zondag 27 oktober 2013

Bear Trail 57K 2013

Wie me meer dan 2 maanden geleden nog vroeg wanneer ik zelf eens een langere trail (> marathon afstand) zou lopen, die verklaarde ik steevast dat dit niet voor mij weggelegd was. Op langere afstand ziet mijn rug teveel af, en dan verlies ik vlug heel wat snelheid, en langere trainingen vermijd ik evenzeer al.

Wat is er dan veranderd in tussentijd ? De rug in ieder geval niet, daar moeten we mee leren leven. Maar de trip naar het Europese trail-mekka in Chamonix, én de prestatie van Selena daar op de CCC, en de geweldige sfeer daar met al die trail-runners, dat doet toch iets met een mens. En zo geschiedde het dat ik mij direct bij terugkeer thuis inschreef voor deze editie van de Bear Trail. Ook vanwege de zeer goede kritieken over de editie van 2012, en ook wel een beetje omdat iets in mijn achterhoofd zei dat hier een puntje te verdienen was voor de UTMB-wedstrijden... Niet dat ik mij hier op wil vastpinnen, want daar starten toch de échte bikkels, en daar reken ik mij zeker niet bij. Als laatste moet ik er ook bij vertellen dat ik tegenwoordig niet enkel loop, maar ook wat intensiever ga mountainbiken, waarbij de tochten langer en langer worden. Deze alternatieve training ontlast mijn rug ook wat doordat ik minder looptrainingen moet inlassen en daarbij toch een langere duur kan trainen.

Door ziektes moest ik 's morgens plots in mijn eentje naar Voeren optrekken, maar dat kon me niet uit mijn evenwicht brengen. De trainingen (weliswaar zonder looptrainingen > 10 mijl) waren goed verlopen, er was prachtig weer voorspeld, er lag een veelbelovend parcours te wachten, en dankzij een paar trail-boeken van collega Ruth was ik er ook mentaal helemaal klaar voor.    

Na een vlotte rit, met veel van mijn favoriete nummers op StuBru (verdacht), parkeerde ik mij rond 7u45 in 's Gravenvoeren aan de voetbalkantine waar de inschrijvingen waren. Er was nog betrekkelijk weinig volk, en na een eerste toiletbezoekje én het afhalen van mijn startnummer begon ik mij rustig aan te kleden. Vlug stroomde meer en meer volk toe, en kwamen ook de eerste bekenden in beeld, waarbij ik steeds moest uitleggen waarom ik maar in mijn eentje was komen opdagen.

Om 8u45 was het verzamelen geblazen. Nog niet voor de start, maar wel bij Stella voor een gezamenlijke Stella-jump in de haar gekende stijl. Tijdens de voorbije weken had ze heel wat trailrunners hiervoor gemobiliseerd, en het eerste resultaat mocht er toch wel zijn. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd...

Snel nog een laatste check van het materiaal en mijn Sports Tracker, nog wat keuvelen met dorpsgenoot Ronny die de 37K ging lopen, en hup, daar was het startsignaal al ! Achteraan gestart, eerst een rondje rond het voetbalveld, de straat oversteken, en daar was al vlug onze geliefkoosde ondergrond.
En dan na 1 km een bekende electronische stem met een pak info over de eerste afgelegde kilometer... OH NEE... ik was het geluid vergeten afzetten ... Direct commentaar van medelo(o)p(st)ers, en natuurlijk zat ik zelf ook ook niet direct op 57x van deze tussentijdse info's te wachten, dus een eerste maal gestopt om rugzak af te doen, smartphone te nemen, geluid af te zetten, en weer als bijna laatste op pad...

Het bredere pad werd al vlug een single track, met redelijk wat stenen en veeeeel modder. Oei, het werd een mooie dag, maar de ondergrond zou vast niet meer opdrogen. Door de overvloedige regenval van de vorige dag zou het een glibberpartij worden. Als een treintje liepen we zo kilometers lang verder, met weinig positie-wissels. Het viel me op dat, in tegenstelling tot kortere trails, bijna iedereen met dezelfde strategie van start ging. Het is nog heel ver, dus rustig aan starten en een lekker aangenaam tempo zoeken.

