Wie me meer dan 2 maanden geleden nog vroeg wanneer ik zelf eens een langere trail (> marathon afstand) zou lopen, die verklaarde ik steevast dat dit niet voor mij weggelegd was. Op langere afstand ziet mijn rug teveel af, en dan verlies ik vlug heel wat snelheid, en langere trainingen vermijd ik evenzeer al.
Wat is er dan veranderd in tussentijd ? De rug in ieder geval niet, daar moeten we mee leren leven. Maar de trip naar het Europese trail-mekka in Chamonix, én de prestatie van Selena daar op de CCC, en de geweldige sfeer daar met al die trail-runners, dat doet toch iets met een mens. En zo geschiedde het dat ik mij direct bij terugkeer thuis inschreef voor deze editie van de Bear Trail. Ook vanwege de zeer goede kritieken over de editie van 2012, en ook wel een beetje omdat iets in mijn achterhoofd zei dat hier een puntje te verdienen was voor de UTMB-wedstrijden... Niet dat ik mij hier op wil vastpinnen, want daar starten toch de échte bikkels, en daar reken ik mij zeker niet bij. Als laatste moet ik er ook bij vertellen dat ik tegenwoordig niet enkel loop, maar ook wat intensiever ga mountainbiken, waarbij de tochten langer en langer worden. Deze alternatieve training ontlast mijn rug ook wat doordat ik minder looptrainingen moet inlassen en daarbij toch een langere duur kan trainen.
Door ziektes moest ik 's morgens plots in mijn eentje naar Voeren optrekken, maar dat kon me niet uit mijn evenwicht brengen. De trainingen (weliswaar zonder looptrainingen > 10 mijl) waren goed verlopen, er was prachtig weer voorspeld, er lag een veelbelovend parcours te wachten, en dankzij een paar trail-boeken van collega Ruth was ik er ook mentaal helemaal klaar voor.
Na een vlotte rit, met veel van mijn favoriete nummers op StuBru (verdacht), parkeerde ik mij rond 7u45 in 's Gravenvoeren aan de voetbalkantine waar de inschrijvingen waren. Er was nog betrekkelijk weinig volk, en na een eerste toiletbezoekje én het afhalen van mijn startnummer begon ik mij rustig aan te kleden. Vlug stroomde meer en meer volk toe, en kwamen ook de eerste bekenden in beeld, waarbij ik steeds moest uitleggen waarom ik maar in mijn eentje was komen opdagen.
Om 8u45 was het verzamelen geblazen. Nog niet voor de start, maar wel bij Stella voor een gezamenlijke Stella-jump in de haar gekende stijl. Tijdens de voorbije weken had ze heel wat trailrunners hiervoor gemobiliseerd, en het eerste resultaat mocht er toch wel zijn. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd...
Snel nog een laatste check van het materiaal en mijn Sports Tracker, nog wat keuvelen met dorpsgenoot Ronny die de 37K ging lopen, en hup, daar was het startsignaal al ! Achteraan gestart, eerst een rondje rond het voetbalveld, de straat oversteken, en daar was al vlug onze geliefkoosde ondergrond.
En dan na 1 km een bekende electronische stem met een pak info over de eerste afgelegde kilometer... OH NEE... ik was het geluid vergeten afzetten ... Direct commentaar van medelo(o)p(st)ers, en natuurlijk zat ik zelf ook ook niet direct op 57x van deze tussentijdse info's te wachten, dus een eerste maal gestopt om rugzak af te doen, smartphone te nemen, geluid af te zetten, en weer als bijna laatste op pad...
Het bredere pad werd al vlug een single track, met redelijk wat stenen en veeeeel modder. Oei, het werd een mooie dag, maar de ondergrond zou vast niet meer opdrogen. Door de overvloedige regenval van de vorige dag zou het een glibberpartij worden. Als een treintje liepen we zo kilometers lang verder, met weinig positie-wissels. Het viel me op dat, in tegenstelling tot kortere trails, bijna iedereen met dezelfde strategie van start ging. Het is nog heel ver, dus rustig aan starten en een lekker aangenaam tempo zoeken.
Wat ik me van het het eerste stuk nog herinner is een mooie klim in open veld met een schitterend uitzicht. Hierna volgde de eerste bevoorrading, en een mede-loper vertelde me dat we er een eerste 10 kilometer hadden opzitten. Omdat ik vooraf al heel wat gedronken had, was het even later tijd voor een tweede oponthoud en een bijhorend plasje. De benen voelden nu al wat beter aan dan bij de start, en ik begon een beetje op te schuiven. Tot ik in een afdaling plots mijn benen onder mijn bovenlichaam voelde wegglijden en ik hard tegen de grond smakte. Ik was oa. met mijn staartbeentje op een uitstekende wortel terechtgekomen, en moest hier toch even van bekomen, al waren we ook vlug weer recht. Een paar kilometertjes rustig aan gedaan, en toen ik rond km 20 weer in mijn tempo begon te komen kwam het grootste probleem van de dag er aan. Een stuk van de riem van mijn Camelbak vloog er af, zodat mijn Camelbak volledig los kwam te zitten en van mijn schouders gleed. Ik ben nog 20-30 meter terugggelopen om het stuk riem te zoeken, maar helaas... er zat niets anders op om even halt te houden en het overblijvende stuk riem aan de schouderband aan de andere kant vast te knopen. Gek genoeg zat het daarna nog niet zo slecht, en heb ik er behoudens tijdverlies verder geen last meer van gehad. Nog gekker is het feit dat ik er mij tijdens het voorval ook niet zo heel druk om gemaakt heb...
