zaterdag 31 december 2011
vrijdag 30 december 2011
Kenia December 2011: Bezoek aan Masaï-dorp
Als je in de Masaï Mara verblijft dan ontsnap je ook niet aan een (toeristisch) bezoekje van een Masaï-dorp !
Van alle Keniaanse volken zijn de Masaï misschien wel de opvallendste.
Lang, slank, dieprode gewaden en veel kralen en metalen sieraden.
De jongeren hebben een okeren haarkleur.
Bij de andere volken hebben ze ook de naam wreed te zijn, met een meerderwaardigheidscomplex.
Als ontbijt dronken ze traditioneel een mengsel van melk en vers afgetapt bloed (uit de halsslagader van hun vee), en het enige dier dat ze doodden was één leeuw, enkel om hun mannelijkheid te bewijzen.
Iedereen kent natuurlijk ook hun manier van dansen, die dikwijls gepaard gaat met wedstrijden om vanuit stand het hoogste te springen. Wie won (meestal tegen leden van naburige dorpen) kreeg meestal een stuk vee, bvb. een geit).
Klik hier voor meer foto's !
donderdag 29 december 2011
Michael Marshall: De Indringers
Gelezen tijdens onze reis door Kenia. Aan te bevelen voor liefhebbers van misdaad/thrillers.
Klik hier voor website auteur en boekbespreking
dinsdag 27 december 2011
Kenia December 2011: Big Five: 5. de neushoorns
Vandaag maken we de Big Five compleet met de neushoorns !
Eerst een misverstand uit de weg ruimen. De witte neushoorns zijn niet wit, maar het gaat hier over een slechte vertaling.
De witte neushoorns hebben een brede bek in vergelijking met de gepunte bek van de zwarte neushoorns. Breed is in het Engels 'wide', en vandaar... 'witte' neushoorn !
Deze neushoorns zijn momenteel zeer moeilijk te spotten, zeker in de Masaï Mara. Gelukkig konden we ze reeds in het nationaal park van Lake Nakuru zien, en bovendien nog een moeder met jong !
Klik hier voor alle fotootjes van de neushoorns
maandag 26 december 2011
Kenia December 2011: Big Five: 4. de buffels
Waarschijnlijk de minst tot de verbeelding sprekende leden van de Big Five zijn de buffels.
Nochtans zijn ze redelijk indrukwekkend, en als je de kans krijg om ooit eens de afgevallen horens vast te nemen dan besef je pas wat een last ze bijna heel hun leven moeten meedragen.
Vooral de oude stieren zijn gevaarlijk.
Meer foto's hier
Kenia December 2011: Big Five: 3. de olifanten
Zeker de 'biggest' van de Big Five zijn de (afrikaanse) olifanten.
Hun complex gedrag is bijna menselijk, alleen komen ze wel toe met amper ... 4 uur slaap per dag.
Gelukkig was er deze keer geen agressief exemplaar bij... (vergeleken met Zuid-Afrika)
Klik hier voor alle foto's
zondag 25 december 2011
Kenia December 2011: de jachtluipaarden of cheetahs
Om het onderscheid met de luipaarden goed te kunnen maken hierbij de foto's van de jachtluipaarden. Deze zijn dus kleiner met verticale strepen naast de neus, en gemakkelijker te 'spotten' omdat ze vooral overdag actief zijn.
Op de eerste reeks is dit niet te zien, want deze exemplaren zijn op rust na de jacht.
Vervolgens zie je een gewond exemplaar (in de flank), dat ook mank liep.
Daarna konden we een 2-tal zeer lang volgen, waarbij we konden zien hoe ze vooral hun terrein afbaken, en er ook een duidelijke rangorde is (leider en volger).
Maar de apotheose was het resultaat zien van een succesvolle jacht, waarbij moeder en jong de prooi verorberen. We konden wel niet meer opmaken wat de prooi geweest was.
Kenia December 2011: Big Five: 2. de luipaarden
Tijdens onze vorige safari's waren we er nooit in geslaagd om luipaarden te spotten, en was de BIG FIVE dus nooit compleet. De voornaamste reden is dat luipaarden zeer schuw zijn en zich dus praktisch nooit laten zien.
Deze keer hadden we meer geluk. Op 2 verschillende dagen hadden we succes.
Nooit dicht genoeg om ze zeer duidelijk te fotograferen, maar een paar keer toch genoeg herkenbaar, zeker om het onderscheid met de cheetah of jachtluipaard te maken (deze laatsten hebben een zwarte traanspoor-tekening tegen de neus lopen en zijn een stuk kleiner).
Meer fotootjes hier
vrijdag 23 december 2011
Kenia December 2011: Big Five: 1. de leeuwen
Tijdens onze safari van 6 dagen gingen we natuurlijk op zoek naar de Big Five, zijnde : Leeuw, Luipaard, Neushoorn, Buffel en Olifant.
De koning van de jungle is niet de moeilijkste om te spotten, maar we hadden ook niet verwacht er tegen de vijftig te kunnen zien !
Allen in de Masaï Mara, van individuelen tot hele troepen. Sommigen zaten echt als op een postkaart op ons te wachten, anderen moesten we in de struiken gaan zoeken.
De voorlaatste dag waren we net op tijd weg vooraleer een zondvloed losbarstte, zodat we ons net niet vastreden in de modder.
Maar het grootste avontuur moest 's avonds nog komen, toen we op onze laatste safari-avond rond het kampvuur zaten.
Toen iedereen wat aan het indommelen was hoorden we plots een diep gegrom, gevolgd door een ander soort gebrul. De gidsen vertelden ons direct dat het om leeuwen ging, maar dat er zeker nog een kilometer afstand én de rivier tussen de leeuwen en onszelf zat. Het klonk echter van heel dichtbij, en de gidsen riepen ook snel een mede-reiziger terug die even in de vrije natuur een plasje wou plegen...
Dit laatste was genoeg om erg ongerust te worden, en iedereen besloot om vlug achtereenvolgens de 'toiletten' en onze 'banda' (hutje) op te zoeken, en vervolgens niet meer buiten te komen tot het terug licht werd. Het gegrom ging nog even door, maar uiteindelijk konden we toch de slaap vatten.
De volgende morgen, na het ontbijt, vroeg onze gids even onze aandacht omdat hij nieuws had...
Bleek dat de vorige nacht in een naburige dorp (enkele kilometers verder van onze kampeerplaats) 2 Masaï mannen door leeuwen gedood waren toen deze de leeuwen uit het dorp probeerden te verjagen...
Toen werd het natuurlijk even stil.
De gids voegde er ook aan toe dat het momenteel niet veilig was om langs de dorpen terug te keren uit het Masaï Mara nationaal park, omdat er opstand zou zijn omdat er in dergelijke gevallen compensatie van de regering wordt geëist. Enkele maanden eerder had zich een soortgelijk geval voorgedaan waarbij een kind gedood was.
Via een alternatieve route verlieten we het park, en ... reden ons vast bij het oversteken van een rivier... omdat we moesten uitwijken omdat een vrachtwagen zich eerder reeds vastgereden had.
Tegen zijn zin moest de gids ons laten uitstappen, we waren niet zo heel ver van een dorp verwijderd, maar na een halfuurtje wisten onze begeleiders met behulp van de vrachtwagenchauffeurs ons voertuig toch los te krijgen. In ruil kregen de helpers extra water aangeboden, want het vrijkrijgen van de vrachtwagen zou nog wat langer duren.
Uiteindelijk konden we het park verlaten, en later hoorden we dat het park zelfs even (een dag?) gesloten is geweest wegens de onrusten in de Masaï dorpen.
Alle 96 foto's van de leeuwen vind je hier. Tijdens de terugrit mochten we geen foto's nemen.
Op de foto's zie je ook dat de leeuwen vlotjes de rivier oversteken...
donderdag 22 december 2011
Kenia December 2011: David Sheldrick Wildlife Trust: Olifantjes
Daphne Sheldrick runt dit opvangcentrum voor jonge olifantjes én soms ook jonge neushoorns, die door stropers of natuurlijke omstandigheden verweesd achtergebleven zijn. De bedoeling is om al deze dieren terug in de natuur bij een bestaande kudde te integreren. Met zelfbereide melk en 24/24 uur per dag observatie worden de olifantjes hiervoor terug klaargemaakt.
Elke dag rond 11u krijgen bezoekers de kans om 2 groepen olifanten te zien gevoed te worden.
De jongste telg was amper 3 weken oud, en werd met zonnecrème én zonnescherm beschermd tegen verbranding.
De verzorgers slapen 's nachts zelfs bij de jonge olifanten !
Hier meer foto's.
Kenia December 2011: Mount Longonot
Tijdens ons verblijf in Kenia moest we toch 1x testen hoe zwaar de beklimmingen in Kenia op ons gestel zouden wegen. Vooral bij Selena werd dit zeer snel duidelijk. Redelijk vlug werd ze kortademig en kreeg ze hartkloppingen. We hadden ook net één van de warmste dagen uitgekozen, en onze drankvoorraad vloog er vlug doorheen. Waarom hadden we ons trailrugzakje thuisgelaten ???
Mount Longonot is een (voorlopig) inactieve vulkaan, wat je ook kunt zien aan de begroeïng in de brede krater. Hij is zogenaamd 'slapend', en dus niet uitgedoofd alhoewel hij niet meer lava spuwt. Wel zouden hete lucht stromen nog krachtig genoeg zijn om kleine vliegtuigen te hinderen. De naam is afkomstig van het Masaïwoord oloonong'ot, wat berg met vele paden en steile wanden betekent. Het pad leidt over broos vulkanisch tufsteen, geflankeerd door met doornstruiken begroeide savannehellingen.
We hebben ongeveer een uur geklommen vanaf 2150m tot 2545m, het eerste deel gemakkelijk en het laatste gedeelte erg steil, en langs de kraterrand zou je nog verder kunnen naar de top van 2777m.
Meer foto's hier
dinsdag 4 oktober 2011
04/10/2011 Kustmarathon Zeeland
Deze stond al lang op mijn lijstje 'to do', maar ik had nog nooit de moed gehad om me in te schrijven.
Tijdens de training voor de marathon van Zeeuws-Vlaanderen heb ik me door een aantal 'Zeeuwen' laten overhalen.
Had ik op voorhand geweten dat het de 'heetste kustmarathon' ging worden, dan had ik me waarschijnlijk helemaal niet ingeschreven.
Maar ja, nu was het zo ver. Onze bungalow was reeds geboekt, de nodige hulp
voor de woefkes was geregeld .... dus terugkrabbelen was geen optie.
Wetende dat ik niet goed tegen de warmte kan, had ik besloten om volledig achteraan te starten, geen horloge aan te doen. Gewoon op m'n gevoel lopen, niet te vlug starten, véél drinken en afkoelen.
Exact 12u bij het luiden van de klokken werd het startsein gegeven te Burgh-Haamstede. Samen met 2 Waaslanders begonnen we aan een nieuwe uitdaging. Via Burgh-Haamstede liepen we naar een mooi glooiend natuurgebied. Echt m'n ding. M'n trailtraining kwam hier al van pas. Langzaam maar zeker waren we aan onze inhaalbeweging begonnen. Daarna kwam een klein stukje strand waar m'n trouwe supporters (Gunther en de Woefkes) me stonden aan te moedigen. Hier ben ik de Waaslanders uit het oog verloren. Blijkbaar hadden ze het iets moeilijker bij deze strook. Na het strand liepen we richting Neeltje Jans. Opmerkelijk was dat hier al een groot aantal deelnemers last hadden van de warmte. Aan het 10km punt had ik een brutotijd van 1u04 ... Dus héél traag gestart.