Wat ik me van het het eerste stuk nog herinner is een mooie klim in open veld met een schitterend uitzicht. Hierna volgde de eerste bevoorrading, en een mede-loper vertelde me dat we er een eerste 10 kilometer hadden opzitten. Omdat ik vooraf al heel wat gedronken had, was het even later tijd voor een tweede oponthoud en een bijhorend plasje. De benen voelden nu al wat beter aan dan bij de start, en ik begon een beetje op te schuiven. Tot ik in een afdaling plots mijn benen onder mijn bovenlichaam voelde wegglijden en ik hard tegen de grond smakte. Ik was oa. met mijn staartbeentje op een uitstekende wortel terechtgekomen, en moest hier toch even van bekomen, al waren we ook vlug weer recht. Een paar kilometertjes rustig aan gedaan, en toen ik rond km 20 weer in mijn tempo begon te komen kwam het grootste probleem van de dag er aan. Een stuk van de riem van mijn Camelbak vloog er af, zodat mijn Camelbak volledig los kwam te zitten en van mijn schouders gleed. Ik ben nog 20-30 meter terugggelopen om het stuk riem te zoeken, maar helaas... er zat niets anders op om even halt te houden en het overblijvende stuk riem aan de schouderband aan de andere kant vast te knopen. Gek genoeg zat het daarna nog niet zo slecht, en heb ik er behoudens tijdverlies verder geen last meer van gehad. Nog gekker is het feit dat ik er mij tijdens het voorval ook niet zo heel druk om gemaakt heb...

Zo kwamen we even later bij de 2e bevoorrading, en begon voor mij het mooiste en beste gedeelte. Ik vond in een andere trailloper een ideaal loopmaatje met een voor mij lekker looptempo, en samen verslonden we kilometer na kilometer en kwam ik in een lekkere flow. Spijtig genoeg was hij na een afdaling plots niet meer te bekennen, maar ik probeerde toch zelf het tempo nog wat langer vast te houden. Omhoog lopen was er nu wel niet meer bij, steevast verkoos ik nu om met stevige pas omhoog te wandelen, en enkel nog vlak en omlaag te (hard)lopen. Regelmatig nam ik ook de tijd om te drinken, en elk uur speelde ik een energy-gelleken naar binnen. Een hongerklop ligt bij mij dikwijls op de loer, dus daar moest ik steeds helder genoeg over blijven nadenken. Maar het was natuurlijk ook genieten onderweg. Heerlijke stukjes natuur, dichte bossen afgewisseld met open velden, kleurenpracht door de gevallen bladeren, en toch steeds opletten voor de glibberige ondergrond, terwijl er aan ontsnappen dikwijls onmogelijk was op de vele single-tracks.

Eens de 40K voorbij was het dan uitkijken naar de laatste bevoorrading, waar ik hoopte op wat cola te kunnen drinken. Even later was het zover, maar helaas was er geen cola meer beschikbaar, ook tot ontgoocheling van vele anderen. Maar niet getreurd, één ding wist ik nu zeker, we gingen deze klus zeker klaren want de eindmeet was maar 14K meer van ons verwijderd. Hoe had ik dit ooit kunnen denken, vroeger leek 14K al zo'n hele klus om te lopen... ;-). Ik vroeg een andere trailrunner of hij nog vlug een gelleken uit mijn Camelbak wou nemen (omdat die dus nog altijd dichtgeknoopt zat kon ik hem niet afdoen), nog wat eten en een drietal bekertjes bijtanken, en hup ... voordat ik het goed en wel besefte was ik weer op pad.

