Verslagje Roparun (Selena)

Historisch moment, want voor het eerst gooit Selena zelf een verslagje op onze blog.
Ze schreef dit voor haar eigen bedrijf, om de Roparun ook daar wat bekendheid te geven.
-----
De Roparun is voorbij. Hopelijk was deze eerste keer ook niet mijn laatste keer.
Zaterdagochtend zijn we vertrokken met 2 campers, 1 bestelwagen en 18 Roparunners richting Parijs.
De sfeer zat er vlug in. Onderweg kwamen we andere teams tegen en de verbroedering met onze noorderburen kon beginnen.
Eens aangekomen in het park startten we met de eerste voorbereidingen.
De start voor ons team was rond 14u19. Vlak voor ons starten de “lotgenoten Vlaanderen” met daarbij Phara di Aguirre. Dit team kreeg natuurlijk een oorverdovend applaus.
Aan de start was het volop ambiance. Wij Vlamingen werden meegezogen door het oranjegevoel.
Team A was aan z’n eerste 88 km begonnen. Wij reden verder naar de wisselplaats. Daar hebben we geprobeerd om wat te slapen. Wat uiteraard niet zo goed lukte.
Rond 23u gingen wij van start.
Het was een vermoeiende en stresserende nacht. We hadden pech met 2 fietsen. Gelukkig kregen we hulp van een handige Nederlander.
Toen ik aan m’n laatste 5 km bezig was (vd 1e etappe) begon de zon op te komen. Ik had een prachtig zicht op de koolzaadvelden in de heuvels van Noord-Frankrijk. Dat was genieten.
Om 8u wisselden we terug met team A. Wij reden verder richting Saint-Ghislaine. Eerst tijd voor een ontbijt , om daarna wat te slapen.

Zondag rond 15u was het weer aan ons. Na de eerste loper was het aan mij. Verschrikkelijk. Warm, tegenwind, omhoog en stijve spieren. Na 3 km kreeg ik het al moeilijk. Door de aanmoediging van m’n begeleider heb ik de 6 km tot een goed eind kunnen brengen. Voor onze 3e loopster liep het wat minder goed af. Een eerder opgelopen blessure stak terug de kop op waardoor zij het lopen moest staken. Op dat moment zag het er voor ons niet zo goed uit. We bleven lopen en opeens kwam het geluk onze kant op. Een Nederlands team kon hun bankkaart niet gebruiken voor het tanken. Wij hebben hen onze kaart laten gebruiken. Toen zij zagen dat onze 3e loopster geblesseerd was, boden zij ook spontaan hun hulp aan. Hun fysiotherapeut sprong bij ons in de camper, en zij heeft 2 lopers van ons ingetaped. Ook gaf zij ons de raad om vlugger af te lossen. Wij hebben haar raad opgevolgd en wij zijn dan begonnen met aflossingen om de 3 km. Dit ging stukken beter. Met een positief gevoel liepen we verder richting Zele.

M’n teamleden gaven me de kans om door Zele te lopen. Prachtig ! Ik ben door Zele gevlogen. Het thema van dit jaar was de jungle. Overal waren er djembé spelers. Héél veel mensen stonden buiten. Toen ik op de markt kwam wist ik niet wat me overkwam. Wat een massa volk! De fietsers kregen 2 bananen om hun nek en ik moest van links naar rechts lopen om de toeschouwers met uitgestrekte arm aan te tikken. De wagens kregen nog een hardhandige schoonmaakbeurt van de brandweer.

Ik bleef mijn weg vervolgen tot aan Café De Roos waar het andere team aan hun laatste etappe begon. Wij reden verder naar Bergen op Zoom. De volgende wissel met team A verliep een beetje chaotisch. Ook waren wij nu begonnen aan onze laatste etappe. We zaten vlug in de sfeer dankzij het enthousiasme van de Nederlanders. Het eerste dorp dat we door liepen was al volop feest en dit vroeg in de ochtend. Na zo’n 10km mocht de camper niet meer mee volgen. Alle lopers (4) moesten op de fiets samen met 2 begeleiders. Al vlug besloten we om in deze étappe om de 2 km af te lossen.

In ieder gehucht, dorp dat we doorliepen was het feest. Elk team werd onthaald alsof ze de eerste waren.

Iedereen die we tegen kwamen op onze weg was aan het supporteren. Voor dat we het wisten begonnen we aan onze laatste 10 km. Dan begin je te beseffen dat het bijna voorbij is. Bij de passage aan het Daniel De Hoet ziekenhuis moest ik toch eventjes denken aan familieleden die getroffen werden door kanker.

De laatste 2 km was het terug aan mij. Lopen richting de finish waar het team A ons stond op te wachten. We hebben dan samen (lopers, fietsers, begeleiders, koks) de laatste 100 m naar de finish afgelegd.

Het gevoel dat de Roparun je geeft is onbeschrijfelijk. Het laat je niet los. Ik kan me de vermoeidheid, spierpijn niet meer herinneren , maar wel de duizenden supporters.

En als je onderweg wordt aangemoedigd door een kankerpatiënt dan krijg je kippenvel (ook bij 30°) en besef je waarvoor je dit in de eerste plaats allemaal doet.