Rond km 15 stonden William en Annelies me op te wachten. Gelukkig hadden ze ook nog wat water bij. Bedankt,hé! Vandaar liepen we naar het strand wat voor mij achteraf gezien het zwaarste stuk ging worden. Het plezante aan dit mooie weer was dat er héél véél supporters waren, ook op het naaktstrand... Het punt van de halve marathon lag nog op het strand. Blijkbaar kon ik m'n tempo toch wat constant houden (2u07m). Was ik blij dat ik van dit strand af was, pffff. Toen ging ik het gesprek aan met een andere loper die me wist te vertellen dat het tweede stuk zwaarder is dan het eerste (hetgeen ik eigenlijk wel al wist). Hij was ervan overtuigd dat finishen binnen 4u30m niet meer mogelijk was....
Ik had de overgang tussen het strand en de duinen goed overleefd en ik bleef lopers voorbij gaan. Ik liep van drankpost naar drankpost. Drinken, afkoelen, drinken, afkoelen. Ik heb nog nooit zoveel water gedronken op korte tijd en ik woog waarschijnlijk een aantal kilo zwaarder door m'n natte kleren... Het was een slagveld, meer en meer lopers stapten. Hier en daar waren er aan de grond genageld door krampen. Gelukkig had ik daar geen problemen mee. De zwaardere stukken naar omhoog heb ik gestapt. Dit ging vlugger dan diegenen die naar boven liepen maar vooral verloor ik hierdoor minder krachten. We bleven gaan. Onderweg raapten ik nog een aantal Zeeuwen op die iets vlugger waren gestart. Ik dacht dat de laatste kilometers gewoon binnen lopen zou zijn. Helaas had de organisatie daar anders over beslist. We moesten nog over 3 hoge duinenheuvels, trappen op en af, langs een stuk strand om dan zo de laatste 500 meter op asfalt binnen te lopen. Ik had een enorm goed gevoel. De tijd, netto 4u25m, daar ben ik erg tevreden mee.
Of ik me nog zou inschrijven voor deze marathon ... daar valt niet over te twijfelen. Het is een mooi parcours, goeie organisatie (er was zelfs cola in de laatste km's), veel supporters (die nederlanders kennen er wat van), ..... We komen zekers nog eens terug !
voor de woefkes was geregeld .... dus terugkrabbelen was geen optie.
Wetende dat ik niet goed tegen de warmte kan, had ik besloten om volledig achteraan te starten, geen horloge aan te doen. Gewoon op m'n gevoel lopen, niet te vlug starten, véél drinken en afkoelen.
Exact 12u bij het luiden van de klokken werd het startsein gegeven te Burgh-Haamstede. Samen met 2 Waaslanders begonnen we aan een nieuwe uitdaging. Via Burgh-Haamstede liepen we naar een mooi glooiend natuurgebied. Echt m'n ding. M'n trailtraining kwam hier al van pas. Langzaam maar zeker waren we aan onze inhaalbeweging begonnen. Daarna kwam een klein stukje strand waar m'n trouwe supporters (Gunther en de Woefkes) me stonden aan te moedigen. Hier ben ik de Waaslanders uit het oog verloren. Blijkbaar hadden ze het iets moeilijker bij deze strook. Na het strand liepen we richting Neeltje Jans. Opmerkelijk was dat hier al een groot aantal deelnemers last hadden van de warmte. Aan het 10km punt had ik een brutotijd van 1u04 ... Dus héél traag gestart.
Rond km 15 stonden William en Annelies me op te wachten. Gelukkig hadden ze ook nog wat water bij. Bedankt,hé! Vandaar liepen we naar het strand wat voor mij achteraf gezien het zwaarste stuk ging worden. Het plezante aan dit mooie weer was dat er héél véél supporters waren, ook op het naaktstrand... Het punt van de halve marathon lag nog op het strand. Blijkbaar kon ik m'n tempo toch wat constant houden (2u07m). Was ik blij dat ik van dit strand af was, pffff. Toen ging ik het gesprek aan met een andere loper die me wist te vertellen dat het tweede stuk zwaarder is dan het eerste (hetgeen ik eigenlijk wel al wist). Hij was ervan overtuigd dat finishen binnen 4u30m niet meer mogelijk was....
Ik had de overgang tussen het strand en de duinen goed overleefd en ik bleef lopers voorbij gaan. Ik liep van drankpost naar drankpost. Drinken, afkoelen, drinken, afkoelen. Ik heb nog nooit zoveel water gedronken op korte tijd en ik woog waarschijnlijk een aantal kilo zwaarder door m'n natte kleren... Het was een slagveld, meer en meer lopers stapten. Hier en daar waren er aan de grond genageld door krampen. Gelukkig had ik daar geen problemen mee. De zwaardere stukken naar omhoog heb ik gestapt. Dit ging vlugger dan diegenen die naar boven liepen maar vooral verloor ik hierdoor minder krachten. We bleven gaan. Onderweg raapten ik nog een aantal Zeeuwen op die iets vlugger waren gestart. Ik dacht dat de laatste kilometers gewoon binnen lopen zou zijn. Helaas had de organisatie daar anders over beslist. We moesten nog over 3 hoge duinenheuvels, trappen op en af, langs een stuk strand om dan zo de laatste 500 meter op asfalt binnen te lopen. Ik had een enorm goed gevoel. De tijd, netto 4u25m, daar ben ik erg tevreden mee.