Er volgde weer een stevige klim, of zo voelde hij althans aan, en waar ik nog kon lopen had ik het gevoel dat ik niet al te stevig meer vooruitkwam. Maar wat bleek, anderen kwamen nog minder vooruit, of gingen zelfs aan de kant even neerzitten. In het laatste stuk bos moest we een bochtje nemen op een zeer glibberig stuk waar zichtbaar reeds vele trailrunners gepasseerd waren, en hopla... daar ging ik door mijn enkel en een laatste keer tegen de grond ! Zonder veel erg, vlug weer recht, en vanaf nu was het uitkijken naar de finish. In mijn hoofd gingen de kilometers nu vlugger voorbij dan het werkelijk was, en zal ik heel ontgoocheld hebben gekeken toen de fotograaf me vertelde dat het toch nog een kilometertje of vijf was. Ik keek achter mij, maar niet direct nog iemand te zien, en voor mij liepen nog wel enkele lopers. Toch nog maar even opladen en de gang erin houden, en toen zag ik links in de verte een voetbalveld met vele auto's, YES! (zei ik ook tegen een trailrunner uit Litouwen of Letland) nog even volhouden en binnenlopen, maar NEE ... we worden hier naar rechts gestuurd... AH, daarna weer naar links, zal het nu de kortste weg zijn ? ...en dan... uiteindelijk de verlossing ! Nog een maïsveld over, en nog een paar keer rond het voetbalveld (moet dat nu echt ? ;)). Ik wou rustig finishen, maar plots verschenen nog een paar runners achter mij en moest ik mij nog haasten om mijn positie te houden. Zo zie je maar weer dat het veelal een mentale kwestie is, en er werden nog een paar reserves gevonden. Even later kwam ik supergelukkig over de finish, werd er verbroederd met de andere lopers, en iedereen wenste iedereen proficiat. Deze trails loop je dus niet echt tegen elkaar, maar eerder met elkaar en tegen jezelf...

Mijn tijd is verder onbelangrijk (rond 6u30), ook al was hij veel beter dan dat ik vooraf ingeschat had. Het doel was aankomen en mijn grenzen verleggen, want mijn langste trail totnogtoe was 'slechts' 38K. Nu doe ik geen uitspraken meer over of dit wel of niet mijn limiet was, de tijd zal het leren, maar nu ga ik eerst een tijdje genieten van deze ervaring... (en het UTMB-puntje leg ik ergens opzij... ;-) )

Ook nog bedankt aan de organisatie voor het toffe parcours en vlotte verloop van deze dag !

Klik hier voor de uitslag van de 57K
Klik hier voor meer fotootjes

maandag 2 september 2013

Selena loopt met succes de CCC uit in 24u 44min

 


CCC® (Courmayeur Champex Chamonix)

Nu Gunther zelf een trailke gaan doen is in de bergen heb ik eventjes de tijd om mijn verhaal neer te pennen.
30 Augustus 5u30 liep de wekker af, eindelijk D-day.  Meer dan 6 maanden training in functie van de CCC en nu hopelijk de kers op de taart. 

Om 6u15 hadden we afgesproken met Agnes, Luc en Ria op de plaats waar we de deelnemers  bus moesten nemen. Hier werd voor de eerste keer afscheid genomen van onze persoonlijke assistenten.

Gelukkig konden ik en Agnes samen op de bus. Hierdoor konden we al kletsend onze zenuwen onder controle houden. Na een rit van ongeveer 20min waren in Courmayeur, Italië.  We waren nog niet lang ter plaatse en we kregen al een sms van onze supporters dat zij daar ook al waren aangezien er  geen file was aan de Mont Blanc-tunnel. Vermits we ruim voor 9u ter plaatse waren, hadden we nog de tijd om samen een koffietje te drinken. 
Hier en daar werden de rugzakken van deelnemers nogmaals gecontroleerd  om na te kijken of al het verplichte materiaal aanwezig was. (Deze grondige controle heeft iedere deelnemer moeten ondergaan vooraleer zij hun rugnummer in ontvangst konden nemen.)


