We kozen ervoor om 's morgens een lange wandeling in de omgeving te maken, eigenlijk van het ene meertje naar het andere. We vroegen onze gastheer naar een wandeling van een uurtje of drie. Dat had blijkbaar nog niemand eerder gevraagd, dus hij begon wat te improviseren op een geplastificeerd plannetje.
We vroegen hem ook of we moesten oppassen voor bepaalde grotere 'beestjes', maar dat was geen enkel probleem volgens hem. Die roken ons veel eerder dan dat we dichtbij konden komen, en voor de zekerheid gaf hij ons een armband met belletjes mee...
Dat lawaai waren we natuurlijk al na enkele honderden meters beu, en de armband verdween in de broekzak. We vonden redelijk gemakkelijk de uitgestippelde weg, en we hip-hopten zo van het ene meertje naar het andere.
Onderweg kwamen we ook een kijkhut tegen, volgens ons om naar de 'vogeltjes' te loeren ... ;-)
Het werd een afwisselende wandeling, maar hij duurde wel iets langer dan eerst gedacht. Waarschijnlijk had de gastheer ook weer in mijlen gerekend ipv. kilomers. Net toen we ons zorgen begonnen te maken hoorden we een redelijk hard lawaai in het dichte struikgewas aan onze rechterkant. Waarschijnlijk een eland, zeiden we tegen elkaar, maar het resterende gedeelte van de wandeling werd toch maar met versnelde pas afgewerkt.
We besloten om het verder rustig aan te doen 's middags, en de tijd werd verdreven met rustig een goed boeksken te lezen op ons terras, afgewisseld met een potje poolen en een biertje.
's Avonds na het dinner was het tijd voor de activiteit 'bear watching' !
Met de jeep reden we een paar kilometer weg en stopten voor een korte wandeling in de schemering, blijkbaar de beste tijd om beren te spotten.
Tiens, waren we hier 's morgens ook niet in de buurt geweest ... ? (slik)
Snel waren we bij onze kijkhut, een iets grotere dan deze op de foto van 's morgens, en voor de zekerheid werd door de gids ook nog een of andere geurstop verhit én verspreid.
Stilletjes zaten we in de hut te wachten, en ja hoor, na een minuutje of 10 verscheen daar een donkere gedaante uit het struikgewas. Jammer genoeg was het al te donker voor fotootjes, en de flits en het lawaai zou de beer alleen maar wegjagen.
Plots kwam er ook nog een kleintje uit het bos !
De gids vertelde ons dat er een (zwarte) berin met 1 kleintje in de buurt gesignaleerd was.
Maar wat gebeurde er nu ? Nog een 2e kleintje... én een derde !!!
De gids kon eveneens zijn ogen niet geloven, 't was ook prachtig om zien.
Maar toen keerde blijkbaar de wind en de berin kreeg ons in de mot. Ze richtte zich op, en maakte de kleintjes duidelijk om op te hoepelen. 2 verdwenen er direct, en de derde werd wat 'geholpen'. Daarna keerde de berin al slalommend ook terug in de bossen.
Het duurde allemaal niet zo lang, maar we waren reeds zeer tevreden. De berin liet zich nog een paar keer als een donkere schaduw in het struikgewas zien, maar ze kwam er niet meer uit, en uiteindelijk werd het te donker. Het was tijd om te gaan.
Gewapend (enkel de gids weliswaar) liepen we de korte wandeling naar de jeep terug. Het was volgens de gids enkel opletten voor het geval dat een mannetjesbeer in de buurt was.
Natuurlijk bleef het veilig, en we zochten wreed voldaan ons bedje op...
(Later nog fotootjes van andere zwarte beren)
Klik hier voor nog meer fotootjes !
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten