25/11/2012: Olne - Spa - Olne

Olne - Spa - Olne, een idee dat ik al begin dit jaar in m'n hoofd al had gehaald. Na de Roparun had ik dat idee maar opzij geschoven aangezien het lopen sindsdien niet zo lekker ging. Tot de trail 'la porte des ardennes'. Toen kreeg ik het gevoel dat alles terug de goeie richting uitging. Ik kreeg terug hoop en begon volop de trainen. Trainen trainen trainen tot m'n lichaam zei STOP. Gelukkig was dit maar 3 weken voor OSO. Hoe dichter ik bij 'D-day' kwam hoe harder ik begon te twijfelen. Zelfs tot de avond voor de start. Maar ja, ik zou alleen maar spijt hebben als ik het niet zou proberen.

Zondagochtend 5u maakte de wekker me duidelijk dat het zover was. Vlug de tenue van de dag aangetrokken, een koffie en boterham naar binnengespeeld en voordat ik het besefte stonden m'n loopmaatjes Sandy en Rik op de oprit. Stipt 5u30 reden we richting Olne.
7u10 waren we ter plaatse. Het was duidelijk dat we niet de enigste zotten waren en zoals gewoonlijk op trails hing er een leutige sfeer. Vlug nog wat eten, paar keer een sanitaire stop en we waren er klaar voor.
Ik had de trail in mijn hoofd goed voorbereid. Ik zou lopen van bevoorrading tot bevoorrading (km 17, km 32, km 48, km 60). Nee, ik zou geen 68km lopen maar 17km dan 15km .... Vanaf km 32 kon ik al beginnen aftellen en vanaf km 60 was het gewoon binnenlopen. Ook had ik mezelf duidelijk gemaakt dat ik ieder uur iets moest eten.
Een paar minuten na 8u was het zover. De start van m'n langste tocht (tot nu).
We waren nog maar juist vertrokken en kregen al te maken met een modderstrook en dit zou zeker niet de laaste zijn. Ook bleef de wind en de regen niet achterwege.
Na een kleine 4 uur lopen en ploeteren was ik aan de tweede bevoorrading. Een sms'ke naar het thuisfront, een rijstpapje en we waren terug vertrokken. In mijn ogen waren we al op de terugweg :-) Nu richting km 48. Daar had ik nog vertrouwen in. De derde bevoorrading was een gezellige boel. Supporters waren volop aan het bbq'n en pintjes aan het drinken. Doeme, zo een lekker pintje zou toch smaken ....

Het was wel opvallend dat er al veel trailers hun tijd namen om wat te eten, uit te rusten. Ikzelf kon het niet laten om nog eens een rijstpapje te eten.
Vanaf dan begon ik het koud te krijgen en vanaf km 58 begonnen mijn mentale en fysische kwaliteiten af te nemen.
Waar blijft die laatste bevoorrading toch? Wat ben ik die modder beu! Jakkes, weeral een heuvel. Met wat ben ik nu eigenlijk bezig!
En dan was daar de laatste bevoorrading. Tot mijn verbazing stond mijn loopmaat Rik daar ook. Hij zag het niet meer zitten om verder te gaan wegens een pijnlijke knie. Gelukkig kon ik hem overhalen met een paracetamol en met het feit dat ik het ook moeilijk had. We konden misschien samen richting finish gaan ...
Op aanraden van Rik trok ik mijn windbreaker aan en we waren weg voor de laatste kilometers.
Zo met twee lopen is ook gezellig. De tijd gaat dan sneller voorbij en door te babbelen was ik niet meer zo gefocust op mijn pijnlijke spieren. We waren zo goed aan het babbelen dat we zelfs eventjes in de verkeerde richting liepen. Gelukkig waren er nog andere alerte trailers die ons achterna riepen.
Nog een laatste modderstrook om ons te pesten en we waren aan de finish. Ons ander loopmaatje Sandy zat daar , zoals gewoonlijk, al eventjes op ons te wachten.

Vlug een koude douche om daarna nog te genieten van stamppot met een heerlijke Leffe.
Ziezo het zit erop. Ik kan niet zeggen 'Ik heb er genoeg van'.
Integendeel, ik kijk al uit naar een ander mooie uitdaging.