Om 9u werd het startsein gegeven van het eerste starters vak. Een kwartiertje later was het ons beurt. Eerst liepen we een toertje door Courmayeur om zo richting eerste berg te gaan. Naar mijn gevoel ging de eerste kilometer alsook het begin van de eerste beklimming vrij snel. Ik liet me meesleuren wat ik achteraf me nog zou beklagen…  Tête de la Tronche was een beklimming van 9km lang en met een hoogteverschil van 1384m (1200m > 2584m). Ik had me laten meesleuren en na enkele kilometers klimmen stond ik stil. Na een moeilijke beklimming heb ik toch de top bereikt waarna er een lange afdaling volgde richting Refuge Bertone (1989m). Naar mijn gevoel ging de afdaling vrij goed. Eens aan de bevoorrading gauw wat gedronken en terug vertrokken. Het volgende stukje richting Refuge Bonati zou vrij ‘gemakkelijk’ moeten verlopen maar helaas. Voor mij ging het daar echt niet goed en voor dat ik km 21 nog maar had bereikt had ik al twee keer langs de zijkant op mijn gat gezeten. Veel  scenario’s gingen door mijn hoofd maar hiervoor had ik toch niet zoveel getraind … Eindelijk kwam ik aan de bevoorrading. Bij het inscannen van mijn nummer zag de arts dat toch niet alles met mij oké was. Op haar aanraden werd ik achter de tent gezet samen met nog een paar anderen. Mijn hartslag was veel te hoog en zakte niet. Ik moest 10 minuten rust nemen en vooral eten en drinken daarna mocht ik terug vertrekken. Gelukkig, want iemand anders die daar ook zat gingen ze afvoeren naar het ziekenhuis…  Ook liep daar een atleet rond (die zelf niet mee deed) die me goeie raad heeft gegeven. ‘Zelf uw tempo zoeken, op tijd rust nemen …’ Natuurlijk had ik als reactie ‘Wat als ik dan niet op tijd binnen ben ….’ Waarop hij dan antwoorde ‘als je zo verder blijft doen kom je gewoon niet aan in Chamonix.’ Ik moest hem gelijk geven en vanaf dan ben ik het volledig anders gaan aanpakken. Die dokter en atleet hebben mijn CCC gered.



Ik was terug vertrokken met een volledige andere instelling en ik begon er volop van te genieten. Het ging goed. De beklimming van Grand Col de Ferret (2537m) was zwaar maar zo mooi … Eens boven begon de  afdaling richting Fouly waar ik Gunther voor de eerste keer zou terug zien.  Toen ik hem zag zei ik hem ‘ Er mag gebeuren wat er wilt maar dit zijn al de mooiste 40km van mijn leven, dit pakken ze me niet meer af’.  Eten, drinken, nog een paar woorden wisselen en terug weg. Een groot aantal trailers begonnen zich in Fouly al om te kleden voor de avond/nacht. Ik had wijselijk besloten om dat nog niet te doen want het was absoluut nog niet koud. Gelijk kreeg ik want een kilometer verder waren ze terug al hun thermische truitjes, jasjes,… aan het uitdoen.

Nu was het 14km tot in  Champex-Lac. Een 10tal kilometer ging naar beneden en was goed beloopbaar. In het dorp was er een bevoorrading op gang gezet door een aantal bewoners waar ik met veel plezier gebruik van heb gemaakt. Daarna volgende nog een klim van 4 kilometer richting Champex-Lac. Het begon donker te worden en al vlug werden de hoofdlampjes boven gehaald. Eens boven stond Gunther samen met Luc en Ria mij op te wachten. Gunther mocht deze keer mee de tent in om persoonlijke assistentie te verlenen. Omkleden daar had ik echt nog geen zin in. Naar mijn gevoel was het nog warm genoeg. Eten ging moeilijk, de pasta kreeg ik er echt niet in. Bouillon met vermicelli was mijn eten gedurende de hele race. Hoe langer ik bleef neerzitten hoe moeilijker ik het kreeg. Dus terug vlug op de benen en weg. Bij het verlaten van de tent werden we nogmaals gecontroleerd of we wel alles bij hadden. ’s Nachts in de bergen kan het nogal koud worden.

