Historisch moment gisteren, want voor de eerste keer heb ik Selena 'proberen' hazen tijdens een wedstrijd. Allez, 't was eigenlijk meer uit de wind zetten dan hazen... en mijn respect voor een haas is er alleen maar groter op geworden, want soms weet je totaal niet waar je best kunt lopen. Eerlijk gezegd denk ik dat dit nooit iets voor mij gaat worden.
Maar de wedstrijd was weer megamooi. Eerst een rondje van 5km waarbij de 5km-wedstrijdlopers er gewoon tussen lopen. Na een paar km ga je de duinen in, waarna het weer terug naar start gaat voor de aankomst van de 5km. Die eerste duinen zijn een voorproefje voor wat ons de laatste 4km nog te wachten staat...
Daarna komt (na de trappen!) het langste stuk strand, dat er dit jaar heel goed (dus hard) bij lag, even wat springen tussen de palen, en terug omhoog voor een stuk op asfalt boven op de dijk (een lange bocht naar links). Hier zie je al vlug een 16km markering, maar ... spijtig genoeg is dat pas voor de tweede keer dat we hier zullen passeren. Ik begin hier wel al uit te kijken naar de komst van de koplopers, maar dat moment komt er pas aan wanneer we de drankpost bereiken vlak voor het tweede stuk strand, waar wij over de dijk moeten en de koplopers terug op het asfalt komen. Wow, wat gaan die snel zeg...
Na het tweede stuk strand komt dan de zandbak, een mengeling tussen strand en duinen in, de duinpaden bestaan hier uit strandzand ipv. asfalt zoals in de laatste 4km. Heel zwaar, moet ook ontzettend genieten, en wanneer je er weer uit komt zitten je bovenbenen vol en moet je de eerste kms op asfalt vlug recuperen. Maar daarna heb je wel weer even het gevoel dat je vliegt.
In het zand heeft Selena het telkens moeilijk. Waarschijnlijk helpen voor mezelf mijn voetbalbenen hier nog altijd, en is het voor Selena toch raadzaam om af en toe wat krachttraining te doen.
Boven op de dijk waait het zo hard dat ik meermaals met mijn linkervoet tegen mijn rechterenkel schop. Er worden hier terug groepjes gevormd om zo beter bestand te zijn tegen de wind (of te profiteren zoals je wilt... ;-)).
Wanneer we de laatste 4km naderen beleef ik zelf een zwak moment. Een enorm hongergevoel overvalt me, en ik krijg kramp onder mijn grote teen van mijn rechtervoet. Ik besluit even te vertragen en vertel tegen Selena dat ze maar moet doorlopen. Na een paar honder meter verdwijnt de kramp, en loop ik zachtjesaan terug naar haar toe. De laatste km proberen we nog wat snelheid te maken, en we finishen in een dikke 1u50min , waar Selena toch wel blij mee was voor zo'n zware halve marathon. En zelf was ik ook heel tevreden, want voor zo'n trainingsparcours zit je graag een uurtje in de auto ! Het had natuurlijk sneller gekund, maar vandaag voel ik ook weer dat de carrosserie hier momenteel nog lang niet voor getraind is. Even oppassen dus, en zien dat we voldoende kms opgebouwd hebben tegen de Roparun, maar toch snel genoeg blijven op de korte afstand.
287 Temmerman Selena Kemzeke 107 1:50:24 14eDRe
288 De Cock Gunther Kemzeke 106 1:50:26 189eHRe
Volledige uitslag op http://www.avdewielingen.nl/dewielingen.php
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten