht "ik ben er", volgende er nog een stuk… wat heb ik die beklimming vervloekt J.  Tijdens de beklimming was de zon al volop opgekomen en konden onze lampjes uit. Op een gegeven moment zagen we een tentje en iedereen dacht "Eindelijk we zijn boven...", maar helaas … , we moesten nog eventjes verder. Daarna volgende een afdaling richting de laatste bevoorrading. Tijdens de afdaling konden we een gems spotten met 2 kleintjes. Weeral een mooi moment. Aan de bevoorrading heb ik eventjes te tijd genomen om mijn lamp en vestje weg te steken. De zon was al volop aan het schijnen. Door de vermoeidheid en een hele nacht kijken naar een lichtbundel had ik last gekregen van mijn ogen.

Oef, maar 8km meer richting Chamonix. De vrijwilligers bij de tent wisten ons te vertellen dat dit nog wel 1u30min zou duren … en het was zo. De afdaling die bleef maar duren. Van lopen was er niet meer zo veel sprake. Ik probeerde het wel maar de boomwortels, stenen, vermoeide benen, pijnlijke voeten,… zorgden ervoor dat het niet snel ging. Onderaan de afdaling kwamen we wandelaars en supporters tegen. Dus we wisten dat het einde nu ver in zicht was. Toen was Gunther er. Het eerste wat ik zei was "Ik kan niet meer lopen", maar ik kon nog meer dan verwacht. De supporters, toeristen, andere trail-runners begonnen mij aan te moedigen en het werd de mooiste laatste kilometer van mijn leven.

Eens over de streep had ik maar in één ding zin: een pintje !!! (ik was niet de enige want in de bevoorrading was er enkel Heineken te verkrijgen. En als een echte Belg heb ik die limonade dus niet gedronken J)

Ik kijk met veel plezier terug naar die 24u44min. Het was zwaar maar oh zo mooi. De vriendschap onder de trail-runners is niet te beschrijven. Hoeveel keer ik te horen gekregen heb ‘Courage, Forza, Come on,….). Zelf heb ik talen gesproken die ik niet kon J Iedereen was er voor iedereen met allemaal hetzelfde doel: "Aankomen !". Ik zou zoveel mensen willen bedanken die ik waarschijnlijk nooit meer zal terugzien.

Uiteraard mag ik niet vergeten om mijn vrienden te bedanken die hun slaap voor mij hebben gelaten. Bedankt! Jullie hebben me mee over de finish gesleurd.

Maar mijn grootste dank gaat uit naar Gunther. Hij heeft vele maanden geduld moeten hebben tijdens mijn voorbereiding. Tijdens de race heeft hij me ganse nacht op de voet gevolgd. Door zijn aanmoediging, feedback van het thuisfront heb ik dit avontuur tot een mooi einde kunnen brengen. Denk dat hij tijdens de trail meer stress heeft gehad dan ik!

Nu nieuwe plannen maken, maar eerst nog nagenieten...