Het was een fantastische RopaRun !

Gisterennamiddag zijn we om 16u10:48 de finish gepasseerd op de Rotterdamse Coolsingel. Opdracht volbracht, en vooral weer vele ervaringen rijker, want we zullen weer wat tijd nodig hebben om alle belevenissen te laten bezinken.
Het was in de eerste plaats prachtig weer, misschien té prachtig om in te lopen, want ik denk dat ik thuis feestelijk zou bedanken om in zulke temperaturen te lopen of zou wachten op een koeler moment van de dag. Maar nu waren we met honderden lopers samen aan deze uitdaging bezig en besef je toch dat het voor iedereen hetzelfde is, en er is zoveel afleiding onderweg dat je vergeet dat je zweet en juist nog wat harder gaat lopen.
Wie kent dat gevoel niet dat je aan het trainen bent en plots andere lopers of bekenden tegenkomt ? Vanzelf ga je onbewust harder lopen en gaat je hartslag omhoog. Dit gevoel heb je tijdens de Roparun constant.
We hadden ook een prachtig uitgebalanceerd team: mannen, vrouwen, start-to-runners, ervaren lopers, multi-Roparunners, een heuse FFS (flying Food Squad) en jeugdige begeleiders,... en natuurlijk een goede ploegkapitein om heel dit zootje in de hand te houden. Het werd voor mij als loper zo een stressloos weekend waarin ik mij enkel om het lopen hoefde te bekommeren.
Mijn doel om steeds boven de 12km/u te lopen, ook als compensatie voor de minder snelle lopers, is ruimschoots gehaald, met als uitschieter een 6km tegen iets minder dan 15km/u ergens in Noord-Frankrijk (ik moet nog verder nakijken waar juist) waarbij ik zeer vlug moet toevoegen dat het dat stuk vooral 'down-hill' ging. Ook Selena heeft zeer goed gelopen in het andere subteam met stukken boven 11 en 12km/u.
Waar andere teams ons wel steeds gek voor verklaren is dat we stukken van 5 en 6 km lopen, en zelf 2 personen kozen voor stukken van 11 km ! De meeste teams kiezen immers voor aflossingen van 1 of enkele kilometers.
In Selena's subteam waren er al snel enkele blessures. Op aanraden van de kine, en om zeker boven het minimum-gemiddelde te blijven, zijn ze de tweede sessie dan overgeschakeld op aflossingen van 3km, en in de laatste sessie zelfs 2km. Omdat wij, zoals 95% van de teams, niet voor een podiumplaats maar wel voor het goede doel en het avontuur gingen, was het toch leuk om toch eens te ervaren hoe je met een ander strijdplan een veel hoger gemiddelde kunt halen. Organisatorisch wordt het dan wel natuurlijk een stuk lastiger en minder ontspannen. Het is nu goed om weten dat je altijd een noodscenario achter de hand hebt om een tegenslag op te vangen, en daarmee ook weer wat nutteloze stress kunt weghalen !

De hoogtepunten ???

De start natuurlijk, met 'hollandsche euforie', luide aanmoedigingen, enthousiasme en carnavalmuziek. Omdat we één van de eerste starters waren hebben we niet zoveel andere ploegen zien starten, maar toch wel veel van de andere belgische ploegen en ook wat BV's en BN'ers : ik noem er enkele: Phara de Aguirre bij lotgenoten Vlaanderen, Michael Boogerd, Pierre Van Hooydonck, Leontien Van Moorsel (wat gaat die snel !), Gianni Romme,...
Het prachtige heuvelachtige landschap met gele bloemenvelden (koolzaad?) in Noord-Frankrijk
Selena liep door haar geboortestreek en 'kandidaat RopaRun-stad van het jaar' Zele, met dank aan haar teamgenoten dat ze dit kon meemaken ! Het thema was 'de Jungle', met djembe, kraampjes, verklede mensen, de fietsers kregen bananen rond de nek, de auto's kregen een stortbad van de brandweer te verwerken, enz...
Natuurlijk ook weer de klassieker bij uitstek Ossendrecht ! Met thema 'de sprookjes van 1(!) nacht, ook weer heel origineel (bedenk vooral dat het hier nog einde nacht of 's morgens heel vroeg is, en IEDEREEN is hier al op de been)
Ook in Bergen-op-Zoom was er een toffe sfeer !
Selena heeft ook Barendrecht onthouden !
En last-but-not-least alle individuele aanmoedigingen onderweg. Als je nooit deelgenomen hebt kun je dit nooit uitleggen wat een gevoel het geeft om onderweg steeds toegeroepen te worden dat je goed bezig bent, of dat de finish dichterbij komt, of dat er een minder lastig stuk aankomt, enz...

en als je onderweg een kankerpatiënt met een kenmerkende hoofddoek tegenkomt, dan weet je ook weer waar je het allemaal in de eerste plaats voor doet, krijg je even heel erg kippenvel (ook bij 30gr) en vergeet je je eigen kleintje pijntjes direct !

Er is nog zoveel meer te vertellen, maar ik neem nu even pauze. Tot de volgende dagen, we gaan nog wat nagenieten (ook op de andere blogs ;-);-);-)!