Of ik me nog zou inschrijven voor deze marathon ... daar valt niet over te twijfelen. Het is een mooi parcours, goeie organisatie (er was zelfs cola in de laatste km's), veel supporters (die nederlanders kennen er wat van), ..... We komen zekers nog eens terug !
25/09/11 Ontknoping Nederlandse agility competitie voor boxers + NK : Zilver voor Dorit
Deze keer was de Kringgroep Overijssel de plaats van het gebeuren voor de laatste manche van de boxercompetitie én tevens het Nederlands Kampioenschap.
Voor het Ned. Kampioenschap geldt een andere puntentelling, met als voornaamste verschil dat je enkel punten krijgt als je een U'tje loopt. De eerste krijgt 80 punten, en verder degressief 75, 70, 65, ...
De keurder van dienst was ene Corry Vink, die we nooit eerder gehad hadden. Zij schotelde ons ook 3 parcoursen voor die een NK waardig waren.
De dag kon niet beter beginnen voor Dorit. Na een goede opwarming, incl. rustige deelname aan het spel, werd er verrassend gewonnen op het eerste Vast Parcours. Grootste concurrent Henk met Skay maakten een raakvlakfout, en eindigden zo een paar plaatsen verder in de rangschikking.
Geen verrassingen op het tweede vast parcours. Zowel wijzelf als de reeds genoemde concurrenten bleven foutloos, en zoals gewoonlijk zijn Henk/Skay dan altijd enkele seconden sneller. Maar geen nood, want het verschil was nog altijd 5 punten, en zelfs bij eenzelfde volgorde op de jumping zou bij een gelijke stand de uitslag van het 1e Vast Parcours dan doorslaggevend zijn. En dat hadden we gewonnen.
Maar toen sloeg het noodlot weer toe. Reeds tijdens de opwarming van de jumping begon Dorit's blessure weer op te spelen. Ze kon met haar ingescheurde kruisband niet vol meer afzetten, en zo gingen er op de jumping reeds vlug 2 latjes af. Weg titelkansen, en we mochten nog blij zijn dat ook Simone ons niet voorbijsprong in de eindklassering. Gelukkig was het resultaat nog voldoende voor zilver ! En natuurlijk een verdiende kampioen over het hele jaar gezien, maar toch houden we er een verward gevoel aan over... ;-)
Volgende donderdag gaat Doritje onder het mes, en wacht een revalidatie van 4 maand. Het doel is om terug klaar te geraken voor de start van het nieuwe seizoen, maar we gaan zeker niks forceren ! Ook Carat liet mooie dingen zien, maar zoals elke puber was hij ook af en toe wat eigenwijs en koos dan voor een eigen oplossing. Niet de juiste uiteraard... Volgend jaar zullen we een gooi doen naar winst bij de startersgroep, we mogen natuurlijk niet vergeten dat hij nog 2 jaar moet worden. Verslag en uitslagen zijn terug te vinden op de site van Kringgroep Utrecht. En alle (68!) fotootjes zijn op onze facebook-pagina te bezichtigen. Met dank aan fotografen Harald én Selena !
Volgende donderdag gaat Doritje onder het mes, en wacht een revalidatie van 4 maand. Het doel is om terug klaar te geraken voor de start van het nieuwe seizoen, maar we gaan zeker niks forceren ! Ook Carat liet mooie dingen zien, maar zoals elke puber was hij ook af en toe wat eigenwijs en koos dan voor een eigen oplossing. Niet de juiste uiteraard... Volgend jaar zullen we een gooi doen naar winst bij de startersgroep, we mogen natuurlijk niet vergeten dat hij nog 2 jaar moet worden. Verslag en uitslagen zijn terug te vinden op de site van Kringgroep Utrecht. En alle (68!) fotootjes zijn op onze facebook-pagina te bezichtigen. Met dank aan fotografen Harald én Selena !
dinsdag 6 september 2011
Boxer Agility Dordrecht : Verslag, uitslag en tussenstand
Uitslagen van de vijfde manche van de competitie
Tussenstand van de jaarcompetitie 2011 (beste 12 van 18 resultaten tellen mee, 4 per parcours)
Verslag van de laatste competitiewedstrijd
zondag 4 september 2011
Dorit wint Boxer Agility in Dordrecht ! Carat is 2e in de koppelrace.
Zonder veel ambitie trokken we vandaag naar Dordrecht voor de voorlaatste manche van de nederlandse boxercompetitie. Op de eerste plaats kwam het zonder verdere blessures doorbrengen van deze dag. Daardoor bekeken we deze wedstrijd meer als training, zodat we voor de volgende weken wisten waar we stonden.
Ik besloot aan het voorafgaand spelletje met beide boxers deel te nemen. Het ging om een half parcours waarbij je een tijd neerzette, en daarna konden we de 4 raakvlaktoestellen op eigen tempo afleggen, waarbij dan seconden konden verdiend worden die van de eerste tijd terug werden afgetrokken. Dorit trok 1 latje en werd 5e, en Carat brak een paar toestellen af...
Dan het eerste vast parcours. Carat was eerst aan de beurt en legde het eerste half parcours foutloos af, maar daarna kreeg hij het zot en verzamelde hij zo een handvol fouten. Met Dorit liep ik achteraan, na de favoriet Henk Simon met Skay. Deze combinatie ging twee keer in de fout, en daarna liep ik op 80% met Dorit waarbij jammer genoeg helemaal op het eind toch nog een latje getrokken werd. Heel verrassend werd Hek Skay 11e én buiten de punten, zelf eindigden we hier op de 5e plaats.
