Hoe we Carat bij ons kregen

Vorige zaterdag vertrokken we rond 11u15 's morgens richting Hannover, voor wat achteraf één van onze grootste avonturen zou worden, nl. Carat ophalen en in zijn nieuwe thuis bij Dorit brengen.
Juist over de grens kreeg ik een berichtje van een te laag niveau van ruitenwisservloeistof op de boordcomputer, en bij de eerste tussenstop werd er maar direct gebruik gemaakt om een extra litertje in te slaan. We waren daar niet alleen, de flessen vlogen letterlijk de deur uit. Wisten wij veel dat we de volgende dag dat berichtje alweer terug zouden zien...
Selena wou dan van de gelegenheid gebruik maken om aan Christmas shopping in Duitsland te doen. Op aanraden van de fokker van Carat konden we dat beter in Hameln doen dan in Hannover. Jawel, Hameln, van "De rattenvanger van...".
Het was al bijtend koud toen we arriveerden, en de wegen werden gladder en gladder. Maar liefst -13 graden gaf de buitentemperatuur aan. Wat ons in Hameln opviel was een massa eten en drinken op de kerstmarkt, en toch ook mooie kerstkaarsen, -bollen en natuurlijk ook veel soorten ... rattenvergif ! ;-) Naast de kerstmarkt bleek Hameln ook heel mooi van architectuur. Wellicht de moeite om hier eens terug te komen in de zomerperiode. Maar na een warme chocomelk werd er besloten om nu toch maar door te rijden, want de wegen werden er niet minder glad op.
We bereikten ons hotel rond 17u30, maar ik deed direct een schrik op toen we in de buurt kwamen... Wie had er nu gedacht dat het Berghotel in Apelern bovenaan een steil weggetje lag... ;-) Even verstand op nul en toch maar naar boven gereden, en na wat geslip konden we ons toch dwars op het weggetje parkeren. Het duurde even, maar ik was er dan toch gerust op dat de auto niet terug naar beneden zou glijden. Het hotel was dik in orde, en na een heerlijke warme douche trokken we te voet richting Carat ! Selena had heel de heenweg heel voorzichtig geweest om een mooi gevulde chocoladestronk af te leveren, en bij aankomst werd het dan ook bijna heelhuids overhandigd... Niet dus. Vlak voor de deur openging liet ze de stronk uit haar handen glippen...
Het kon de pret niet niet drukken, en vlug maakten we opnieuw kennis met Manfred en Birgitte van de kennel Boxer Zwinger von Schloss Munchhausen, en natuurlijk ook alle boxers die er daar rondliepen. Met de oude Wotan, (de mama van Carat) Anastasia, en alle pups ! Het zijn geweldige mensen, en we konden aanschuiven voor een lekkere soep en brood met een paar lokale specialiteiten. Ook zagen we pups buiten spelen, en werden de formaliteiten al geregeld zodat we de volgende dag vroeg konden vertrekken, want het weer voorspelde weinig goeds... Rond 10u30 werd er afscheid genomen, en we spraken af om om 8u 's morgens terug aan de deur te staan.
---
Na een stressy ontbijt, waarbij Selena weer brokken maakte ;-), checkten we uit en op het afgesproken uur stonden we weer aan de deur bij Manfred en Birgitte om Carat op te halen. Het ging nu allemaal heel vlug, (waarschijnlijk vinden ze dat de beste manier want het moet toch ook moeilijk zijn om zo'n lieve pup te zien vertrekken) en we vertrokken vlug richting huiswaarts om reeds zover mogelijk probleemloos te kunnen rijden.
Dit lukte tot... halverwege. We waren juist (gelukkig) al eens gestopt om bij te tanken, want er zou later geen kans meer geweest zijn. Vlakbij Oberhausen werd het op korte tijd spekglad, en ik voelde direct dat het onverantwoord zou zijn om verder te rijden. We waren vlakbij een afrit, en die nam ik dan ook om even daarna direct aan de kant te parkeren. Gelukkig waren we vlakbij een soort taverne gestrand, dat net openging, en we mochten direct binnenkomen. We bleken in een supporterslokaal van Schalke 04 te zijn terechtgekomen, uitgebaat door 3 Albanezen ! 2 broers en hun zus. De jongste broer vroeg direct of Carat een hond met papieren was, en ik begon al schrik te krijgen... ;-) Maar geen erg bleek later, het waren geweldige mensen, en even later kwam hij ook met zijn eigen hond kennismaken. We kregen een bevoorrechte plaats in een hoek, want later stroomde heel het lokaal vol met supporters, die op groot scherm ook de wedstrijd van Oberhausen tegen Bielefeld kwamen volgen. Jawel, daar lassen ze geen wedstrijd af in de sneeuw !
Om het verhaal korter te maken : we dronken, aten en bleven daar tot goed 16u, toen het wat minder ging sneeuwen.
Ik ging kijken naar de autosnelweg, en na lang getwijfel en een praatje met de bewoners daar werd besloten om het toch te riskeren. Niet langs de steile oprit, want daar had ik schrik van, maar we reden eerst dwars door Oberhausen om daarna via een geschiktere plaats de Autobahn weer op te rijden. Ik geef toe, het was eigenlijk toch nog onverantwoord. Vraag me nog altijd niet hoe, maar overgeconcentreerd, zeer traag en verkrampd, zijn we er in eerste instantie in geslaagd om zonder ongelukken eerst Venlo te bereiken. Dikwijls dacht ik terug te stoppen en ergens te overnachten, maar eigenlijk was de schrik groter om de toch nog ietwat berijdbare autosnelweg te verlaten en dan naar het grote onbekende te moeten rijden om iets te gaan zoeken op nog slechtere berijdbare wegen.
Nederland was een verademing, met perfect vrijgemaakte wegen, maar toen sloeg de nachtmerrie bij de grensovergang weer toe. Ik was zondag heel beschaamd om belg te zijn. Niks vrijgemaakte E34 van Venlo tot bijna in Antwerpen...Niks sneeuw geruimd, niks gestrooid. En dan op de radio moeten horen dat de wegen bijna overal minstens één rijvak berijdbaar hadden...
Gisteren en vanmorgen schrokken we er dan ook niet van toen we nog over diverse ongevallen hoorden op de E34. Het was een echte schande, en even overwoog ik om nog te emigreren en 1 kilometer noordwaarts te verhuizen.
Nu zijn we alleen maar hééél gelukkig dat we rond 20u30 's avonds heelhuids Casa Cujo bereikten en onze ouders, vrienden en ook Manfred en Birgitte konden melden dat we het gehaald hadden.
En natuurlijk omdat we nu Dorit eindelijk konden laten kennismaken met Carat, niet zoals we gepland hadden in het daglicht weliswaar... ;-)
THE END