Trail des Fantômes - 50K Selena - 21/08/2011

Toen ik eind April de Ultratrailers zag vertrekken voor de 50km van de Bouillonante, kreeg ik koude rillingen. Mannen en vrouwen die 50km gaan lopen in de Ardennen, dan moet je toch een beetje gek zijn ... ?
Een kleine 4 maanden later hoor ik zelf bij die 'gekken'.

Het was bij mezelf nooit opgekomen om dit te doen maar bijna alle Daltons (groepje trailers) gingen voor de 50km in La Roche. Na een tijdje heb ik dan ook besloten om voor die 50km te kiezen. Iedereen was ervan overtuigd dat ik het zou kunnen maar ik moest alleen nog mezelf overtuigen.

Zaterdagmiddag trokken we met z'n allen richting La Roche. Zoals gewoonlijk zat de sfeer er vlug in. Nummers afhalen, pizzake eten, Mac Chouffe drinken, maar vooral op tijd gaan slapen. Om 5u15 liep de wekker af. Moeten we nu al uit ons bed? (Gunther had verstandiger gekozen en kon nog een paar uurtjes langer slapen).
Zo vroeg eten was ook niet evident. Toch lukte het me om een paar boterhammetjes met choco naar binnen te werken.
Een dik uur later stonden we al op de dorpspleintje van La Roche. Het begon te regenen.
Om 6u56min  (4 minuten te vroeg) werd de start gegeven.
De strafste van ons allen (Sandy) zouden we pas aan de eindmeet terugzien. Zoals verwacht behaalde ze de eerste plaats !
Onze 'jongste' Dalton was door een sanitaire stop al te laat aan de start, en kon beginnen aan een inhaalrace.

Ik was nog niet wakker, helemaal niet zelfs. Zelfs een vluchtend wild hert kon me niet wakker krijgen.
Na een uurtje lopen begon het eindelijk te vlotten.
Dan vlogen de kilometers voorbij.
Ik zou zo véél kunnen schrijven over alle indrukken maar dan zou ik pagina's nodig hebben.
Het meest technische stuk tussen 15km en 19km heb ik goed overleefd. Alleen de passage over een richel ging wat moeizamer, maar ik moest wel vooruit. De stenen lagen ook glad door de regen.
Af en toe ging er iemand tegen de vlakte. Gelukkig zonder veel erg.

Zelf had ik het meest schrik van het klimmetje op de gladde stenen met behulp van een ijzeren ketting. Achteraf gezien had ik me daar geen zorgen over moeten maken.
Op de voorlaatse afdaling (rond 40km) gingen we nog een aantal trailers voorbij. Dit gaf me nog eens de bevestiging dat we goed bezig waren, en het gaf me ook mentaal extra kracht om door te gaan.
Die mochten me toch niet meer inhalen ...
Dan de laatste bevoorrading. Hierna kwam nog een lastige beklimming. Ik wist dit vooraf, maar op zoiets had ik met toch niet kunnen voorbereiden. Ik ben diep gegaan, héél diep. Op handen en voeten naar boven klimmen, vasthoudend aan de wortels van de bomen. Opeens kreeg ik eventjes last van m'n hoogtevrees. Big Dalton en Ollie Dalton lieten dit niet gebeuren en hebben me het nodige zetje gegeven (bedankt mannen!).
Eens boven dacht ik "dit zal het wel geweest zijn", maar helaas. Het was vechten met mezelf maar die anderen mochten mij toch niet meer inhalen. Uiteindelijk ben ik toch boven geraakt en heb ik een spurtje ingezet naar de andere Daltons.
Daarna was het binnen lopen. 500m voor het einde stond Sandy mij op te wachten. Het was leuk om samen met haar naar de meet te kunnen lopen. Aan de finish werd ik opgevangen door Gunther (die zelf een mooie tijd heeft gelopen op de 25k) en de andere Daltons.

Het duurde niet lang vooraleer we op een terrasje zaten met een lekkere Chouffe voor onze neus.
Iedereen was weeral tevreden van z'n prestatie.

Daarna zakten met z'n allen af naar Beveren waar we hebben genoten van een eetfestijn (frietjes van de frituur) bij megamini en co.

Nu even bekomen, en dan alweer op naar de volgende uitdaging: de kustmarathon !