We waren over half weg en we konden gaan af tellen.  Over 16km zou ik Gunther terugzien maar uiteraard stond er ons nog eerst een klim te wachten naar Bovine (1987m). Ik had mezelf wijs gemaakt dat dit maar heuvelkes waren in vergelijking met de vorige beklimmingen.  Het eerste stuk voelde vrij pittig aan en af en toe moest ik toch eventjes rust nemen. Een Britse deelneemster sprak me moed in en wist me te vertellen dat het tweede gedeelte veel vlotter zou gaan. Ze had gelijk. Ik ben haar op een gegeven moment voorbij gegaan en helaas niet meer teruggezien.  Dit was terug zo iemand die op het juiste moment de juiste woorden zei….  Tijdens de afdaling kreeg ik een telefoontje van Gunther met de vraag waar ik bleef. Blijkbaar had hij geen sms-bericht door gekregen op het moment dat ik de top was over gegaan. Gelukkig kon ik hem vertellen dat ik volop aan het afdalen was. Allé, volop is misschien veel gezegd. Het was constant kijken waar je liep. De dauw had de stenen glad gemaakt waardoor er wel wat valpartijen waren. Zelf ben ik tijdens die afdaling zo’n 5 keer tegen de vlakte gegaan. Gelukkig zonder veel erg. Andere hadden minder geluk… In Trient was Gunther terug van de partij om me nog wat moed in te spreken. Ook liet hij mij weten wij er allemaal al sms’jes hadden gestuurd, wie er me allemaal aan het volgen waren midden in de nacht…. dit was heerlijk om te horen.  Vrienden die zo met je meeleven… het geeft je extra energie. Na een korte stop was het richting Vallorcine waar Gunther voor de laatste keer assistentie mocht verlenen. De weg daar naartoe mocht uiteraard niet te gemakkelijk zijn . Er stond ons terug een klim te wachten (Catogne 2027m). Hoe ik er ben geraakt, weet ik niet meer. Op een gegeven moment sluit je alles af en focus je maar op één ding . In beweging blijven…. Wat ik me wel kan herinneren waren de koeien die we moesten passeren. De afdaling daarop was wederom niet zo gemakkelijk. Ik kwam in het gezelschap van een Duitse man. We liepen (hij liep en ik kon al stappend volgen J) samen de berg af. Het is gemakkelijker met twee (of meer) omdat je dan een grotere lichtbundel hebt waardoor je meer kan zien.  Ook is het iets veiliger want om de beurt gingen we tegen de vlakte.

Eindelijk in Vallorcine. Reeds 81km nog 20km te gaan. Dit kon ik toch niet meer uit handen geven. Ik zat nog voor op de tijdbarrière. Alleen stond er mij nog een zware klim te wachten. Dit was ook de laatste bevoorrading waar Gunther aanwezig mocht zijn. Vlug terug wat naar binnen gespeeld en we waren vertrokken. Zo’n  3 km verder vlak voor de klim zou Gunther nog een 100meter met mij mee stappen.  Dit was weeral een punt waar ik naar uitkeek. Vooraleer ik de beklimming ging aanvangen zei hij nog  ‘Danny heeft geschreven dat je nu moet doorzetten’ Bedankt Danny want hier heb ik dikwijls aan gedacht. Het was een klim waar geen einde aan kwam. Rotsblokken waarop je je omhoog moest drukken. De benen deden niet alles meer zo vlotjes. Iedere keer dat ik dacht "ik ben er", volgende er nog een stuk… wat heb ik die beklimming vervloekt J.  Tijdens de beklimming was de zon al volop opgekomen en konden onze lampjes uit. Op een gegeven moment zagen we een tentje en iedereen dacht "Eindelijk we zijn boven...", maar helaas … , we moesten nog eventjes verder. Daarna volgende een afdaling richting de laatste bevoorrading. Tijdens de afdaling konden we een gems spotten met 2 kleintjes. Weeral een mooi moment. Aan de bevoorrading heb ik eventjes te tijd genomen om mijn lamp en vestje weg te steken. De zon was al volop aan het schijnen. Door de vermoeidheid en een hele nacht kijken naar een lichtbundel had ik last gekregen van mijn ogen.
Oef, maar 8km meer richting Chamonix. De vrijwilligers bij de tent wisten ons te vertellen dat dit nog wel 1u30min zou duren … en het was zo. De afdaling die bleef maar duren. Van lopen was er niet meer zo veel sprake. Ik probeerde het wel maar de boomwortels, stenen, vermoeide benen, pijnlijke voeten,… zorgden ervoor dat het niet snel ging. Onderaan de afdaling kwamen we wandelaars en supporters tegen. Dus we wisten dat het einde nu ver in zicht was. Toen was Gunther er. Het eerste wat ik zei was "Ik kan niet meer lopen", maar ik kon nog meer dan verwacht. De supporters, toeristen, andere trail-runners begonnen mij aan te moedigen en het werd de mooiste laatste kilometer van mijn leven.



