Tijdens de trainingslopen voor de marathon van Zeeuws-Vlaanderen in januari hadden Selena en Annemie met elkaar kennisgemaakt. Vorig jaar, toen Steven deelnam aan de Trail van Val d'Heure, hadden we al eens gezegd dat we hier ook eens van wilden proeven. En als je dan zo'n ervaren trailster ontmoet, dan is een planning soms vlug gemaakt. Selena stelde voor om mee te doen, voortbordurend op haar marathonconditie, en of ik dan ook ineens maar mee inschreef. En zo geschiedde, al begon ik pas later echt te beseffen waarvoor ik me ondoordacht had ingeschreven, toen ik de website van La Bouillonnante had gezien. Gelukkig misschien, anders was ik er misschien niet aan begonnen...
Van Beveren ging het dan naar Hamme, om de laatste van ons kwartet, Patrick, op te halen. Ook Patrick kennen we nog maar van dit jaar, al lijkt dit na dit weekend al 'jaren' te zijn... ;-)
Na veel fileleed en een 'panoramische route' arriveerden we rond 17u in Bouillon. We hadden een mooi hotelletje geboekt, op een halve kilometer van de startplaats. Alleen was dit in vogelvlucht, en op de top van de andere oever...
Maar dat was dus alvast een goede opwarming voor de start !
Het zonnetje was nog steeds van de partij en we besloten maar eerst een terrasje te gaan doen vooraleer ons borstnummer te gaan ophalen. Een Leffeken om de spanning en de vermoeidheid van de lange rit wat weg te nemen leek een goed idee. En ze verkopen ook lekkere nougat in Bouillon, dus om de eerste honger wat weg te nemen ...
Daarna vertrokken we naar de startplaats, waar ondertussen toch al wat volk verzameld was. Selena en ikzelf constateerden dat hier toch best veel afgetrainde en pezige figuren rondliepen. Waren wij hier wel op ons plaats...?
We kochten elk ook een pakketje met Buff en drinkbeker om aan ons gordel te bevestigen, want bij de bevoorradingsposten werden geen bekers uitgedeeld. Het was de bedoeling om je eigen beker of fles(jes) te (laten) vullen.
Na nog wat van de sfeer te hebben geproefd besloten we om een lekkere pizza te gaan eten. We waren niet alleen... en mochten blij zijn dat we nog een plaatsje bemachtigden. Patrick en ikzelf kozen voor een pikante pizza, en een halfuurtje later stond het water op ons voorhoofd... maar hij was wel heel lekker.
We besloten om nog een slaapmutsken in de bar van het hotel te nemen, dan hadden we die helling toch al achter de rug. Na nog een Leffeken, genieten van het fraaie uitzicht over de Semois en een verlicht kasteel, en een tactische bespreking naast een mislukt bonzaï-plantje, kozen we er voor om een douchken te gaan nemen en op tijd te gaan slapen.
---
De wekker bleek niet nodig te zijn, want iedereen was al ruim op tijd wakker om aan het avontuur te beginnen. We konden pas om 8u15 gaan ontbijten, dus besloten we om al op tijd ons bagage in te laden en (licht) te ontbijten.
Om 9u stonden we reeds aan de startplaats, en we zagen zo de ultieme trail-atleten starten en aan hun tocht van maar liefst 54 (!) kilometer beginnen. Deze lopers kregen zeer terecht een oorverdovend applaus.
Na nog een plaspauze (en nog één... en nog één...) trokken we naar de binnenkoer van het kasteel.
Er werden nog een paar foto's genomen (inside: de Daltons werden geboren), en na een korte 'briefing' (waarbij de wedstrijdleiding niet kon nalaten om mee te geven dat bij een laatste test bij de oversteek van de Semois 1 op 3 in het water was gevallen) werd het startschot gegeven. Annemie, Selena en Patrick gingen sowieso samen blijven, en ik koos er ook voor om met hun helemaal achteraan rustig te starten. Zo verlieten we ongeveer 5 minuten na het startschot het kasteel, na een tochtje van zo'n 100m door de donkere gangen.
De eerste 2 kilometer waren in dalende lijn en langs de oever van de Semois.
Toen volgde de eerst opstopping, en we zagen waarom. Langs een smal pad ging het steil omhoog voor een zware beklimming. We moesten weer zo'n 5 minuten wachten eer we zelf konden beginnen klimmen, en van hier besloot ik om mijn 3 reisgezellen te verlaten. Ik wou wel eens 'testen' hoever ik in een trail kon geraken, maar ik wou me zeker niet in het eerste gedeelte opblazen.
Het werd me al snel duidelijk dat het in een trail niet mogelijk is om te blijven lopen, sommige stukken zijn gewoonweg te steil, en wanneer je al lopend slechts even snel gaat als wanneer je stapt, dan is het minder inspannend om (door) te stappen.
Na de eerste klim volgde een lange afdaling, en het is belangrijk om je de laatste meters van de klim wat te 'sparen', zodat je direct kunt beginnen lopen wanneer je boven komt. Velen staan dan stil om te recupereren, en die kun je dan vlot voorbij steken.
Het werd me snel duidelijk dat ik wat té ver naar achteren gestart was, want bij de volgende klim was het weer 'aanschuiven'... Natuurlijk heeft dit ook een keerzijde, want je kunt dan ook goed recuperen, en bij het klimmen weer een aantal lopers voorbij steken. Extra lastig om in te halen zijn wel de lopers met stokken, door ons ook wel een Nordic Stalkers genoemd, omdat die bij het klimmen hun stokken breed uitzwaaien, en daardoor moet je dan een omweg maken.
