Grand Trail Nisramont: Winst voor Selena (met Sandy)

Om 8u30 verzamelden we gisteren aan de carpool-parking van Stekene richting Hulst, om samen met 3 andere Daltons richting Nisramont te rijden. Na 2u10 min bollen ontmoetten we de overige Daltons in het (enige?) caféetje tegenover de kerk van Nisramont. Daarnaast sond een tentje opgericht waar we per duo (het was een team-trail voor koppels) ons startnummer met een Buff konden ophalen.
Na een drankje op het terras én enkel verplichte toiletbezoeken begaven we ons naar de start. Selena (Mini Dalton) koppelde met Sandy (Ultra Dalton), Patrick (Big D) met Olivier (Ollie D), Rik met Andres (Daltons op proef ;-)), en ikzelf met Ronny (Duvel Dalton). Annemie nam ook nog met Paul (Interim D) deel aan de korte afstand.

Om 12u vertrokken we stipt voor eerst een kleine ronde van 7 Km, waarna een grote ronde van 18 volgde. Wijzelf besloten het eerste rondje rustig te starten, om vooral te voelen of we ieder met ons probleempjes vandaag in staat waren om daarna nog te versnellen. Vooral de hartslag laag houden dus.

Het eerste rondje was veel op en neer met lussen op een klein terrein (het leek even op cyclocross), sprongen over een beekje en zelfs een klimmetje over een trailer van een tractor.

Raar maar waar kwamen we met 3 Dalton-teams gelijktijdig over de finish na het eerste rondje. Ollie perste er nog een sprintje uit om als eerste door te komen (maar misschien had hij dit beter niet gedaan).

Wij namen ruimschoots de tijd om te eten en te drinken, en een stuk achter de rest begonnen we aan de 2e ronde.
Het eerste stuk was er wat veel asfalt naar mijn goesting, maar even later begonnen we toch aan het betere trail-werk.

Even later kwamen Big en Ollie Dalton terug in het vizier, en Ollie bleek een slechte dag te hebben. Op korte tijd gingen we erop en erover, en was het duidelijk dat er iets niet in orde was met Ollie.
Iets later kwamen we op een stuk met ver uitzicht, en tot onze verbazing zagen we nergens ons vrouwen-duo! Die moesten echt sterk bezig zijn.
We lieten ons toch niet verleiden om sneller te gaan, en aan de 2e bevoorrading namen we weer de tijd voor goed te drinken en een gelleke te nemen, en den Duvel maakt hier ook nog een toilet-break.
Zo waren we klaar voor het laatste stuk met nog 3 beklimmingen.
De eerste wandelden we bijna compleet naar boven, want we hadden wat schrik voor de 2e die aangekondigd werd als 'The Beast', en wilden daar goed voor uitgerust zijn.

En even later was het dan zover, 'The Beast' moest overwonnen worden, en we verkozen dit goed doorstappend te doen. Ondertussen ook met ons gedachten bij de mountainbikers die hier de volgende dag al rijdend zouden moeten proberen boven te komen. Niet voor niks stond er boven een 'afgebakend poortje' en werden er foto's genomen.
Daarna was het weer zaak om de hartslag én opkomende krampen terug onder controle te krijgen, en ons voor te bereiden op de laatste klim naar de aankomst.
We kwamen terug op bekend terrein van de eerste lus, en wisten dat de laatste km steeds bergop zou gaan. We werden op de voet gevolgd door 2 andere teams, en wisten dat we ons weinig of geen stappen meer konden veroorloven om onze positie vast te houden. 1 team haakte halverwege af, en
het werd nog een sprintje bergop, dat we gelukkig nog net konden winnen !

Na even tot de positieven komen hoorden we dat ons vrouwenteam gewonnen had, en het snelste mannenteam op een mooie 9e plaats was geëindigd.

Zelf behaalden we een 25e plaats op 40 (aankomende) teams, en Patrick/Ollie toch nog een 34e.

Op de kortste afstand was er ook een derde plaats (Mixed) voor Paul/Annemie.   
Mooie en vlekkeloze organisatie trouwens !

Uitslag van deze trail
Foto's organisatie