Eens over de streep had ik maar in één ding zin: een pintje !!! (ik was niet de enige want in de bevoorrading was er enkel Heineken te verkrijgen. En als een echte Belg heb ik die limonade dus niet gedronken J)


Ik kijk met veel plezier terug naar die 24u44min. Het was zwaar maar oh zo mooi. De vriendschap onder de trail-runners is niet te beschrijven. Hoeveel keer ik te horen gekregen heb ‘Courage, Forza, Come on,….). Zelf heb ik talen gesproken die ik niet kon J Iedereen was er voor iedereen met allemaal hetzelfde doel: "Aankomen !". Ik zou zoveel mensen willen bedanken die ik waarschijnlijk nooit meer zal terugzien.
Uiteraard mag ik niet vergeten om mijn vrienden te bedanken die hun slaap voor mij hebben gelaten. Bedankt! Jullie hebben me mee over de finish gesleurd.


Maar mijn grootste dank gaat uit naar Gunther. Hij heeft vele maanden geduld moeten hebben tijdens mijn voorbereiding. Tijdens de race heeft hij me ganse nacht op de voet gevolgd. Door zijn aanmoediging, feedback van het thuisfront heb ik dit avontuur tot een mooi einde kunnen brengen. Denk dat hij tijdens de trail meer stress heeft gehad dan ik!

Nu nieuwe plannen maken, maar eerst nog nagenieten...


maandag 29 april 2013

28/04/2013: Loop van Vlaanderen 25K (Gunther)



Mijn prestatie verdwijnt in het niet in vergelijking met het Ultra-vrouwtje, maar gisteren toch ook met een heel goed gevoel de 25Km gelopen in een tijd van 2:05:24. Vooral blij om het feit dat we nooit stilgevallen zijn en ook bergop konden blijven lopen.

Uitslagen op ChronoRace, en hier de website van de organisatie van de Loop van Vlaanderen

Mijn aankomst met Rik

zondag 28 april 2013

28/04/2013: Loop van Vlaanderen 50K (Selena)

Toch maar vlug een verslagje schrijven want als ik nu in mijne zetel kruip kom ik er niet meer uit :-)
Ik weet niet goed waar beginnen... Ik wou deze loop doen omdat het een mooie streek is om te lopen, er zijn hoogtemeters en voor mij is het de start van een zwaardere trainingsperiode. Ik zou deze loop dan ook doen als training. Samen met mijn maatje Annemie zijn we volledig achteraan (tussen de wandelaars) vertrokken. Ik had me voorgenomen om toch lang bij Annemie te blijven vermits ik soms al eens te vlug durf vertrekken en aangezien de 25k samen met de 50k vertrokken mocht ik me daar niet in laten vangen.

Om 10u werd het startschot gegeven en we waren vertrokken. De eerste 18k verliepen vlotjes. We kwamen onderweg héél wat bekenden tegen o.a. Michael, Ruth, Eddy, ... Telkens eventjes gezellig keuvelen. De heuveltjes konden we al lopend nemen en naar beneden ...tja dat was niet altijd even gemakkelijk door het groot aantal deelnemers. We konden ons niet altijd laten vallen :-) Voor ons begon het echt na 18km waar de splitsing was. Ineens hadden we enorm veel ruimte en viel er een rust over ons. Lekker gezellig lopen wat babbelen en af en toe iemand inhalen. Een aandachtige toeschouwster wist ons toen te vertellen dat we momenteel de 6de en 7de dame waren. Annemie zei toen 'ze zullen me nog wel inhalen' en op datzelfde moment dacht ik daar ook zo over. Halverwege haalde we al een dame in en hebben we samen met ons drietjes nog een colaatje gedronken. Daarna ben ik alleen op stap gegaan. Rond km 28 raapte ik een moedige dame op en voor km 30 nog één. Hoe zat he nu? Liep ik in derde positie? Zo ja, ga ik me dan terug laten inhalen want het was tenslotte een training. Dan komt dat iets extra's in mij naar boven. Nee, het zou wel mooi zijn om het podium te halen. Na een korte tweestrijd heb ik me gesmeten op de laatste 20k. Op zich is 20k wel te overzien maar de laatste 20k van een 50k... Ga ik nog een klop krijgen, kramp, ergens een pijntje,... ? Maar het ging eigenlijk vrij goed dus heb ik de knop omgedraaid en ben ik ervoor gegaan. Aan de volgende bevoorrading was het nog 15.3k en ik zag geen dame meer achter mij. Oké, 15k = 3x 5 km, blijven lopen. Op km 42 nog eventjes tijd genomen en te eten en te drinken en dan binnenlopen. Ik wist dat de laaste 4 km vrij vlak waren dus die andere 4k zullen we wel overleven. Toen was er een moment dat ik eventjes moest stappen. Dit mocht ik niet laten gebeuren. Toch niet in de laaste kilometers.

