Trail des Fantômes - 25K Gunther - 21/08/2011

Het deed even raar om 'mijn plan' te moeten trekken op zondagmorgen. De drie dapperste Daltons had ik reeds om 6u20 de deur zien uitgaan voor hun queeste, en ik besloot om toch nog tot een uur of 8 te blijven liggen. Slapen was er natuurlijk niet bij, maar het was toch nog wat extra rust voor het lijf.

Om 9u25 stond ik reeds op de startplaats, wat redelijk vroeg op voorhand is voor mij, en vlug kwam ik de Zeeuws-Vlaamse vrienden tegen, die strategisch dicht tegen de toiletten hadden postgevast. Voor velen was dit de eerste trail, en er werd nog volop info uitgewisseld. Blijkbaar hadden ze ook het idee dat de Ardennen in Zuid-Frankrijk lagen, want ze waren al hééél vroeg 's morgens vertrokken... ;-)
Na 2 (té) vlugge starts in de 2 laatste Trails koos ik er weer voor om zoals in Bouillon op 't gemakske te starten, en halfweg te zien wat er nog in de tank zou zitten. Eerst een tijdje opgelopen met Ingrid, maar na de eerste klim koos ik ervoor om een tandje lager te steken en mezelf zeker nog niet op te blazen.
Net voor de bevoorrading halfweg was er een heel technisch stuk naast de Ourthe, en het viel me op dat ik hier een heel goed moment had en iets vlotter vooruit kwam dan veel andere deelnemers. Er maakten er ook een paar een lelijke smak tegen de schuine brede stenen. Gek genoeg ging dit stuk vlotter als je vlugger liep ipv. dat je voorzichtig aan deed.
Aan de bevoorrading bleek ik ineens terug naast Ingrid te lopen. Ik had het niet zien aankomen, want je had de hele tijd je ogen op de grond moeten richten om goeie plaatsen te vinden om je voeten neer te zetten. Tegen Ingrid werd geroepen dat ze 3e vrouw in de wedstrijd lag, en toen was het tijd om de Ourthe over te steken en weer direct het bos in te duiken.
Mijn betere periode bleef weer even duren, en ik besloot om aan te sluiten bij (wat bleek) een groepje trailers uit het Gentse. Er werd zelfs zo'n 10 minuten ferm gekeuveld, maar daarna viel in een afdaling het groepje weer uit elkaar. Er liepen er een paar weg, en er bleven er een paar achter. Zelf werd ik bijgehaald door een nieuwe derde vrouw in de wedstrijd, al verstond ze het zelf eerst niet toen ik het haar zei. Toen ik in het Frans probeerde ging het beter... maar toch kon ze het niet geloven. Ze bleef deze plaats vasthouden tot het eind.
De laatste klim was er (en blijkbaar alleen niet voor mij) teveel aan. Plots stond daar een muur steil omhoog voor ons, en bij elke stap gleed je de helft weer terug achteruit. Het was constant houvast zoeken, mijn armen hebben er nog een paar dagen stijf van geweest. En na dit steil stuk was het nog niet gedaan, want het ging nog geruime tijd té steil omhoog om te kunnen lopen.
Maar boven gekomen wisten we dat het ergste erop zat. Nu was het binnenlopen en in spanning afwachten of het gewenste doel (tussen 3u en 3u10) zou bereikt worden. Na een laatste spurtje bergaf zag ik na de finish dat het een tijd van ongeveer 3u00 geworden was. Exact wist ik het niet, want ik had wat te laat eraan gedacht om mijn klok stil te zetten, en door de vroegere start (2 minuten) wist ik ook niet meer vanaf wanneer de registratie beginnen lopen was.
Het bleek uiteindelijk officieel 2u59 en 18 seconden te zijn, waar ik uiteraard heel blij mee was. Dit was ook goed om 17e 40-plusser te worden.
Daarna werd weer 'gesocialized' met de Zeeuws-Vlaamse vrienden, waarbij de vele ervaringen nog eens werden uitgewisseld, met speciale aandacht voor de 'lastigste' stukken.
Toen bleek dat onze Ultra Dalton reeds binnengelopen was op de 50K, en Sandy had daarmee ook de 50K voor vrouwen gewonnen !
Ook Rik kwam nog even later met een prima tijd binnen, en vanaf dan was het uitkijken naar ons Dalton-trio, dat na 7u48 over de finish kwam. Mini Dalton's verslag lees je verder.

De goesting is er alweer om een volgende te lopen, maar voor het langere werk (>35) pas ik toch nog even. Maar uitstel is nog geen afstel... ;-)