Het tweede vast parcours was iets lastiger. Carat kreeg nog iets vroeger het zot, waarna ik hem even op zijn plaats zette, en zelf met de handen op de rug het parcours afwerkte. Gek genoeg ging dit heel goed, want Carat sprong nu niet meer op. Daarna kwam de complete verrassing, want Henk/Skay liepen nu zelfs een DK ! Na een goeie opwarming gingen Dorit en ikzelf er nu toch helemaal tegenaan. En het was prijs, foutloos én een goeie tijd, dus 1e plaats op dit parcours. We rukten op naar de derde plaats, en waren nu afhankelijk van de prestaties van de eerste 2 geklasseerden.
Op de jumping waren we als eerste van de resterende kanshebbers aan de beurt. Het was een vlotte jumping, dus een fout zou je direct achteruit werpen in de rangschikking. Dorit tikte de muur licht aan, maar gelukkig bleef alles staan ! Daarna maakten de andere 2 combinaties achtereenvolgens 1 resp. 2 fouten, en we wisten dat de winst ons nu in de schoot kwam werpen. Dit hadden we natuurlijk nooit verwacht deze morgen.
Carat zorgde in de afsluitende koppelrace (die ik met Dorit trouwens skipte) voor een mooie afsluiter door met Souri een tweede plaats te behalen. Heel leuk detail is dat Souri en Carat misschien wel de 2 grootste boxers van het hele lot zijn.
Nog even vermelden dat de keurder Kees Stoel voor zeer mooie parcoursen op boxerniveau zorgde, en dat we weer een prachtige ontvangst in "thuisclub" Dordrecht kregen.
Ik besloot aan het voorafgaand spelletje met beide boxers deel te nemen. Het ging om een half parcours waarbij je een tijd neerzette, en daarna konden we de 4 raakvlaktoestellen op eigen tempo afleggen, waarbij dan seconden konden verdiend worden die van de eerste tijd terug werden afgetrokken. Dorit trok 1 latje en werd 5e, en Carat brak een paar toestellen af...
Dan het eerste vast parcours. Carat was eerst aan de beurt en legde het eerste half parcours foutloos af, maar daarna kreeg hij het zot en verzamelde hij zo een handvol fouten. Met Dorit liep ik achteraan, na de favoriet Henk Simon met Skay. Deze combinatie ging twee keer in de fout, en daarna liep ik op 80% met Dorit waarbij jammer genoeg helemaal op het eind toch nog een latje getrokken werd. Heel verrassend werd Hek Skay 11e én buiten de punten, zelf eindigden we hier op de 5e plaats.
Het tweede vast parcours was iets lastiger. Carat kreeg nog iets vroeger het zot, waarna ik hem even op zijn plaats zette, en zelf met de handen op de rug het parcours afwerkte. Gek genoeg ging dit heel goed, want Carat sprong nu niet meer op. Daarna kwam de complete verrassing, want Henk/Skay liepen nu zelfs een DK ! Na een goeie opwarming gingen Dorit en ikzelf er nu toch helemaal tegenaan. En het was prijs, foutloos én een goeie tijd, dus 1e plaats op dit parcours. We rukten op naar de derde plaats, en waren nu afhankelijk van de prestaties van de eerste 2 geklasseerden.
Op de jumping waren we als eerste van de resterende kanshebbers aan de beurt. Het was een vlotte jumping, dus een fout zou je direct achteruit werpen in de rangschikking. Dorit tikte de muur licht aan, maar gelukkig bleef alles staan ! Daarna maakten de andere 2 combinaties achtereenvolgens 1 resp. 2 fouten, en we wisten dat de winst ons nu in de schoot kwam werpen. Dit hadden we natuurlijk nooit verwacht deze morgen.
Carat zorgde in de afsluitende koppelrace (die ik met Dorit trouwens skipte) voor een mooie afsluiter door met Souri een tweede plaats te behalen. Heel leuk detail is dat Souri en Carat misschien wel de 2 grootste boxers van het hele lot zijn.
Nog even vermelden dat de keurder Kees Stoel voor zeer mooie parcoursen op boxerniveau zorgde, en dat we weer een prachtige ontvangst in "thuisclub" Dordrecht kregen.
zaterdag 27 augustus 2011
Trail des Fantômes - 25K Gunther - 21/08/2011
Het deed even raar om 'mijn plan' te moeten trekken op zondagmorgen. De drie dapperste Daltons had ik reeds om 6u20 de deur zien uitgaan voor hun queeste, en ik besloot om toch nog tot een uur of 8 te blijven liggen. Slapen was er natuurlijk niet bij, maar het was toch nog wat extra rust voor het lijf.
Om 9u25 stond ik reeds op de startplaats, wat redelijk vroeg op voorhand is voor mij, en vlug kwam ik de Zeeuws-Vlaamse vrienden tegen, die strategisch dicht tegen de toiletten hadden postgevast. Voor velen was dit de eerste trail, en er werd nog volop info uitgewisseld. Blijkbaar hadden ze ook het idee dat de Ardennen in Zuid-Frankrijk lagen, want ze waren al hééél vroeg 's morgens vertrokken... ;-)
Na 2 (té) vlugge starts in de 2 laatste Trails koos ik er weer voor om zoals in Bouillon op 't gemakske te starten, en halfweg te zien wat er nog in de tank zou zitten. Eerst een tijdje opgelopen met Ingrid, maar na de eerste klim koos ik ervoor om een tandje lager te steken en mezelf zeker nog niet op te blazen.
Net voor de bevoorrading halfweg was er een heel technisch stuk naast de Ourthe, en het viel me op dat ik hier een heel goed moment had en iets vlotter vooruit kwam dan veel andere deelnemers. Er maakten er ook een paar een lelijke smak tegen de schuine brede stenen. Gek genoeg ging dit stuk vlotter als je vlugger liep ipv. dat je voorzichtig aan deed.