6 km voor het einde kwamen we ook op het parcours van de wandelaars. Toffe mensen die wandelaars. Ze hebben me tot aan de meet aangemoedigd. De laatste 2k was puur op karakter. De laaste km zag ik de groene vlag van de 25k. Daar heb ik me nog kunnen richten op een paar moedige loopsters. Dan was het zover .... de meet. Was het waar? Was ik derde? Toen de omroeper vlug naar zijn lijstje pakte en mijn naam afriep was ik dolblij. Zo gelukkig dat ik de omroeper in de armen ben gevlogen. Er werd gevraagd om direct naar het podium te gaan. Het volgend kwartier zat ik in de wolken. Ik was er wel maar was dit wel waar? Na het podium me langs de kant van de baan gezet. Toen kwam het besef .... Een tiental minuutjes na mij kwam m'n maatje Annemie over de lijn. Zij was nog 4de geworden. Het was een mooie dag. Lekker weer, leuk gezelschap, mooie omgeving en dan nog de kers op de taart, een podium plaats.

maandag 25 februari 2013

24/02/2013: Trail by the Sea - Renesse - NL

Ik had me altijd voorgenomen geen Trails te doen over een afstand van meer dan 35K, maar dankzij vrouwlief ben ik toch ingeschreven geraakt voor deze Trail van 38K. Natuurlijk had ik te laat door dat dit jaar de afstand verlengd was tov. vorig jaar... en wat is nu 3K meer...
De laatste weken hadden we op training toch al een 30'er afgehaspeld, en ook bij het mountainbiken reden we al de langere afstanden, dus moest dit toch ook maar lukken. Wel waren de weersvoorspellingen niet zo gunstig, maar och, daar aan de zee zou dat uiteindelijk toch wel mee vallen zeker... daar is het toch meestal beter weer dan in het binnenland ?
Samen met Selena (uiteraard) en Berry vertrokken we omstreeks 8u45 richting Renesse, met een tussenstop in Beveren waar we Annemie oppikten. Omstreeks 10u15 bereikten we, na enig zoekwerk, de plaats van het gebeuren en konden we bij het uitstappen ineens ook ervaren dat het weer hier helemaal niet beter was dan bij ons thuis. Vooral de wind maakte de gevoelstemperatuur nog iets erger.

Maar na een kopje thee werden we om 10u45 al samengeroepen om 'onder neutralisatie' gezamenlijk naar het strand te wandelen. Ondertussen liepen we ook al heel wat bekenden tegen het lijf. Een trailer laat zich natuurlijk niet zo vlug afschrikken, en iedereen die we verwacht hadden was blijkbaar ook effectief aanwezig.

Natuurlijk wou iedereen zo snel mogelijk starten, want van het wandelen kregen we het nog niet warm. Gelukkig werd er niet gedraald, en redelijk vlug werd dan toch het startschot gegeven.

Met de wind in de rug (en reeds het besef dat de terugtocht dus veel zwaarder zou worden) liepen we met ons vieren zo vlug mogelijk naar de rand van de zee, om zoveel mogelijk op het verharde te kunnen lopen. 'Ons Selena' was weer niet in te tomen, en vlug besloten we om de dames maar even te laten lopen, dan konden we zelf wat rustiger in ons tempo komen, de weg was immers nog lang en ik weet van mezelf dat ik een 'slow starter' ben.

Daarna trokken we de duinen in en ik hield vlug even halt om nog wat overtollig vloeistof af te laten én een eerste gelleken te verorberen. OK, ik was er nu klaar voor en besloot om een lekker tempo te zoeken. We kwamen weer op een stukje strand, waar ik Berry en Annemie weer ontmoette. Selena was ondertussen in de verte al heel wat kleiner geworden.
Maar toen kwam weer een duinenstuk, en daar voelde ik me direct in mijn sas. Waar anderen in het duinenzand naar boven wandelden kon ik zelf blijven lopen, en even later kwam ook Selena weer in beeld. Tijdens het passeren werd er even fysiek contact gemaakt en blikken van verstandhouding uitgewisseld, maar veel klank erbij was op dit moment niet mogelijk.
Zo kwamen we op km 15 aan een bevoorrading aan een grote vijver, wat later het start- en eindpunt bleek te zijn van een heel mooi rondje door de Boswachterij Westerschouwen. Groot was mijn verbazing toen er reeds (uiteraard heel vlugge) lopers weer uit het bos kwamen. Later zou mijn verbazing alleen maar nog groter worden wanneer ik zelf wist hoe groot dat rondje uiteindelijk wel was. Deze lopers liepen dus de helft sneller dan ikzelf...