Zo kwamen we even later bij de 2e bevoorrading, en begon voor mij het mooiste en beste gedeelte. Ik vond in een andere trailloper een ideaal loopmaatje met een voor mij lekker looptempo, en samen verslonden we kilometer na kilometer en kwam ik in een lekkere flow. Spijtig genoeg was hij na een afdaling plots niet meer te bekennen, maar ik probeerde toch zelf het tempo nog wat langer vast te houden. Omhoog lopen was er nu wel niet meer bij, steevast verkoos ik nu om met stevige pas omhoog te wandelen, en enkel nog vlak en omlaag te (hard)lopen. Regelmatig nam ik ook de tijd om te drinken, en elk uur speelde ik een energy-gelleken naar binnen. Een hongerklop ligt bij mij dikwijls op de loer, dus daar moest ik steeds helder genoeg over blijven nadenken. Maar het was natuurlijk ook genieten onderweg. Heerlijke stukjes natuur, dichte bossen afgewisseld met open velden, kleurenpracht door de gevallen bladeren, en toch steeds opletten voor de glibberige ondergrond, terwijl er aan ontsnappen dikwijls onmogelijk was op de vele single-tracks.
Eens de 40K voorbij was het dan uitkijken naar de laatste bevoorrading, waar ik hoopte op wat cola te kunnen drinken. Even later was het zover, maar helaas was er geen cola meer beschikbaar, ook tot ontgoocheling van vele anderen. Maar niet getreurd, één ding wist ik nu zeker, we gingen deze klus zeker klaren want de eindmeet was maar 14K meer van ons verwijderd. Hoe had ik dit ooit kunnen denken, vroeger leek 14K al zo'n hele klus om te lopen... ;-). Ik vroeg een andere trailrunner of hij nog vlug een gelleken uit mijn Camelbak wou nemen (omdat die dus nog altijd dichtgeknoopt zat kon ik hem niet afdoen), nog wat eten en een drietal bekertjes bijtanken, en hup ... voordat ik het goed en wel besefte was ik weer op pad.
Er volgde weer een stevige klim, of zo voelde hij althans aan, en waar ik nog kon lopen had ik het gevoel dat ik niet al te stevig meer vooruitkwam. Maar wat bleek, anderen kwamen nog minder vooruit, of gingen zelfs aan de kant even neerzitten. In het laatste stuk bos moest we een bochtje nemen op een zeer glibberig stuk waar zichtbaar reeds vele trailrunners gepasseerd waren, en hopla... daar ging ik door mijn enkel en een laatste keer tegen de grond ! Zonder veel erg, vlug weer recht, en vanaf nu was het uitkijken naar de finish. In mijn hoofd gingen de kilometers nu vlugger voorbij dan het werkelijk was, en zal ik heel ontgoocheld hebben gekeken toen de fotograaf me vertelde dat het toch nog een kilometertje of vijf was. Ik keek achter mij, maar niet direct nog iemand te zien, en voor mij liepen nog wel enkele lopers. Toch nog maar even opladen en de gang erin houden, en toen zag ik links in de verte een voetbalveld met vele auto's, YES! (zei ik ook tegen een trailrunner uit Litouwen of Letland) nog even volhouden en binnenlopen, maar NEE ... we worden hier naar rechts gestuurd... AH, daarna weer naar links, zal het nu de kortste weg zijn ? ...en dan... uiteindelijk de verlossing ! Nog een maïsveld over, en nog een paar keer rond het voetbalveld (moet dat nu echt ? ;)). Ik wou rustig finishen, maar plots verschenen nog een paar runners achter mij en moest ik mij nog haasten om mijn positie te houden. Zo zie je maar weer dat het veelal een mentale kwestie is, en er werden nog een paar reserves gevonden. Even later kwam ik supergelukkig over de finish, werd er verbroederd met de andere lopers, en iedereen wenste iedereen proficiat. Deze trails loop je dus niet echt tegen elkaar, maar eerder met elkaar en tegen jezelf...
Mijn tijd is verder onbelangrijk (rond 6u30), ook al was hij veel beter dan dat ik vooraf ingeschat had. Het doel was aankomen en mijn grenzen verleggen, want mijn langste trail totnogtoe was 'slechts' 38K. Nu doe ik geen uitspraken meer over of dit wel of niet mijn limiet was, de tijd zal het leren, maar nu ga ik eerst een tijdje genieten van deze ervaring... (en het UTMB-puntje leg ik ergens opzij... ;-) )
Ook nog bedankt aan de organisatie voor het toffe parcours en vlotte verloop van deze dag !
Klik hier voor de uitslag van de 57K
Klik hier voor meer fotootjes
zondag 27 oktober 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)