Aan de bevoorrading bleek ik ineens terug naast Ingrid te lopen. Ik had het niet zien aankomen, want je had de hele tijd je ogen op de grond moeten richten om goeie plaatsen te vinden om je voeten neer te zetten. Tegen Ingrid werd geroepen dat ze 3e vrouw in de wedstrijd lag, en toen was het tijd om de Ourthe over te steken en weer direct het bos in te duiken.
Mijn betere periode bleef weer even duren, en ik besloot om aan te sluiten bij (wat bleek) een groepje trailers uit het Gentse. Er werd zelfs zo'n 10 minuten ferm gekeuveld, maar daarna viel in een afdaling het groepje weer uit elkaar. Er liepen er een paar weg, en er bleven er een paar achter. Zelf werd ik bijgehaald door een nieuwe derde vrouw in de wedstrijd, al verstond ze het zelf eerst niet toen ik het haar zei. Toen ik in het Frans probeerde ging het beter... maar toch kon ze het niet geloven. Ze bleef deze plaats vasthouden tot het eind.
De laatste klim was er (en blijkbaar alleen niet voor mij) teveel aan. Plots stond daar een muur steil omhoog voor ons, en bij elke stap gleed je de helft weer terug achteruit. Het was constant houvast zoeken, mijn armen hebben er nog een paar dagen stijf van geweest. En na dit steil stuk was het nog niet gedaan, want het ging nog geruime tijd té steil omhoog om te kunnen lopen.
Maar boven gekomen wisten we dat het ergste erop zat. Nu was het binnenlopen en in spanning afwachten of het gewenste doel (tussen 3u en 3u10) zou bereikt worden. Na een laatste spurtje bergaf zag ik na de finish dat het een tijd van ongeveer 3u00 geworden was. Exact wist ik het niet, want ik had wat te laat eraan gedacht om mijn klok stil te zetten, en door de vroegere start (2 minuten) wist ik ook niet meer vanaf wanneer de registratie beginnen lopen was.
Het bleek uiteindelijk officieel 2u59 en 18 seconden te zijn, waar ik uiteraard heel blij mee was. Dit was ook goed om 17e 40-plusser te worden.
Daarna werd weer 'gesocialized' met de Zeeuws-Vlaamse vrienden, waarbij de vele ervaringen nog eens werden uitgewisseld, met speciale aandacht voor de 'lastigste' stukken.
Toen bleek dat onze Ultra Dalton reeds binnengelopen was op de 50K, en Sandy had daarmee ook de 50K voor vrouwen gewonnen !
Ook Rik kwam nog even later met een prima tijd binnen, en vanaf dan was het uitkijken naar ons Dalton-trio, dat na 7u48 over de finish kwam. Mini Dalton's verslag lees je verder.
De goesting is er alweer om een volgende te lopen, maar voor het langere werk (>35) pas ik toch nog even. Maar uitstel is nog geen afstel... ;-)
Om 9u25 stond ik reeds op de startplaats, wat redelijk vroeg op voorhand is voor mij, en vlug kwam ik de Zeeuws-Vlaamse vrienden tegen, die strategisch dicht tegen de toiletten hadden postgevast. Voor velen was dit de eerste trail, en er werd nog volop info uitgewisseld. Blijkbaar hadden ze ook het idee dat de Ardennen in Zuid-Frankrijk lagen, want ze waren al hééél vroeg 's morgens vertrokken... ;-)
Na 2 (té) vlugge starts in de 2 laatste Trails koos ik er weer voor om zoals in Bouillon op 't gemakske te starten, en halfweg te zien wat er nog in de tank zou zitten. Eerst een tijdje opgelopen met Ingrid, maar na de eerste klim koos ik ervoor om een tandje lager te steken en mezelf zeker nog niet op te blazen.
Net voor de bevoorrading halfweg was er een heel technisch stuk naast de Ourthe, en het viel me op dat ik hier een heel goed moment had en iets vlotter vooruit kwam dan veel andere deelnemers. Er maakten er ook een paar een lelijke smak tegen de schuine brede stenen. Gek genoeg ging dit stuk vlotter als je vlugger liep ipv. dat je voorzichtig aan deed.
Aan de bevoorrading bleek ik ineens terug naast Ingrid te lopen. Ik had het niet zien aankomen, want je had de hele tijd je ogen op de grond moeten richten om goeie plaatsen te vinden om je voeten neer te zetten. Tegen Ingrid werd geroepen dat ze 3e vrouw in de wedstrijd lag, en toen was het tijd om de Ourthe over te steken en weer direct het bos in te duiken.
Mijn betere periode bleef weer even duren, en ik besloot om aan te sluiten bij (wat bleek) een groepje trailers uit het Gentse. Er werd zelfs zo'n 10 minuten ferm gekeuveld, maar daarna viel in een afdaling het groepje weer uit elkaar. Er liepen er een paar weg, en er bleven er een paar achter. Zelf werd ik bijgehaald door een nieuwe derde vrouw in de wedstrijd, al verstond ze het zelf eerst niet toen ik het haar zei. Toen ik in het Frans probeerde ging het beter... maar toch kon ze het niet geloven. Ze bleef deze plaats vasthouden tot het eind.
De laatste klim was er (en blijkbaar alleen niet voor mij) teveel aan. Plots stond daar een muur steil omhoog voor ons, en bij elke stap gleed je de helft weer terug achteruit. Het was constant houvast zoeken, mijn armen hebben er nog een paar dagen stijf van geweest. En na dit steil stuk was het nog niet gedaan, want het ging nog geruime tijd té steil omhoog om te kunnen lopen.
Maar boven gekomen wisten we dat het ergste erop zat. Nu was het binnenlopen en in spanning afwachten of het gewenste doel (tussen 3u en 3u10) zou bereikt worden. Na een laatste spurtje bergaf zag ik na de finish dat het een tijd van ongeveer 3u00 geworden was. Exact wist ik het niet, want ik had wat te laat eraan gedacht om mijn klok stil te zetten, en door de vroegere start (2 minuten) wist ik ook niet meer vanaf wanneer de registratie beginnen lopen was.
Het bleek uiteindelijk officieel 2u59 en 18 seconden te zijn, waar ik uiteraard heel blij mee was. Dit was ook goed om 17e 40-plusser te worden.
Daarna werd weer 'gesocialized' met de Zeeuws-Vlaamse vrienden, waarbij de vele ervaringen nog eens werden uitgewisseld, met speciale aandacht voor de 'lastigste' stukken.
Toen bleek dat onze Ultra Dalton reeds binnengelopen was op de 50K, en Sandy had daarmee ook de 50K voor vrouwen gewonnen !
Ook Rik kwam nog even later met een prima tijd binnen, en vanaf dan was het uitkijken naar ons Dalton-trio, dat na 7u48 over de finish kwam. Mini Dalton's verslag lees je verder.
De goesting is er alweer om een volgende te lopen, maar voor het langere werk (>35) pas ik toch nog even. Maar uitstel is nog geen afstel... ;-)
Labels:
trail,
trail des fantômes,
trail la roche
maandag 22 augustus 2011
Trail des Fantômes - 50K Selena - 21/08/2011
Toen ik eind April de Ultratrailers zag vertrekken voor de 50km van de Bouillonante, kreeg ik koude rillingen. Mannen en vrouwen die 50km gaan lopen in de Ardennen, dan moet je toch een beetje gek zijn ... ?
Een kleine 4 maanden later hoor ik zelf bij die 'gekken'.
Het was bij mezelf nooit opgekomen om dit te doen maar bijna alle Daltons (groepje trailers) gingen voor de 50km in La Roche. Na een tijdje heb ik dan ook besloten om voor die 50km te kiezen. Iedereen was ervan overtuigd dat ik het zou kunnen maar ik moest alleen nog mezelf overtuigen.
Zaterdagmiddag trokken we met z'n allen richting La Roche. Zoals gewoonlijk zat de sfeer er vlug in. Nummers afhalen, pizzake eten, Mac Chouffe drinken, maar vooral op tijd gaan slapen. Om 5u15 liep de wekker af. Moeten we nu al uit ons bed? (Gunther had verstandiger gekozen en kon nog een paar uurtjes langer slapen).
Zo vroeg eten was ook niet evident. Toch lukte het me om een paar boterhammetjes met choco naar binnen te werken.
Een dik uur later stonden we al op de dorpspleintje van La Roche. Het begon te regenen.
Om 6u56min (4 minuten te vroeg) werd de start gegeven.
De strafste van ons allen (Sandy) zouden we pas aan de eindmeet terugzien. Zoals verwacht behaalde ze de eerste plaats !
Onze 'jongste' Dalton was door een sanitaire stop al te laat aan de start, en kon beginnen aan een inhaalrace.
Ik was nog niet wakker, helemaal niet zelfs. Zelfs een vluchtend wild hert kon me niet wakker krijgen.
Na een uurtje lopen begon het eindelijk te vlotten.
Dan vlogen de kilometers voorbij.
Ik zou zo véél kunnen schrijven over alle indrukken maar dan zou ik pagina's nodig hebben.
Het meest technische stuk tussen 15km en 19km heb ik goed overleefd. Alleen de passage over een richel ging wat moeizamer, maar ik moest wel vooruit. De stenen lagen ook glad door de regen.
Af en toe ging er iemand tegen de vlakte. Gelukkig zonder veel erg.
Zelf had ik het meest schrik van het klimmetje op de gladde stenen met behulp van een ijzeren ketting. Achteraf gezien had ik me daar geen zorgen over moeten maken.
Op de voorlaatse afdaling (rond 40km) gingen we nog een aantal trailers voorbij. Dit gaf me nog eens de bevestiging dat we goed bezig waren, en het gaf me ook mentaal extra kracht om door te gaan.
Die mochten me toch niet meer inhalen ...
Dan de laatste bevoorrading. Hierna kwam nog een lastige beklimming. Ik wist dit vooraf, maar op zoiets had ik met toch niet kunnen voorbereiden. Ik ben diep gegaan, héél diep. Op handen en voeten naar boven klimmen, vasthoudend aan de wortels van de bomen. Opeens kreeg ik eventjes last van m'n hoogtevrees. Big Dalton en Ollie Dalton lieten dit niet gebeuren en hebben me het nodige zetje gegeven (bedankt mannen!).
Eens boven dacht ik "dit zal het wel geweest zijn", maar helaas. Het was vechten met mezelf maar die anderen mochten mij toch niet meer inhalen. Uiteindelijk ben ik toch boven geraakt en heb ik een spurtje ingezet naar de andere Daltons.
Daarna was het binnen lopen. 500m voor het einde stond Sandy mij op te wachten. Het was leuk om samen met haar naar de meet te kunnen lopen. Aan de finish werd ik opgevangen door Gunther (die zelf een mooie tijd heeft gelopen op de 25k) en de andere Daltons.
Het duurde niet lang vooraleer we op een terrasje zaten met een lekkere Chouffe voor onze neus.
Iedereen was weeral tevreden van z'n prestatie.
Daarna zakten met z'n allen af naar Beveren waar we hebben genoten van een eetfestijn (frietjes van de frituur) bij megamini en co.
Nu even bekomen, en dan alweer op naar de volgende uitdaging: de kustmarathon !
Een kleine 4 maanden later hoor ik zelf bij die 'gekken'.
Het was bij mezelf nooit opgekomen om dit te doen maar bijna alle Daltons (groepje trailers) gingen voor de 50km in La Roche. Na een tijdje heb ik dan ook besloten om voor die 50km te kiezen. Iedereen was ervan overtuigd dat ik het zou kunnen maar ik moest alleen nog mezelf overtuigen.