In het bos werd zelfs een gevoel gecreëerd waarbij je kon denken om in de Ardennen aan het trailen te zijn. Uieraard waren de hellingen niet zo lang en steil, maar een vlugge opeenvolging van klimmen en dalen ging toch niet in de (letterlijk) kouwe kleren zitten. En dan te bedenken dat we hier nog niet zo lang geleden nog rustig gewandeld hadden met onze boxers. Nu leek het met de sneeuw een totaal ander landschap (en het was ook iets drukker ;-) )
Na het verlaten van dit mooie bos ben ik wat op automatische piloot gaan lopen, en kan ik me tot dat we weer op het strand kwamen niet zoveel meer herinneren. Wel dat ik redelijk lekker liep, en we nog door een stuk bos gegaan zijn waren fiets- of MTB-sporen zo hard bevroren waren dat het daar serieus opletten was om je voeten niet te verzwikken. Ik verorberde nog mijn 2e gelleken, en dronk ook regelmatig, en zo bereikte ik de bevoorrading op zo'n 10km van de finish. We liepen dwars door een camping, en omdat het door een redelijk lang stuk op asfalt was, weet ik nog dat dit zeer begone te doen aan mijn benen en onderrug. Plots wist ik weer waarom ik trailen zoveel leuker vind dan lopen op de weg, en ik koos ervoor om naast de weg in het gras te gaan lopen. Daarbij werd er door sommigen heel raar naar me gekeken, maar het voelde bij mij veel aangenamer aan.

Toen was het tijd voor het voor mij zwaarste stuk van deze trail. Het eerste stuk strand op de terugweg naar Renesse was het stuk waar de tegenwind en sneeuw het hevigst waren, en waarbij je stukken over ijs moest lopen of ook door plassen ijswater. Ik weet nog dat ik hier mijn linkeroog zelfs dicht heb moeten houden omdat het anders niet uit te houden was. Vanaf hier was het eigenlijk nog meer strompelen dan lopen, en moest ik ook af en toe overschakelen op wandelen.

Tussen de laatste 2 stukken strand weet ik nog dat ik enorm gefoeterd heb omdat we nog door een stuk weide moesten ploeteren, maar na dit stuk was ik dan weer heel blij omdat ik hoorde dat het laatste stuk strand naar de finish hier begon. Met het laatste stukje energie werd dit ook overwonnen en vlug was de finish ook in zicht. Wat was ik blij toen ik de deur mocht opendoen en me mocht gaan verwarmen. 10 minuten heb ik eerst in mijn aluminiumfolieke (of hoe noem je zoeits?) zitten bekomen, en toen begon de geur van de stamppot mijn aanddacht te trekken.
Ik besloot om me eerst vlug te gaan douchen, en onderweg kwam ik ook Michael tegen die spijtig genoeg met een blessure had moeten uitstappen. Plots zag ik ook Selena al, en samen trokken we naar de warme douches (liefde is samen na het trailen ...).
Bij onze terugkeer waren gelukkig ook Annemie en Berry reeds aangekomen, en de après-trail met stamppot en Westmalle werd ingezet ! Het werd nog een gezellige boel, en toen we besloten om te vertrekken constateerden we dat er niet veel volk meer aanwezig was.

Einde van een geslaagd avontuur, en met een pluim voor de organisatie ! Ook de accomodatie met zeer goede wasgelegenheid én ruime plaats voor hapje en drankje achteraf was dik in orde.

Onze prestatie's: Berry 4u59, Annemie 4:38, Selena 4u29 en Gunther 4u20

Klik hier voor de volledige uitslag

Klik hier voor meer fotootjes van Elodie Desmet

Klik hier voor meer fotootjes van Luc van Oost

Merci aan de fotografen !