BK Canicross Maldegem

Heel ontspannen vertrokken we gisteren naar het BK Canicross te Maldegem. We waren beiden niet geplaatst wegens geen selectiewedstrijd gelopen van het BCF, en ikzelf wist nog niet eens of ik sowieso wel zou kunnen lopen. Eerst lopen nl. de BK-kandidaten, en daarna pas kon Dorit de eerste keer met Selena lopen. Ik moest afwachten of er voldoende deelnemers na Selena waren, zodat ze binnen was vooraleer ikzelf met Dorit zou kunnen vertrekken. Heel ingewikkeld, maar achterhaald, want het kwam uiteindelijk allemaal goed ! Enkele minuten voor het verstrijken van de inschrijvingsdeadline schreef ik me in, en startte helemaal achteraan in een groepje met ervaren Canicross-rotten (en evenals wij lopende 'koppels') uit het Hageland Team: Joost&Ann met Ralf&Loris én Vincent&Ann met Gunar&Felix.
Het was dus nog slechts een kwartier voor de start van de Canicross en we moesten nog verkennen. Eerst werden we nog verkeerd gestuurd, en de start bleek toch nog zo'n 500m verder te liggen. Samen met levende Canicross-legende Philippe Wery (werd BK op de lange afstand met gemiddeld 19,8km/u) kwamen we aan de start toe, en een snelle berekening leerde mij dat we nog ruim het parcours konden verkennen zonder het risico te lopen om in de weg van de eerste deelnemers te lopen. Het parcours lag het eerste gedeelte na de startstrook 1km heel snel, en daarna was het enkel nog drassig en modderig. Heel fijn voor mij, als ex-voetballer en amateur veldcrosser, maar Selena werd er minder vrolijk van. Toen we terugkwamen waren de eerste deelnemers reeds vertrokken, en werden we nog even door Wilfried terechtgewezen omdat we ons nog op het parcours bevonden. Ik hoop dat hij het ons vergeeft, de inschrijfomstandigheden zaten ons niet mee, en wilden nog echt eerst eens verkennen. We hebben uiteindelijk niemand gehinderd.
Met veel interesse hebben we nog de eerste aankomsten van de Canicross gevolgd, en waren we diep onder de indruk van enkele snelheidsduivels, ook in de modder. Daarna was het tijd om terug naar de sporthal te keren, om ons te gaan klaarmaken, en om Marlon een plezier te doen met wat flyers uit te delen voor de marathon voor Zeeuws-Vlaanderen. Canicrossers zelf lijken mij niet echt te rijmen met marathonlopers, maar de flyers komen via hun misschien wel goed terecht.
En toen was het tijd voor het BK Canirun, waar we met spanning het duel tussen Steven en Joost wilden volgen. Ik klokte zelf wat mee om het allemaal goed te kunnen volgen. De toon werd gezet door Dieter, die binnenkwam in 7:31, gevolgd door Kevin in 7:40. Daarna moest Steven binnenkomen, en hij strandde op 7:52. Daarna was het lang wachten op Joost, en aan de voorlaatste bocht was het al duidelijk dat het een secondenspel zou worden. Ik klokte Joost af op 7:30, dus was het wachten op de officiële tijdwaarneming voor het uiteindelijke verdict. En het werd inderdaad Joost, proficiat !!! Voor Dieter hoop ik dat het de komende jaren ook eens lukt, want zo nipt verliezen is natuurlijk heel sneu. En Steven, die mag volgend jaar de langste afstand gaan onveilig maken ;-);-);-)
Direct daarna was het dan eerst aan Selena met Dorit. Een heel snelle start, maar na het verlaten van de vertrekzone ging het al mis, Dorit wilde terug naar de start en ging rechts het asfalt op ipv. links. Het werd de start van een moeilijk parcours. Dorit kwam nog een viertal keer (bijna) tot stilstand, en ze liepen uiteindelijk ook in een soort niemandsland zodat Dorit geen mikpunten vóór haar had, wat ze momenteel toch nog wel nodig heeft als 'rookie'. Ze zouden uiteindelijk 7e worden met een gem. van 13,5km/u.
Toen was het aan mij met Dorit, en ik had door het verslag van Selena al weinig hoop meer, maar toen kwam Bredero in mijn gedachten, het kan verkeren ! Ik mocht 2 plaatsen na kersvers kampioen (al wist hij het toen nog niet) Joost starten (nu dus met Ralf), en hoopte zo een goed mikpunt te hebben. Toch ging het na de start opnieuw op dezelfde plaats mis. We liepen rechts tegen de dranghekken (vanwege de modder) en konden pas heel laat 'links' roepen om een grote modderbrei te vermijden. Te laat, want Dorit dook tussen 2 dranghekken weer naar rechts. Een 5 a 10-tal secondjes verspeeld, maar daarna ging het veel beter. Op het eerste snelle rechte stuk hadden we onze eerste voorganger reeds te pakken, en na het verlaten van de asfalt kregen we Joost in het vizier. Dorit bleef goed trekken, met alleen nog een kleine hapering na het maïsveld en het inhalen van een tragere deelnemer wiens hond Dorit niet zo vertrouwde. Dat was ook het moment dat ik Vincent hoorde naderen. Tijd voor een nieuwe versnelling, en zo doken we vlak na Ralf en Loris de modderbrei tussen het beekje en het brugsken in. Aan het brugje werden we even voorgelaten door Ralf en Loris en de baasjes (met dank !), en toen was het nog een 400m alles uit de kast halen om Vincent voor te blijven, want de mikpunten waren spijtig genoeg op ;-). Dat laatste lukte net, en we finishten in 9:24, of een gemiddelde van goed 15km/u, waar we op dit parcours best wel tevreden mee waren. Dit was goed voor een 10e plaats, en vergeleken met het belgisch podium slechts een halve minuut verwijderd van belgisch brons (waar ik toch wel van schrok). Volgend seizoen wordt dit dus serieus bijtrainen ! Vooral voor het baasje, maar zo hebben we weer een doel erbij.
Daarna was het tijd om te douchen, en wat na te keuvelen bij een Leffetje over de uitslagen en de plannen voor de winterperiode. Met Stefaan werd ook nog even gediscussieerd over wie nu wel die extra Leffe verdiend had ...;-), maar we kwamen er niet uit. Hopelijk zien we hem volgend terug op alle canicrossen.
Uiteindelijk begon rond 17u40 de prijsuitreiking, werden mensen van de (voortreffelijke) organisatie terecht in de bloemetjes gezet en de diverse podia gehuldigd. Groot was echter onze verbazing dat daarna nog eens alle klassementen moesten overlopen worden, om de dagpodia los van het belgisch kampioenschap (90% dezelfde) te eren. Dit duurde ons wat te lang, zeker voor de mensen die niet bleven eten (maar goed, dit gebeurt maar 1x op een seizoen), en toen kreeg ik ook mijn klopken van den hamer. Het zware weekend had zijn tol geëist, en ik kreeg zelfs geen Leffe meer binnen... We kregen nog allemaal een mooi T-shirt als aandenken, en om 19u konden we toch met een tevreden gevoel weer huiswaarts vertrekken.
Het was een geweldig tof canicross-seizoen, met stuk voor stuk heel professionele organisaties die heel goed geruggesteund worden door de VCF. We hadden vooraf niet verwacht dat we zo snel de microbe zouden te pakken krijgen, en hebben na de zomer toch sterk vooruitgang kunnen boeken. We kijken nu al vooruit naar 2009!