Marathon Antwerpen: Verslagje Selena

Het was vroeg dag. Om 6u30 liep de wekker af. Als een veulentje sprong ik uit m'n bed. Gunther mopperde nog wat en besloot om nog een half uurtje langer te slapen. De eerste stap was eten. Nee, geen chocopops zoals gewoonlijk maar 3 witte boterhammen met confituur. Gelukkig kreeg ik ze naar binnen want eten op een stressy dag is niet altijd evident. Om iets voor 8 uur hadden we afgesproken met de andere leden van het caniXrunners-team. Tijdens de rit naar Antwerpen begon het me duidelijk te worden dat het bijna terug zover was. Een jaar is toch niks. Hoe meer we richting Antwerpen reden hoe meer het begon te regenen. Er werd wel een bui voorspeld maar het bleef regenen.
Vlakbij de start stonden we nog eventjes te schuilen onder een mooie Japanse Kerselaar en vlakbij de wc's. Ik voel me altijd veilig vlak bij een wc ... Om 9u namen we dan afscheid van onze eerste 2 lopers. Hoe langer ik daar stond te wachten hoe kouder het werd. Om 9u15 gingen Karlien en ik richting de startvakken op zoek naar m'n persoonlijke haas Dirk. We vonden Dirk terug tussen de rode ballonnen (3u45) en de groene (3h59). Direct werd ik in de watten gelegd. Een paraplu boven het hoofd en een handdoek om de schouders. Eindelijk 9u30. Na 2 valse starts waren we eindelijk vertrokken. Karlien liep eventjes met ons mee maar ik maakte haar snel duidelijk dat zij wel iets vlugger kon en niet op mij moest wachten. Weg was ze!
Na een dikke km liepen we richting de Waaslandtunnel. Zoals gewoonlijk was iedereen enthousiast en was er terug volop handgeklap. Was wel blij dat ik er uit was. Het was warm om in de konijnepijp te lopen. Op km 5 waar de eerste wissel was voor de aflossing en de eerste bevoorrading was het chaos. Gewoon verder lopen ging wat moeilijk. De eerste km's gaan altijd vlug voorbij. Onderweg werd ik nog aangesproken door een jogger uit Westdorpe die mij herkende aan m'n mooi caniXrunners-t-shirt. Regelmatig moest Dirk m'n snelheid wat temperen. Op een gegeven moment zijn we voor de rode ballonnen gaan lopen. Dat liep iets confortabeler dan erachter in de troep. Gunther vond ons terug rond km 17 en begon mee te fietsen. Alles verliep vrij goed tot km 25. De gekende maagproblemen staken terug de kop op. Na iets te eten ging het terug een beetje beter. Iets verder reed Gunther lek. Tja, materiaalpech kan de beste overkomen. Stilaan kwamen de rode ballonnen terug dichterbij. Vorig jaar had ik ze al halfweg moeten lossen en nu was ik toch van plan om dit iets langer vol te houden. Onze pas overleden boxer Cujo zou zich daar in vastgebeten hebben, dus moest ik dat nu ook maar doen! Ik heb het kunnen volhouden tot km 30. De kilometers gingen vooruit en Dirk hield me goed op de hoogte van het tempo. Telkens was het: 'Ja, nog goed bezig, goed zo!' Ik moest me ook geen zorgen maken voor de bevoorrading. Dirk ging alles halen. Het enigste dat ik moest doen was lopen. Eens het rivierenhof in begon ik er terug meer in te geloven. Ik had thuis nog gezegd 'als ik hier ben dan is het niet meer zover ...' daar trok ik me dan ook aan op. Toen ik het rivierenhof uitkwam zag ik de rode ballonnen nog lopen. Dus ik kreeg nog wat extra moed. Tot mijn grote verbazing liep ik een aantal ervaren marathonlopers van de jogging voorbij. Goe bezig Selena! Kon natuurlijk niet laten gebeuren dat die mij terug zouden voorbij lopen ... Het einde kwam eindelijk in zicht. We waren terug aan de km 41 die we in het begin al eens waren voorbij gelopen. Bij het nemen van de bocht richting de kaai zagen we de 'boog', een mooi richtpunt. Nu was het een kwestie van tijd. De markt oplopen is altijd iets speciaal. We werden vooruit geroepen door de toeschouwers. Hier en daar hoorde ik mijn naam roepen. Ik wist het, dit is goed gegaan. Bij de aankomst zag ik Gunther staan wat ook een opluchting was. Ik kreeg van Dirk een zilverpapierendekentje om de schouders en we gingen samen naar onze supporters. Gunther, Micaëla (Dirks vrouwtje), het caniXteam, Martina en een aantal leden van het canicross team Hageland stonden ons op te wachten. Allen kregen ze een knuffel van een héél tevreden marathonloopster...