La Bouillonnante 2012

Voor ons was La Bouillonnante de 1e Trail die we voor een 2e keer zouden doen, want vorig jaar is het 'Trailen' hier voor ons begonnen, en hier is ook het Dalton-team ontstaan !
Deze keer wel zonder Annemie, die we sterkte toewensen met de revalidatie.
We boekten een kamertje in Hotel La Poste, dichtbij de 'place to be' en we konden daar reeds om 7u ontbijten. Bij aankomst kregen we al een regenbui te verwerken, en we hoopten stilletjes dat dit de laatste zou zijn voor de komende 24u... NIET dus...;-)
Traditie's moeten van bij de start in ere gehouden worden, en in het Italiaans restaurantje tegenover het hotel bestelden we op vrijdagavond een pittige Pizza Diabolo met een Leffe'ken, gevolgd door nog een extra Leffeken in een caféetje verderop. Als echte sportmensen besloten we tegen tienen onder de wol te kruipen, natuurlijk na eerst ons strijdpak voor de volgende dag klaargelegd te hebben.
Wat we 's nachts buiten allemaal hoorden voorspelde weinig goeds, hagel en regen knetterde tegen de ramen. Oh, dachten we, 't kan er beter allemaal nu uitvallen ipv morgen... NIET dus...

Na een kort ontbijt trokken we tegen 8u15 naar het kasteel van Bouillon. Regenjasjes aan, en bibberend van de kou hoopten we snel te kunnen starten. Eerst was het aan onze kanjer die de 54K ging lopen. Selena had deze afspraak met haarzelf vorig jaar reeds gemaakt, en keek hier reeds lange tijd naar uit, en het was ook de eerste keer dat ze voor een Trail alleen op pad ging. Op weg naar de start kwamen we ook enkele vrienden van atletiekclub 'Volharding' tegen, samen met hun trainer Dirk ;-), die eveneens voor de 'lange afstand' gingen.

Na (natuurlijk) enige vertraging, ging plots het startschot, en weg was Selena. Het zou een 8-tal uurtjes duren eer ik haar terug zou zien...

Een kwartiertje later was het dan tijd voor de start van de korte afstand (24K). Zelfde procedure, briefing van een 10-tal minuutjes, even wat oppeppende muziek, en weg waren we ! Deze keer vanaf de eerste gelederen, want vorige jaar hadden we ons lesje geleerd met achteraan te starten.

En dus hadden we nu vrij baan wanneer we aan de eerste helling van de dag kwamen. Samen met mede-Dalton kwamen we redelijk gezwind boven, maar toen sloeg de afdalingsangst (of voorzichtigheid) weer wat toe bij Patrick, en de afstand tussen ons werd stilletjesaan groter. Even moest ik een paar meter rechtsomkeer maken wegens het verlies van een flesje (ik liep deze keer met gordel ipv rugzak omdat hiet niet zo warm en ver was), maar vlug hadden we het goede ritme weer te pakken. Ik probeerde bergop zo lang mogelijk maar met iets lagere hartslag te lopen, en enkel wanneer het echt klimmen werd te stappen. Bij het afdalen nam ik ook iets meer gas terug, zodat de hartslag wat minder hoogtes en laagtes kende, en dit beviel me wel. Voluit afdalen was toch niet mogelijk, want daarvoor was het iets te modderig en gevaarlijk, zelfs mét trailschoenen.
De eerste helft was duidelijk de gemakkelijkste helft, totdat we opeens (vlak voor de afdaling naar Frahan) een regelrechte hagelbui te verwerken kregen. Naast verrassend was dit ook verfrissend, en al bij al heb je hier allemaal weinig last van wanneer je in beweging bent.
Zo kwamen we even later bij de eerste bevoorrading, vlak voor 'The Wall', en ik besloot hier gewoon verder te lopen. Mijn gelleken had ik reeds na 8K genomen, en dorst had ik niet.
Dus even later begonnen we aan de lastigste beklimming van de dag, en natuurlijk kun je hier niet meer lopen, maar moet dit zo stevig mogelijk doorstappend gebeuren. Maar de benen voelden nog goed aan, en een tijdje later waren we weer boven.
Iets verder was er even verwarring toen ook de 19K lopers het parcours van ons kruisten, het was hier even opletten dat iedereen in de goede richting verder ging.
Er volgden weer enkele pittige afdalingen, éénmaal waren er ook koorden voorzien voor de veiligheid, en daarna stond we plots voor een file aan een ladder. Hier verloor ik minuten door het wachten, maar het ergste gebeurde toen ik bijna aan de beurt was. In de file achter mij kregen een aantal lopers er genoeg van, en besloten een andere weg te nemen, waarna er velen hun voorbeeld volgden. Deze lopers kwamen allen weer voor mij op de rest van het parcours, en hier baalde ik enorm van.
Even had dit ook een negatief effect op mijn tempo, maar ik besloot dan toch maar weer vlug om dit voorval mijn dag niet te laten verpesten. En zo begon ik door de modder weer loper na loper terug in te halen. Tot we plots de lopers van de 19K ook op ons parcours kregen, en het druk druk druk werd op de volgende klim, met veel lopers met sterk verschillende tempo's. Ik probeerde mij telkens op de volgende loper te concentreren en zo terug weer een goed tempo te vinden. De benen werden nu stilaan ook wel wat lastiger om dragen, maar plots was daar al de laatste top van de wedstrijd. Van hier was het afdalen tot de voet van het kasteel, gevolgd door de trappen op naar de finish. Ik keek hier voor de eerste keer naar mijn tijd, en zag dat het doel (<3u) net niet bereikt was, maar begreep ook snel dat ik met het resultaat (3u04) in combinatie met weersomstandigheden én verloop van de wedstrijd heel erg tevreden moest zijn.
Later bleek dat ik zo'n 100 plaatsen beter deed dan bij de eerste deelname vorig jaar, en dat maakte mijn dag meer dan goed !
Mede-dalton Patrick kwam even later ook binnen in 3u26, en we besloten om ons wat te gaan opfrissen aan de auto. We hadden nog wel even tijd tot Selena er aan kwam. Niks te vroeg waren we aan de auto, want daar was de volgende hagelbui ! Snel de auto in, even gewacht en daarna snel wat droge kleren aangedaan, de douche zou voor 's avonds zijn.
Over de volgende uren kunnen we kort zijn. Genieten van de binnenkomst van andere lopers en gesprekjes met supporters, begeleiders én lopers, onder begeleiding van een worstebroodje en enkele Leffekes. Meer moet dat niet zijn, zeker wanneer je ondertussen het geruststellende bericht krijgt dat vrouwlief de laatste controlepost binnen tijdslimiet gepasseerd is.

En even na vijven was het dan zover !
Selena kwam in zicht op de laatste brug, en ze ging zelfs nog goed vooruit ook ! En ze hoorde zelfs nog onze aanmoedigingen van enkele honderden meters verder (en hoger).
Na een inspanning van iets meer dan 8u (8u07?) bereikte ze de finish als 16e vrouw, en ongeveer de helft van de vertrekkers waren toen pas binnen. Misschien had ik ook even verwacht dat ze na aankomst zou besluiten dat ze dit nooit meer zou doen, maar niets is minder waar, integendeel...

Apetrots nog even nagenieten met de vrienden, en een drie kwartiertjes later besloten we om weer huiswaarts te rijden na een prachtige dag in de natuur (we onthouden toch enkel de positieve dingen he, wie spreekt er een dag later nog ever het slechte weer ;-))  
  
Waarschijnlijk dus toch weer tot de volgende Bouillonnante, of een andere trail !