Zaterdagmiddag trokken we met z'n allen richting La Roche. Zoals gewoonlijk zat de sfeer er vlug in. Nummers afhalen, pizzake eten, Mac Chouffe drinken, maar vooral op tijd gaan slapen. Om 5u15 liep de wekker af. Moeten we nu al uit ons bed? (Gunther had verstandiger gekozen en kon nog een paar uurtjes langer slapen).
Zo vroeg eten was ook niet evident. Toch lukte het me om een paar boterhammetjes met choco naar binnen te werken.
Een dik uur later stonden we al op de dorpspleintje van La Roche. Het begon te regenen.
Om 6u56min (4 minuten te vroeg) werd de start gegeven.
De strafste van ons allen (Sandy) zouden we pas aan de eindmeet terugzien. Zoals verwacht behaalde ze de eerste plaats !
Onze 'jongste' Dalton was door een sanitaire stop al te laat aan de start, en kon beginnen aan een inhaalrace.
Ik was nog niet wakker, helemaal niet zelfs. Zelfs een vluchtend wild hert kon me niet wakker krijgen.
Na een uurtje lopen begon het eindelijk te vlotten.
Dan vlogen de kilometers voorbij.
Ik zou zo véél kunnen schrijven over alle indrukken maar dan zou ik pagina's nodig hebben.
Het meest technische stuk tussen 15km en 19km heb ik goed overleefd. Alleen de passage over een richel ging wat moeizamer, maar ik moest wel vooruit. De stenen lagen ook glad door de regen.
Af en toe ging er iemand tegen de vlakte. Gelukkig zonder veel erg.
Zelf had ik het meest schrik van het klimmetje op de gladde stenen met behulp van een ijzeren ketting. Achteraf gezien had ik me daar geen zorgen over moeten maken.
Op de voorlaatse afdaling (rond 40km) gingen we nog een aantal trailers voorbij. Dit gaf me nog eens de bevestiging dat we goed bezig waren, en het gaf me ook mentaal extra kracht om door te gaan.
Die mochten me toch niet meer inhalen ...
Dan de laatste bevoorrading. Hierna kwam nog een lastige beklimming. Ik wist dit vooraf, maar op zoiets had ik met toch niet kunnen voorbereiden. Ik ben diep gegaan, héél diep. Op handen en voeten naar boven klimmen, vasthoudend aan de wortels van de bomen. Opeens kreeg ik eventjes last van m'n hoogtevrees. Big Dalton en Ollie Dalton lieten dit niet gebeuren en hebben me het nodige zetje gegeven (bedankt mannen!).
Eens boven dacht ik "dit zal het wel geweest zijn", maar helaas. Het was vechten met mezelf maar die anderen mochten mij toch niet meer inhalen. Uiteindelijk ben ik toch boven geraakt en heb ik een spurtje ingezet naar de andere Daltons.
Daarna was het binnen lopen. 500m voor het einde stond Sandy mij op te wachten. Het was leuk om samen met haar naar de meet te kunnen lopen. Aan de finish werd ik opgevangen door Gunther (die zelf een mooie tijd heeft gelopen op de 25k) en de andere Daltons.
Het duurde niet lang vooraleer we op een terrasje zaten met een lekkere Chouffe voor onze neus.
Iedereen was weeral tevreden van z'n prestatie.
Daarna zakten met z'n allen af naar Beveren waar we hebben genoten van een eetfestijn (frietjes van de frituur) bij megamini en co.
Nu even bekomen, en dan alweer op naar de volgende uitdaging: de kustmarathon !
Labels:
la roche,
trail,
trail des fantômes,
trail la roche
zondag 31 juli 2011
Film: Animal Kingdom - 31/07/2011
Mijn score: 8,5/10 (geweldig goeie film)
Muziek: "All Out of Love"
Written by Graham Russell and Russell Hitchcock
Performed by Air Supply
Film: The Way Back - 31/07/2011
Mijn score: 8/10
Quote:
Mr. Smith: "Kindness. That will kill you here..."
dinsdag 26 juli 2011
2011/07/17 Lokerse Winner
Enkele 'prentjes' van de voorstelling van Carat tijdens de hondenshow "Lokerse Winner", een show voor honden van groep 1 en 2. Weinig deelnemers kwamen opdagen, en achteraf begrepen we ook waarom. De ons toegewezen keurster wist niet echt veel van het boxerras, en gaf maar liefst de helft van de aanwezige honden opmerkingen over het gebit, terwijl we de vorige show nog een 'perfect in orde' hiervoor kregen.
"Er zijn hier in België precies in het algemeen problemen met het gebit" zei ze tijdens onze voorstelling. "Maar mijn hond komt wel uit Duitsland", zei ik.
Daarna heeft ze niks meer gezegd...
Wel veel geld om 5 minuutjes te 'showen', en dan wordt je ook nog verplicht om tot 17u te blijven, ook al heb je zelf om 11u gedaan.
Jullie begrijpen het al, geef ons liever maar wat actie... Terug naar agility en canicross ;-)
"Er zijn hier in België precies in het algemeen problemen met het gebit" zei ze tijdens onze voorstelling. "Maar mijn hond komt wel uit Duitsland", zei ik.
Daarna heeft ze niks meer gezegd...
Wel veel geld om 5 minuutjes te 'showen', en dan wordt je ook nog verplicht om tot 17u te blijven, ook al heb je zelf om 11u gedaan.
Jullie begrijpen het al, geef ons liever maar wat actie... Terug naar agility en canicross ;-)
Labels:
boxer,
Lokerse Winner,
show
Abonneren op:
Posts (Atom)