Onderweg is het constant genieten. Er is ook tijd genoeg om van de prachtige natuur te genieten, en de trail passeert ook langs 'heuse' uitkijkpunten. Ik kon het niet laten om toch telkens enkele seconden te nemen om die punten ook mee te pikken. Als je soms enkele minuten stilstaat, dan gaan die 10-tallen seconden het ook niet meer maken.
De afdalingen zijn fantastisch en vergen toch ook enige durf. Het is zeker ook aan te raden om niet té snel te gaan, want een ongelukje is vlug gebeurd. Af en toe hoor je voor of achter je dan ook iemand vallen of wegschuiven. Ook opvallend is dat na 5 kilometer al lopers staan te stretchen.
Zo traag dat de kilometers omhoog gaan, zo snel gaat het naar beneden, en zo bereikte ik de eerste verfrissingspost waar we onze beker konden vullen. Snel ook een paar bananen genomen, de brug over en direct konden we weer aan een volgende beklimming beginnen. Het tweede gedeelte was zwaarder dan de eerste, met dubbel zoveel beklimmingen en 2 passages door het water.
Het veld lag nu meer uit elkaar, en op de beklimmingen kon ik veel lopers inhalen, met daartussen ook een vlakke kilometer in 4:50.
En plots was daar het eerste 'moment suprême', we moesten een eerste keer door de Semois. Over 2/3e was een koord gespannen om het evenwicht te bewaren, maar snel was al duidelijk dat je de koord beter kon loslaten, want anders zou je zeker vallen doordat iedereen aan die koord aan het trekken was. Het water kwam bij mij tot aan het kruis, en doordat je door het heldere water wel de meeste grote keien kon zien, kon ik toch zonder te vallen de andere kant bereiken. Velen deden hier hun schoenen even uit, evt. om andere sokken aan te doen, maar ik besloot om maar snel verder te lopen. Ik voelde wel dat mijn sok precies wat begon op te frommelen, maar achteraf bleek dit mijn zool te zijn...
Na een stuk van kort klimmen en dalen bereikte we de tweede oversteekplaats. Deze was breder, maar het water stond veel minder hoog. Het oversteken vlotte goed, en vlug daarna begonnen we aan de laatste klim van de dag. Hierbij voelde ik dat het beste er nu bij het klimmen ook bijna af was, en ik bleef nu mooi in een rijtje zonder nog te proberen inhalen, en wat was ik blij dat de top met uitkijktoren ineens in zicht was. Dit gaf weer een energiestoot, en in de afdaling en het laatste stuk naar het kasteel kon ik nog een groepje lopers bijbenen en inhalen.
De trappen naar het kasteel waren prachtig, met heel veel aanmoedigingen van publiek én organisatie, echt puur genieten.
Met 3u21 minuten op de klok (nettotijd: 3:16:18, plaats 220) stapte ik de aankomsttent binnen, en ik kon direct aanschuiven aan een buffet van drank, bananen, sinaasappels en ik weet niet meer wat nog meer. Ik weet wel nog dat ik zelden zoveel genoten heb van een heerlijk frisse cola !
Even wat gekeuveld met een aantal franstalige medefinishers, waarbij toch opviel dat iedereen heel erg genoten had van de oversteekplaatsen door de Semois, en daarna ging ik terug naar buiten om mijn Selena, Annemie en Patrick op te wachten.
Na iets minder dan 4 uur wedstrijd zag ik Patrick er aan komen. Hij had de laatste kilometer wat voorsprong genomen om bij aankomst nog een aantal foto's te kunnen nemen van Annemie en Selena. Vlug zag ik ook Selena en Annemie beneden de brug oversteken, en ik probeerde hun nog wat aanmoedigen toe te schreeuwen, wat tot mijn verbazing nog lukte ook (de wind zat blijkbaar goed).
Even later waren we met zijn allen herenigd en konden de opgedane ervaringen uitgewisseld worden. Blijkbaar alleen maar positieve, en zo werden er ook al plannen gesmeed voor volgende (en misschien nog langere) trails.
Maar nu was het eerste tijd voor een lekkere Leffe en een dikke braadworst !
Beneden werd er nog wat nougat gekocht, en we besloten om aan de terugtocht naar huis te beginnen.
De fles Champagne zouden we na thuiskomst bij Patrick gekraakt, en zo kon de chauffeur ook nog wat meegenieten ;-)
Het was een prachtige ervaring, perfecte organisatie, en voor 100% zekerheid voor herhaling vatbaar !
Posts
5 opmerkingen:
Sounds nice!! Hmm, ook nog eens over nadenken :)) Goe gedaan alleszins!! Hopelijk geen blessureleed achteraf? :)
Mooi hoor en een prachtig verslag en een moeilijke trail.
Had ook het verhaal bij Martine gelezen.
http://runtodream.web-log.nl/runtodream/2011/05/boven-mijzelf-uitgestegen-tijdens-de-bouillonnante.html#comments
@ Zeker Steven, en als je er nog eens enen wilt doen, we zijn nu gemotiveerd ! ;-)
@Rinus, tx, ook voor de link !
Ook al liep ik bouillonnante nog niet ik herken veel. Als ik in Luxemburg na de eerste bocht de eerste beklimming zag wist ik ook dat het soms wandelen was in een trail. Afdaling met risico, genieten van uitzichten en natuurl enz enz. Trails zijn ook mijn ding. Wel heb ik tot nu toe geen Semois of andere rivier "doorzwommen". Nadien geen last van? Eentje dat al van 2009 op verlanglijstje staat. We moeten hem zeker ook nog eens doen
Wauw! Leest als een mooie ervaring! Goed gedaan, allebei.
Een reactie posten